Een van de beste Kiekeboes in jaren

Met album 157 De butler heeft het gedaan gooiden de scenaristen Merho en Bruno De Roover werkelijk alle remmen los. De prachtige tekeningen van Steve Van Bael, de inkting van Jos Vanspauwen en de inkleuring van Ine Merhottein zijn werkelijk subliem. Tel daar een hilarisch scenario bij en een topalbum ligt in de winkel.

De Kiekeboes is al jaren de succesrijkste Vlaamse stripreeks. Helaas verschijnt de voorpublicatie enkel nog in Het Belang van Limburg. Een onbegrijpelijke zaak hoe krantenuitgevers de Vlaamse krantenstrip veronachtzamen. ‘Tegenwoordig vinden kranten dat je zou moeten betalen om bij hen een voorpublicatie te mogen doen,’ zei Merho onlangs in een interview met Doorbraak. Krantenstrips zijn Vlaams cultureel erfgoed, maar blijkbaar geen middel meer om aan klantenbinding te doen. Merkwaardig, want dit verhaal is zonder meer een voorbeeld dat het tegendeel zou kunnen bewijzen.

Het ene lachsalvo na het andere

In datzelfde interview gaf Merho aan de teugels terug strakker in handen te nemen om de authenticiteit van zijn levenswerk te behoeden. Enerzijds zal Merho weer meer betrokken zijn bij de scenario’s, anderzijds zal Merho ook de tekeningen iets strenger opvolgen zodat de zeer eigen stijl bewaard blijft. Gelukkig liep het bij De Kiekeboes nog niet echt fout zoals bijvoorbeeld bij Suske en Wiske.

Het was even geleden, maar dit album van De Kiekeboes zorgt voor het ene lachsalvo na het andere. De referenties naar de populaire cultuur, influencers, black lives matter, #Metoo en tal van andere onderwerpen maken dit album tot een waar genoegen. Zelfs de fans van Kill Bill zullen pret beleven aan Cara en Mel in hun gele tracksuit. Geen overdreven gimmicks met namen of verkeersborden zoals in enkele recente albums, maar goed gedoseerde gags. Gags die als een rollercoasters op en neer gaan van de eerste pagina tot de laatste.

Adembenemend

Het album begint al goed met grappen over de ruitjesjas van Joachim Coens. Het ritme waarmee de goede gags elkaar opvolgen is werkelijk adembenemend. De duckface van Kiekeboe is hilarisch. Fanny wil influencer worden en uiteraard zo geld verdienen. Fanny en Alanis bezoeken de beurs Influenza en zo ontspint zich een verhaallijn rond biologisch afbreekbare hippe voertuigen. Ondertussen is Marcel Kiekeboe door mevrouw Van de Kasseien ontslagen omdat hij om meneer Van de Kasseien terug op de directeursstoel te hijsen te veel kosten maakte.

Marcel Kiekeboe is weer de oude klaploper en dat werkt altijd. De grap ‘geen stoeipoes, maar snoeipoes’ uit monde van mevrouw Van de Kasseien is ook een briljante. Op die manier verzeilt Kiekeboe op een butlerschool en via-via in de andere verhaallijn rond diefstallen (waarvan moet de lezer maar lezen in het album). Tot zover het verhaal en de spoilers. De plot is uiteraard absurd en logisch tegelijk. Elk lid van het gezin Kiekeboe (op Moemoe na dan) draagt zijn steentje bij. Eind goed al goed zoals bij een album van De Kiekeboes hoort.

De grenzen van het politiek correcte opzoeken

Met een sterk album zoals De butler heeft het gedaan tonen de auteurs (en dat is een heel team uiteraard) dat een reeks zoals De Kiekeboes nog niets aan actualiteitswaarde verloren heeft. Grappen die ook soms de grenzen van het politiek correcte opzoeken, maar nooit vernederend, racistisch of discriminerend worden, zitten er meestal bonk op. Grappig, soms scherp een spiegel voorhoudend maar steeds de traditie van een familiestrip indachtig. Die fijngevoeligheid, die zin voor dosering en timing dat was en is het ware talent van Merho nog meer dan diens prachtige tekenwerk en hoge productiviteit.

Dat tekenwerk door Steve Van Bael en inkter Jos Vanspauwen is overigens weeral opmerkelijk goed. De achtervolgingsscènes en de auto’s zijn weer prachtig en dragen uiteraard de stempel van Van Bael. De dieren, de skeletten en vooral de zebra zijn werkelijk om duimen en vingers af te likken. De motoriek van de personages wijkt nog zelden af van de klassieke albums (wat in recente albums al eens wou opvallen).

Een kolderieke apotheose

Met dit geweldige album is nog maar eens bewezen dat een goed scenario niet echt ergens over moet gaan (denk daarbij bijvoorbeeld aan de Juwelen van Bianca Castafiore in de reeks Kuifje van Hergé). Situationele humor, visuele en verbale humor… allemaal is het in dit album terug te vinden. Drie verhaallijnen waaraan telkens goede gags opgehangen worden en die uiteindelijk convergeren in een kolderieke apotheose.

Mochten Vlaamse komische tv-reeksen maar zo professioneel gemaakt worden, de kijker zou het ene halleluja na het andere slaken. De butler heeft het gedaan is een album om van te genieten. Een traditionele humoristische familiestrip zonder oubolligheid of ranzigheid.