De verloren Van Eyck is vermomde Kiekeboe

Dat de reeks Suske en Wiske vaak op de kar springt van een toeristisch themajaar is al decennia niks nieuws. ‘De raap van Rubens’ was het eerste stripverhaal dat een speciale plaats kreeg in ondergetekende zijn prille collectie. Het scenario speelt met enkele bekende biografische feiten van kunstschilder Jan Van Eyck. Zijn gezantschappen voor het Bourgondische hof zijn de aanleiding om Van Eyck als geheim agent af te schilderen met bijbehorende flauwe grappen verwijzend naar James Bond. Het verloren portret van Isabella van Portugal die als postorderbruid moest dienen voor Filips de Goede is de ‘Verloren Van Eyck’ uit de titel. Rond die missie bouwde Peter van Gucht een scenario dat werd getekend door Luc Morjaeu.

Het stripverhaal is vermakelijk en zeker niet het slechtste van de afgelopen jaren verschenen Suske en Wiskes. In tegenstelling tot andere strips uit de reeks speelt het verhaal zich geheel af in de 15de eeuw. Lambik, Tante Sidonia, Jerom zijn naast Suske en Wiske de bekende personages. Een aparte vondst, maar zeker geen storende.

De vermomde Kiekeboe

De grootste kritiek op dit album is dat het een Kiekeboe-album is dat er moest uitzien als een Suske en Wiske. De tekenstijl is die van Kiekeboe. En wel dermate dat het storend wordt voor de jarenlange liefhebber van Sus-en-Wis. Zelfs de mimiek en motoriek van de personages zijn uitermate Kiekeboe.

De grapjes zijn meestal nogal flauw en verwijzen naar de stad Gent (cuberdons, Klokke Roelant, Floraliëen…). Paarden die Ferrari en Aston Martijn heten hadden als puur grafische grap allicht beter gevallen. Zelfs woordspelingen als ‘Haai Society’ lijken weggelopen uit een Kiekeboe-album.

Voor een album dat in het feestjaar van de 75ste verjaardag van Suske en Wiske verschijnt, is het des te pijnlijker dat een op zich zeer verteerbaar album enkel een cosmetisch laagje Suske en Wiske bevat, maar verder qua uiterlijk, qua stijl en qua toon een Kiekeboe blijkt.

Grafische kwaliteit van de Vlaamse volksstrip

Niettemin blijft ‘De verloren Van Eyck’ een voorspelbaar doch vermakelijk avonturenverhaal. In veel opzichten onschuldig vermaak voor jong en oud, zonder de soms drammerige boodschappen van andere recente strips uit de reeks.

Van de door vele fans gehate make-over uit 2017 bleven in dit geval enkel de borstjes van Wiske en Tante Sidonia en het kapsel van Suske overeind. Wiske heeft zoals vaker bij recente albums het kapsel uit de Blauwe Reeks.

Voor de occasionele Suske en Wiske-lezer is dit een uitgelezen album om de draad weer op te nemen na jaren van verwaarlozing. Het kan een cultuurschok worden voor wie de afgelopen jaren geen Suske en Wiske of zelfs Vlaamse strips meer las. Anderzijds illustreert het album ook de dynamiek en de grafische kwaliteit van de hedendaags Vlaamse volksstrip.