Franse politieke waarnemers zijn het erover eens dat Frankrijk rechtser aan het worden is. Maar wanneer men een prominent figuur van liberaal, zogenaamd republikeins, rechts, in dit geval Éric Ciotti, hoort verklaren dat hij tussen Emmanuel Macron en Éric Zemmour op de laatste zou stemmen, moet men erkennen dat de cursor gevaarlijk is verschoven. Omdat stemmen op iemand die veroordeeld is voor rassenhaat rechtstreeks ingaat tegen de waarden van de republiek.

Afstammeling van de Gaulle

Éric Zemmour beweert een afstammeling van generaal de Gaulle te zijn, in die zin dat hij zijn kandidatuur voor de presidentsverkiezingen in scène heeft gezet naar het model van de oproep van 18 juni 1940. Maar na zijn verklaringen over Pétain, doet hij alsof hij vergeet dat pétainisme en gaullisme twee totaal onverenigbare begrippen zijn. Pétain veroordeelde de Gaulle ter dood!

Frankrijk heeft in de loop van zijn zeer lange geschiedenis vele gevaren gekend, die het altijd heeft weten te overwinnen. Dat zal ook gelden voor de moeilijkheden waarmee het thans wordt geconfronteerd.

Napoleon en de islam

Nog een paradox: Éric Zemmour hekelt de islam en verheerlijkt Napoleon. Maar de laatste had een fascinatie voor de islam. Toen Bonaparte in de zomer van 1798 in Egypte aankwam, gestuurd door de Directoire-regering, die de ambitieuze generaal vreesde, was hij goed op de hoogte van de godsdienst van het te veroveren land. Hij toonde hij zich onmiddellijk genegen die te eerbiedigen.

Nog vóór de landing waarschuwde hij zijn mannen en vroeg hen openheid en verdraagzaamheid te betrachten. ‘De mensen met wie wij gaan samenleven, zijn moslims’, zei hij tegen zijn officieren en soldaten. ‘Heb respect voor hun imams zoals je dat had voor de rabbijnen en bisschoppen…’. En zodra hij voet aan wal zette in Alexandrië, zorgde hij ervoor de plaatselijke bevolking, die onder het gezag van de Mamluks leefde, gerust te stellen. Zo suggereerde hij dat hij spoedig een Mohammedaan zou worden. ‘Zij zullen zeggen dat ik gekomen ben om uw godsdienst te vernietigen, gelooft u hen niet’, verkondigde hij. ‘Antwoord dat ik kom om uw rechten te herstellen, om de overweldigers te straffen, en dat ik (…) God, zijn profeet en de Koran eerbiedig’.

Demagogie

Marine Le Pen, Éric Zemmour en Éric Ciotti zeggen te willen strijden tegen ‘politieke correctheid’. Maar hun discours is dat van extreemrechts. En we kennen de tragedies die dat heeft veroorzaakt. Je kunt een land niet besturen op basis van een strategie van discriminatie. Dat is wat de activisten van LR begrepen toen ze massaal op Valérie Pécresse stemden als hun presidentskandidaat.

Het is gemakkelijk om mee te liften op de golf van demagogie door angst te distilleren. Maar kunnen we concreet moslims Frankrijk uitzetten of hen beletten hun geloof uit te oefenen door moskeeën te sluiten? De vraag stellen is hem beantwoorden.

Een presidentsverkiezing is de ontmoeting van een man of een vrouw met het Franse volk, in de geest van samenkomen. Een splijtzwam kan geen deel uitmaken van deze definitie. De verantwoordelijkheid van een democratisch politiek leider is niet de ene gemeenschap tegen de andere op te zetten, maar ervoor te zorgen dat zij in harmonie en met respect voor elkaar samenleven. Dit is de betekenis van de trilogie vrijheid, gelijkheid en broederschap.

In de geschiedenis zijn verdelers nooit verlossers geweest. Het doel is bij te dragen tot de welvaart en het welzijn van de gemeenschap, in al haar verscheidenheid. Dit kan alleen op basis van een langetermijnvisie die de partijgrenzen overstijgt. In de achteruitkijkspiegel kijken, met een sentimentele blik naar achteren, pleiten voor terugtrekking in plaats van openheid, is een dodelijke weg inslaan.

Geest van de Verlichting

Immigratie en veiligheid zijn zeker belangrijke kwesties. Maar zij mogen die van de schuldenlast, de koopkracht, de gezondheid, het onderwijs en de ecologische overgang niet overschaduwen. De uitdagingen die moeten worden aangegaan, zijn talrijk en aanzienlijk. Ondanks alle wisselvalligheden is Frankrijk altijd de grote fakkel van de cultuur en de belichaming van de geest van de Verlichting gebleven. Het zal niet afnemen of verdwijnen.

In de donkerste uren, geloofde Generaal de Gaulle in hoop. Toen hij in 1958 president werd, zette hij Frankrijk op de weg naar moderniteit. Geen defaitistische en haatdragende toespraken meer!

Het grootste gevaar voor Frankrijk is de banalisering van extreemrechts. Éric Zemmour mag dan beweren Generaal de Gaulle te zijn, maar niemand wordt voor de gek gehouden. De twee visies op Frankrijk zijn diep antinomisch. De kleinzoon van de generaal, Yves, heeft het rechtgezet: ‘Wat valt er te zeggen van hen die hem altijd hebben bestreden, hem zijn nationaliteit hebben ontnomen, hem ter dood hebben veroordeeld tijdens de oorlog, hem meerdere malen hebben proberen te vermoorden aan het begin van de Vijfde Republiek, zijn politiek van emancipatie van het volk, vernieuwing van het vaderland, de grootsheid van een rechtvaardige en veroverende Staat hebben verguisd! Hun haat is nog steeds aanwezig. Hun volgelingen zijn er nog steeds, die zijn niet veranderd. Het zijn regressie, ontkenning en uitsluiting. De Gaulle is de toekomst in het openstellen voor anderen, economische grenzen, volkeren en landen, zonder de belangen van onze eigen landen te verloochenen.’

Yves de Gaulle

Zemmour en de gevaarlijke banalisering van extreemrechts