De maatschappijkritiek van Suske en Wiske

In Team Krimson laten de auteurs van Suske en Wiske 352 zich inspireren door actuele thema’s zoals afpersmedicijnen of ook wel weesgeneesmiddelen geheten. Ook zorgcentra waar oudere familieleden terechtkomen, is in mindere mate een thema.

Cactusitisvaccin aan woekerprijzen

Het hele verhaal hangt op aan een bijzonder interessant gegeven. Aartsvijand Krimson zoekt al zijn hele leven bevestiging van zijn moeder, die hem afwijst en afstoot. Die vervreemding begint haar tol te eisen van de supersuccesvolle meestercrimineel. Helaas kan Krimson met zijn misdaadgeld de liefde of de goedkeuring van zijn oude moeder niet kopen. Plots besluit een hopeloze Krimson zijn leven te beteren om zijn moeder voor zich in te nemen. Die reconversie levert enkele zeer goede gags op en een aangenaam stripverhaal. Suske en Wiske vormen zelfs een team (uit de titel) met de brave Krimson en gaan aan het inbreken en stelen voor rechtvaardigheid. Spoiler alert: op het einde wordt Krimson terug de oude valserik.

Tegelijkertijd zorgt tante Sidonia voor haar vader (de Snor) die tegen zijn zin in een rusthuis te Blankenberge zit. Wanneer de Snor een zeldzaam virus, cactusitis, krijgt, blijkt het vaccin in handen van een gewetenloze Sir Clover die zeldzame geneesmiddelen opkoopt om ze voor woekerprijzen te verkopen.

Die afperspraktijk nemen de auteurs op de korrel. Scenarist Peter Van Gucht zou op zijn minst mogen weten dat een vaccin preventief werkt en het eigenlijk over een antidotum zou moeten gaan, maar in een strip is nuance of accuratesse nu eenmaal bijzaak. De grap achter de vreemde ziekte cactusitis ontging ondergetekende compleet.

Flauwe grappen

Krimson en zijn butler Achiel zijn bijzonder vermakelijk en ook zeer mooi getekend. De grapjes in de marge zoals een archeologisch dinosaurusei dat uitkomt of een irritante pratende roze knuffelbeer voor bejaarden vallen best mee. Het ruimtetuig uit Roswell dat ook de cover siert slaat werkelijk nergens op en is evenmin grappig. Dat krampachtig continu grappig willen zijn, is een probleem waar de recente Sus-en-Wis-albums vaker mee kampen. Beter één goede gag op een paar pagina’s dan twee à drie flauwe per pagina.

Sommige passages zijn melig, zoals de geest van Krimsons overleden moeder die in de hemel haar echtgenoot terugziet. Is het bladvulling uit armoede of dachten de auteurs echt dat dit in een Suske en Wiske-album past?

Maatschappijkritiek

De maatschappijkritiek in dit album is zeker niet storend. Het laten opdraven van de Snorrende Snor of de vader van tante Sidonia past wellicht in het jubileumjaar rond 75 jaar Suske en Wiske. Het album De snorrende snor uit 1956 is echter nog niet heruitgegeven in Suske en Wiske Classics. De lezer die dat album nog eens wil herlezen zal dus een tweedehands exemplaar moeten opsnorren. Het loont zeker de moeite, want het is een subliem album met bovendien enkele maatschappijkritieken van Willy Vandersteen zodat de cirkel met dit album rond is.

Het tekenwerk van Luc Morjaeu is weer subliem, alleen wil die nieuwe look van Suske en Wiske maar niet overtuigen. Als de striptekenaar zo prachtig Krimson, de Snor, Achiel enzovoort naar zijn hand kan zetten, waarom kunnen Suske en Wiske dan niet met meer respect voor het origineel naar diens hand worden gezet? Misschien moet iemand eens een poll organiseren om te zien of buiten Standaard Uitgeverij ook maar één lezer die make-over een goed idee vond of vindt. Van bepaalde eigenaardigheden in een stripreeks moet je afblijven. Dat elke creatieveling graag zijn geurspoor achterlaat, is vanzelfsprekend. Iemand moet het culturele erfgoed — dat Suske en Wiske na 75 jaar toch is — bewaken als de erven of de uitgever dit nalaten. Neem nu Krimson die in het slotplaatje staat in plaats van een knipogend Wiske. Dat lijkt ook geen goed idee, en hij knipoogt zelfs niet.