De slechtste Suske en Wiske in 75 jaar

Stripauteur en scenarist Peter Van Gucht presteert het om met De zwijgende Zwollem, uitgerekend tijdens het 75-jarig jubileum van de reeks, het slechtste Suske & Wiske-album ooit te schrijven. Nochtans is de man, met een reeks albums die reeds officieus die titel kregen, niet aan zijn proefstuk toe.

Zoals gebruikelijk kannibaliseert Van Gucht figuren en weetjes uit oude albums van Willy Vandersteen en Paul Geerts. De kunst is echter om goed en slim te stelen, Helaas lijkt Van Gucht die kunst te ontberen. Het verhaal begon anders veelbelovend met een van de beste conversaties tussen Lambik en Jerom op pagina twee. Metahumor van de betere soort.

Al snel degenereert het album echter tot de meest ongeloofwaardige onzin waar zelfs met de beste wil van de wereld niet in kan worden meegegaan. Het concept suspension of disbelief wordt dermate opgerekt dat de lezer bijna gillend wegrent. Diezelfde lezer kan zijn ogen niet geloven en vraagt zich af of het nog erger kan, om dan vast te stellen dat het inderdaad steeds erger kan.

Bespottelijke aria

Het is niet omdat Vandersteen hypnose een paar keer gebruikte in zijn scenario’s dat de krankzinnige constructie waarbij Van Zwollem zichzelf hypnotiseert en zijn verbeelding een klein apart ventje wordt naast een lethargisch wrak, dat die trol geworden verbeelding vervolgens kan toveren.

Om de lezer helemaal voor achterlijk te houden laat de scenarist ook Suske en Wiske hypnotiseren en aan het toveren gaan. Het is allemaal te belachelijk voor woorden. Het is niet grappig, het is niet spannend en het is zelfs niet sprookjesachtig of fantastisch. Het is vooral hoogst onwaarschijnlijk dat Vandersteen dit scenario ooit zou hebben laten passeren.

Het is des te pijnlijker dat het magere verhaaltje juist gaat over de verbeelding, die nét zo afwezig lijkt bij de scenarist. Van Zwollem (uit het album Het sprekende testament) heeft zijn verbeelding verdreven en die terroriseert nu het kasteel en steelt overal speelgoed. Het hele verhaal navertellen zou te traumatisch zijn, maar dit scenario is een aanfluiting van Vandersteen.

Bovendien is het op de personages na helemaal geen Suske en Wiske-verhaal. Wie enkel de gags overhoudt die een beetje verteerbaar zijn en de rest zou schrappen houdt nog enkele situaties over met Lambik en Jerom die eigenlijk zo uit een Kiekeboe-verhaal weggelopen lijken.

Het nevenintrige met de ontvoering van de lethargische Van Zwollem door twee boeven is flinterdun en moet voor een komische noot zorgen. Een noot die zo lang wordt aangehouden dat het een bespottelijke aria of een loeiende sirene wordt. Met Suske en Wiske heeft dit scenario dus niks te maken.

Seutig sulletje in een hippe hoody

Ook vormelijk irriteert dit album. Het is geen Sus-en-Wis meer. Dat is ook steeds meer het euvel met de tekeningen in de nieuwe stijl. De therapeutische hardnekkigheid waarmee men vasthoudt aan de vernieuwing begint pathologische kantjes te krijgen. Niet alleen is Suske vaak bijna onherkenbaar getekend, als personage lijkt hij enkel nog ballast; een seutig sulletje in een hippe hoody.

De halfslachtige poging om Wiske borstjes en fuck-me-boots te geven, maar wel vast te houden aan dat witte jurkje, kleine gestalte en de rode strik in het haar kan steeds minder overtuigen. Wat een puber met een lappenpopje als Schanulleke moet zou deze recensent ook eens willen horen?

Tekenaar Luc Morjaeu levert weliswaar degelijk werk, maar de nieuwe stijl blijft ergerlijk. Het is een enorme miskleun. De uitgeverij had dit album in de kiem moeten smoren. Maar van mensen die de restyling van Suske en Wiske bedachten en blijven steunen kan je bezwaarlijk iets anders verwachten.

De olifant in de kamer

Niet dat ze heel consequent zijn, die nare of narrige nieuwlichters, want met tal van albums in retrostijl dit jaar of een groots aangekondigd album als De sonometer, waar Dirk Stallaert in klassieke stijl een onafgewerkt album uit De Blauwe Reeks tekende, moeten ze toch inzien dat albums als De Zwijgende Zwollem en het Gewiste Wiske en Lambik Plastiek de reeks Suske en Wiske schaden.

Op zich zou vernieuwing niet zo erg zijn, ware het niet dat echt alles schort aan dit album. Het beschamende gebrek aan inspiratie en de compleet misplaatste inhoudelijke keuzes in de recente scenario’s van Van Gucht moeten toch stilaan de olifant in de kamer zijn bij Standaard Uitgeverij en de erven Vandersteen.

Hopelijk zullen er wat ogen bij de uitgeverij opengaan na het bekend worden van de verkoopcijfers. Slechts dan zal duidelijk zijn hoeveel fans hun verzameling Suskes en Wiskes nog compleet willen houden. Dat is interessant om weten, want stilaan lijken die kopers werkelijk alles te slikken als er maar Willy Vandersteen of Suske en Wiske op de cover staat, zelfs pulp die beide vermeldingen onwaardig blijkt.