Pride Month: LGBTQIA-rechten onder vuur in de Verenigde Staten?

Juni is ‘Pride Month’. Het is een maand van zichtbaarheid voor en viering van de leden van de LGBTQIA-gemeenschap. LGBTQIA staat voor, moest u de tel even kwijt zijn, ‘Lesbian’, ‘Gay’, ‘Bisexual’, ‘Transgender’, ‘Queer’, ‘Intersex’ en ‘Asexual’. Een hele boterham. In de Verenigde Staten zijn sommige leden van deze gemeenschap van mening dat hun rechten, zelfs hun levens, in gevaar zijn door tegenstanders van hun geaardheid en levensstijl.

Homohuwelijk

Zoals reeds eerder belicht op deze webstek, velt het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten later deze maand (naar alle waarschijnlijkheid) een arrest waarin het federaal abortusrecht wordt ingetrokken. Die beslissing stuit, zoals verwacht, op heel wat weerstand van ‘pro choice’ Amerika. Maar ook een andere groep, met name het ‘LGB’-luik van de LGBTQIA-gemeenschap, kijkt verontrust naar de nieuwe rechtspraak van ’s lands hoogste rechtbank.

Waarom? Omdat het recht voor mensen van hetzelfde geslacht om een huwelijk aan te gaan eveneens gegarandeerd wordt door de federale rechterlijke macht. En ook deze jurisprudentie, vormgegeven door het arrest Obergefell v. Hodges, werd in het verleden aan de nodige kritiek onderworpen.

Er is geen concrete aanleiding voor de vrees – zo worden er geen juridische pogingen ondernomen om het constitutioneel huwelijksrecht te ondermijnen. Maar, zo menen sommige Amerikanen, wat voor abortus dreigt te gebeuren, kan ook voor het homohuwelijk gebeuren. En dus is er reden voor paniek, of minstens verhoogde waakzaamheid.

Misgenderen

Ondertussen staan transgenders – de ‘T’ van het acroniem – in het oog van de cultuurstorm in de Verenigde Staten. Uit het hedendaagse transgenderdebat kunnen drie issues ontwaard worden. Een eerste betreft de mate waarin transmannen -en vrouwen aangesproken dienen te worden met hun nieuwe persoonlijke voornaamwoorden. Transmannen (biologische vrouwen) zullen er immers op staan om aangesproken te worden met ‘hij/hem’-voornaamwoorden, terwijl transvrouwen (biologische mannen) ‘zij/haar’ zullen verkiezen.

In essentie gaat dit debat over de vraag of biologische realiteit of subjectieve perceptie de primaire rol moeten spelen in interpersoonlijke interactie. Is het aan het transgenderindividu om te bepalen hoe de samenleving hem of haar ziet of aanspreekt? Of is het aan de personen die eenzelfde sociale cirkel delen om elkander te identificeren? Als vervolgens een meerderheid (of zelfs substantiële minderheid) weigert om de transgenderidentiteit te erkennen, leidt dit tot emotionele discussies voor meer ‘inclusie’ en minder ‘transfobie’.

Wanneer de overheid vervolgens via anti-discriminatiewetgeving poogt om het ‘misgenderen’ van transgenderpersonen (civiel of strafrechtelijk) te penaliseren, wordt ook het aspect van vrije meningsuiting betrokken. Komt het voortdurend verkeerd (?) aanspreken van een transgenderpersoon neer op een door de staat te sanctioneren misdrijf, of is het ieders recht om elkaar te labelen op een manier die bij zijn of haar eigen mens -en wereldbeeld past?

Minderjarigen

Een tweede sub-front betreft de vraag of kinderen medische procedures kunnen ondergaan om de biologische werkelijkheid in overeenstemming te brengen met hun genderidentiteit. Hormoontherapieën kunnen de normale puberteit onderdrukken en de ontwikkeling van uiterlijke kenmerken die gepaard gaan met het biologisch geslacht in de kiem smoren. In een verder stadium wordt dan gedacht aan operatieve ingrepen, zoals het verwijderen van de borsten (voor transmannen) of de penis (voor transvrouwen).

In de Verenigde Staten lijkt een consensus te bestaan dat instemmende volwassenen met hun lichaam kunnen doen wat ze willen. Dat betekent niet dat transgenderisme ieders goedkeuring moet wegdragen, maar wel dat er geen middelen behoren te zijn om een meerderjarige in zijn overtuiging te stoppen. Of minderjarigen de vrijheid moeten krijgen om, in overleg met hun ouders en dokter, hun lichaam op ingrijpende en definitieve wijze te wijzigen, is daarentegen bijzonder controversieel.

Soms wordt de vraag ook omgekeerd, vooral door sociaal-progressieve Amerikanen. Hebben ouders, zo vragen zij zich af, wel het recht om in te gaan tegen de genderwensen van hun kind? Komt het niet neer op kindermishandeling hen te dwingen verder te leven in het lichaam waarvan zij zich zo vervreemd voelen? Conservatieve Amerikanen voelen de bui hangen en vrezen dat een traditionele visie op seks en gender kan leiden tot overheidsingrijpen, in extremis tot het ontnemen van het ouderlijk gezag.

Screenshot

Transgender Fallon Fox

Sport

Een derde en laatste sub-front van deze cultuurstrijd is gelokaliseerd op voetbalvelden, in boksringen en in zwembaden over het hele land. Transvrouwen wensen deel te nemen aan sportwedstrijden waarin de competitie bestaat uit andere vrouwen. Zij willen, met andere woorden, de strijd aangaan met het geslacht waarmee zij zich identificeren, niet waar zij biologisch deel van uitmaken. Het hoeft echter geen betoog dat biologische mannen beschikken over bepaalde fysieke voordelen ten opzichte van biologische vrouwen. In sporten waar kracht een belangrijke rol speelt, zullen transvrouwen dan ook een niet te onderschatten voordeel hebben, zelfs wanneer zij hormoontherapie ondergaan.

Een actueel voorbeeld is de casus-Lia Thomas. Thomas is een transgendervrouw (een biologische man) die momenteel haar (zijn) tegenstanders verpulvert in het zwembad. In februari zette zij (hij) nog het zwembadrecord tijdens een interuniversitaire zwemcompetitie. Een ander voorbeeld is de MMA-vechter en transgendervrouw Fallon Fox die in 2014 haar (zijn) vrouwelijke opponent bont en blauw sloeg in de octogoon.

Beide casussen deden en doen het debat oplaaien over de vraag of transgendervrouwen niet beter zouden deelnemen aan wedstrijden met andere  biologische mannen. Hoewel dit voor de transgendervrouw in kwestie niet ‘genderbevestigend’ is, lijkt het voor velen de enige oplossing om vrouwensport eerlijk en competitief te houden.