Le climat par les chiffres: dertig jaar leugens door politici en vakbonden

De klimaathysterie zal miljoenen levens kosten in ontwikkelingslanden, westerse landen aanzienlijk verarmen en een ongekende economische crisis veroorzaken. Dat schrijft Christian Gerondeau in zijn boek Le Climat par les chiffres, dat de ecologische leugens aanklaagt die ons al dertig jaar worden voorgehouden.

Christian Gerondeau is een Franse burgerlijk ingenieur die bekendstaat als de vader van de ‘Réseau Express Régional’ (RER). Dat is een treinnetwerk rond Parijs met vier lijnen dat perfect aansluit op de metro en het spoorwegnetwerk. Een miljoen reizigers passeren er elke dag. Het netwerk heeft de Franse staat 50 miljard euro gekost.

Lege treinen

Gerondeau is tegenstander van het idee van de Franse staat om tientallen miljarden jaarlijks uit te geven aan treinverkeer om zo een ‘mobile shift’ te realiseren. Volgens hem gebruikt maar 2 procent van de bevolking treinen, dus rijden ze meestal leeg rond. Voor 98 procent van de Fransen zou de auto het meest gebruikte vervoersmiddel én zelfs de goedkoopste optie zijn.

De auteur is voorstander van autobussen in plaats van treinen. Hij merkt terecht op dat vrachtwagens door een economische realiteit zoals ‘just in time’ het vrachtvervoer via het spoor compleet vervingen. Spoorwegen zijn een negentiende-eeuwse oplossing. De levering van een bestelling ermee duurt weken.

Leugenachtige retoriek

In zijn boek Le Climat par les chiffres. Sortir de la science-fiction du GIEC pakt hij de leugenachtige retoriek aan van het klimaatpanel van de Verenigde Naties (IPCC), dat in het Frans ‘GIEC’ heet. Hoewel uitgesproken in zijn afkeer voor het klimaatgeloof, beargumenteert Gerondeau zijn betoog uitvoerig met cijfers en feiten. Zijn grootste verwijt aan het IPCC en de politici is dat ze de feiten niet kennen en bewust verdraaien.

Zijn belangrijkste argument gaat over CO2. Volgens Gerondeau verzwijgen het IPCC en de groene kerk systematisch de massa CO2 in atmosfeer. Die massa is 3.200 miljard ton. De jaarlijkse uitstoot aan CO2 door de mens is 32 miljard ton. Daarvan wordt de helft geabsorbeerd door oceanen en planten.

Het saldo is eigenlijk puur mathematisch verwaarloosbaar en historisch gezien bespottelijk omdat de totale hoeveelheid CO2 in de atmosfeer in de miljoenen jaren geologische geschiedenis laag blijkt. Los daarvan merkt Gerondeau op dat de Europese Unie amper een tiende van die CO2 uitstoot. De helft is voor rekening van ontwikkelingslanden.

Dure en waardeloze maatregelen

De burgerlijk ingenieur vindt dat alle maatregelen om de CO2-uitstoot te drukken irrelevant zijn en tot overmaat van ramp een vermogen kosten. Al die ‘ecologische’ kosten zijn schadelijk voor de welvaart of economie van het Westen. Maar Gerondeau schrijft ook dat de druk op ontwikkelingslanden om hun CO2-uitstoot te reduceren bijna misdadig is. In India hebben 280 miljoen mensen niet eens toegang tot elektriciteit. Dat kost honderdduizenden levens van vrouwen en kinderen. Betaalbare energie is de beste manier om de welvaart en levensverwachting te verhogen.

Het geboden alternatief van windmolens of zonnepanelen is een zinsbegoocheling. Met hernieuwbare energie is betaalbare energie in ontwikkelingslanden uitgesloten. Ondanks honderden miljarden euro investeringen levert het niks op. De opgewekte energie is verlieslatend en zorgt niet voor betrouwbare bevoorrading. Meestal wordt die hernieuwbare energie in Frankrijk aan 80 procent van de kostprijs geëxporteerd. Gelukkig heeft Frankrijk veel kernenergie. In Duitsland zorgt hernieuwbare energie vooral voor meer gas en steenkoolcentrales die extra CO2 uitstoten, met steeds hogere energieprijzen tot gevolg.

Ecologische godsdienst

Gerondeau neemt veel ruimte om de ‘ecologische godsdienst’ te ontmaskeren. In 1992 te Rio slaagde een groene activist zonder middelbaar diploma, Maurice Strong, erin om het anti-CO2-verhaal doorgang te doen vinden. Vervolgens werd hij directeur van het VN-Milieuprogramma UNEP dat het ‘wetenschappelijke’ IPCC opzette. Strong was ook voorzitter van het World Economic Forum (WEF) en adviseur bij de VN en de Wereldbank.

De sterkste passages in het kleine boek gaan over twee onderwerpen waar Gerondeau een deskundige is: vervoer en energie. Vooral het blinde geloof in spoorwegen die de overheid miljarden kosten stoort hem. Auto’s kosten de overheid eigenlijk nauwelijks iets. Toch pleiten alle overheden en politici voor spoorwegen.

Voor Gerondeau is dat het huwelijk tussen de ‘groene doxa’ en de almachtige vakbonden. Met de burgers en het algemeen belang heeft het niks te maken. De auteur kent zijn cijfers. Hij wijst op bedrog met statistieken, onleesbare studies, studies die opgeborgen werden omdat ze niet in het ecologische verhaaltje passen zoals het rapport-Spinetta over spoorwegen, enzovoort.

Geldverspilling en verarming

De twee conclusies die de lezer uit het boek kan trekken zijn ten eerste dat de ecologische of energietransitie een gigantische geldverspilling en verarming met zich meebrengt. Dat overheden geen geld over houden voor een deftige justitie of andere kerntaken. Ten tweede dat de bevolking op dertig jaar zodanig geïndoctrineerd is dat ze zelfs de meest elementaire kritische vragen bij een stortvloed ongeloofwaardige doemberichten over het klimaat niet meer durven stellen.

Gerondeau geeft feiten, vergelijkt en beargumenteert. Op een opgewonden of verontwaardigde toon soms, maar pertinent. Le Climat par les chiffres is een boek dat iedereen die over lage emissiezones (LEZ), klimaat of energie wil debatteren zeker gelezen hoort te hebben. Wat die LEZ betreft is Gerondeau trouwens duidelijk: het is complete onzin, de luchtkwaliteit was nog nooit zo goed in steden.