Charles: de eeuwige kroonprins

Voorbije zomer werden we willens nillens geconfronteerd met de herdenking van het overlijden van prinses Diana, twintig jaar terug. ‘Lady Di’ en haar diep bedroefde zoons waren niet van onze televisieschermen te slaan en ook de kranten en tijdschriften stonden er bol van.

Royalty in boekvorm

Wellicht niet geheel toevallig verscheen vlak voor dit mediageweld het boek Prins Charles van Sally Bedell Smith in de boekhandel. Bedell Smith is geen onbekende in het royalty wereldje. Ze schreef eerder al levensbeschrijvingen van koningin Elizabeth II en – jawel – Diana. Ook de Amerikaanse versie van de koninklijke families, de Kennedy’s, waren al het onderwerp van haar biografieën. Net als Bill en Hillary Clinton. Het boek over de Britse kroonprins – voluit: His Royal Highness Prince Charles Philip Arthur George, Prince of Wales, Earl of Chester, Duke of Cornwall, Duke of Rothesay, Earl of Carrick, Baron of Renfrew, Lord of the Isles, and Prince and Great Steward of Scotland…en nog enkele titels –  leest dan ook niet geheel verrassend soms iets te veel als een veredelde versie van een royalty tijdschrift.

Een boek pro Charles

Tegen de teneur van de voorbije Diana-zomer in, krijgen we een positiever dan gewoonlijk portret van de man. Zo blijkt de inmiddels quasi heilig verklaarde prinses van Wales een moeilijk mens geweest te zijn. Volgens de auteur trouwde Charles met haar, omdat hij dacht dat dit van hem verwacht werd. Diana, die meteen ongelukkig was in de gouden kooi van het prinselijke huwelijk, speelde met opzet de zwakke kanten van haar echtgenoot uit in de media. De pers fotografeerde een hartelijke Diana die haar kinderen knuffelde zodra ze op een boot stapte. Niemand merkte op dat Charles, die als kind nooit openlijk werd geknuffeld, hetzelfde deed. Hij kreeg onterecht de stempel van een afstandelijke vader. En ja hoor, Camilla was van in zijn jonge jaren de liefde van zijn leven. Maar eerlijk gezegd…dat deel van het hele verhaal interesseert me nauwelijks.

Een ouderwetse kerel

Wat wel interessant is, is de inkijk in de opvoeding van deze wereldberoemde man. Hij is het kind van een zeer plichtbewuste moeder en uitermate kritische vader en werd omring door kindermeisjes. En ja, de clichés die over Charles bestaan, kloppen. Hij is ouderwets, ijdel en soms een tikkeltje wereldvreemd. Maar prins Charles blijkt ook een gepassioneerd man met échte opvattingen. Dat laatste wordt niet altijd verwacht van iemand die staat te trappelen om een troon te bestijgen. Hij zet zich bijvoorbeeld in voor traditionele architectuur en zet daartoe de ‘soft power’ waarover hij beschikt met plezier. Als ’the National Gallery’ in hartje Londen vandaag nog altijd mooi opgaat in de omgeving dan is dat te danken aan de prins. Hij stak in de late jaren tachtig persoonlijk een stokje voor de wilde bouwplannen voor de nieuwe vleugel. Niet door die te verbieden, maar door zijn vranke mening openlijk te geven.

Een gepassioneerde kerel

Die mening willen zijn medewerkers echter zoveel mogelijk onder de mat vegen, tot zijn ergernis. De toekomstige koning moet leren zijn gedachten voor zichzelf te houden. Hij schreef ooit een boek over zijn visie op de samenleving: Harmony. Daarin noteerde hij zijn nogal goeroe-achtige theorieën over mystiek, homeopathie en de natuur. Volgens Bedell Smith is de kroonprins geen grote intellectueel, daarvoor is hij te oppervlakkig. Maar hij is allerminst een idioot. Hij houdt zich bijvoorbeeld al decennialang bezig met verantwoorde landbouw, nog voor die hip werd. Ook inzake milieubeheer en het behoud van traditionele culturen was hij zijn tijd vooruit.

Een bijna gekroonde kerel

Charles blijkt een complexe man die fladdert tussen een enorme zelfrelativering en een duidelijk bewustzijn van zijn positie. Nu pas, in zijn late jaren, lijkt de man klaar voor de troon. Maar zodra zijn moeder haar laatste adem uitblaast en men ‘God save the King’ roept, is het gedaan met de relatieve vrijheid van Charles. Hij beseft dit stilaan. Althans daar probeert de auteur ons toch van te overtuigen. Sally Bedell Smith wil de geesten laten rijpen voor ‘King Charles III’, als dat zijn naam wordt.

Het is een aangenaam en heel mooi uitgegeven boek. Eentje voor de liefhebbers van royalty en ‘Englishness’. Voor wie tot de laatste categorie behoort: je krijgt een uitstekende beschrijving van ’s mans kledingstijl. Rather dapper. Je moet echter het roddelbladgehalte voor lief nemen.