Komt er een priester bij Beëlzebub

Marnix Peeters bekleedt een unieke plaats in de Vlaamse literaire wereld. Hij heeft geen boodschap aan de cirkelmasturbatie die eigen is aan de sien en creëert al sinds zijn eerste roman De dag dat we Andy zijn arm afzaagden een heel eigen universum met bizarre personages, die op zijn zachtst gezegd vreemde gedragingen tentoonspreiden.

Sukkelaars zijn het vaak, scharrelend in de marge van de maatschappij, onhandig en naïef, die er ondanks alles ook maar het beste van proberen te maken. Of het slechtste, al naargelang hun inborst of het toeval dat op hun weg kwam.

Absurditeit

Peeters scheert met zijn personages langs het absurde, maar slaagt er telkens weer in om zijn protagonisten geloofwaardig neer te zetten. Ook nu weer sleept hij de lezer meteen zijn wereld binnen, wanneer een priester voor Beëlzebub komt te staan, met een kogelgat in zijn voorhoofd. Het is eerlijk gezegd lang geleden dat ik nog zo gelachen heb met een roman.

De auteur vertelt in zijn directe stijl het wedervaren van de onsympathieke pastoor Pelkmans in flashbacks en fast forwards en voegt daar een vierde dimensie aan toe door op regelmatige tijdstippen de lezer rechtstreeks aan te spreken en en passant zijn collega’s in het literaire wereldje op de hak te nemen. Zijn vertelling krijgt daardoor soms de allure van een klucht de beste stijl van Molière (of is het een Sleeniaanse stijl?). En als iemand er morgen een theaterstuk van maakt, zit ik op de eerste rij.

Peeters dolt meesterlijk met het genre, zet de lezer op het verkeerde been, waarna hij onmiddellijk diezelfde lezer wijst op het feit dat hij hem op het verkeerde been heeft gezet, maar dat er nog meer volgt. De auteur speelt een kat-en-muis-spel met zijn lezer. Komt er een priester bij Beëlzebub is een bijzonder vermakelijk boek waar het schrijfplezier van afspat.  Marnix Peeters bewijst hiermee andermaal een meesterlijke, pretentieloze verteller te zijn.