Mary Poppins legt nooit iets uit!

Mary Poppins waait opnieuw gezwind het huis van de familie Banks binnen. Ditmaal wordt de legendarische gouvernante geportretteerd door Emily Blunt. ‘Mary Poppins Returns’ voelt aan als één groot eerbetoon aan de eerste film en is ook getrouwer aan de originele verhalen.

Een nachtmerrie voor de schrijfster

De auteur van die verhalen, de Brits-Australische Pamela Travers, vond de filmvariant die Walt Disney op de wereld losliet in de jaren 60 verschrikkelijk. Julie Andrews’ vertolking van Mary Poppins was helemaal anders dan wat Travers voor ogen had.

Travers’ Mary Poppins is geenszins gesofisticeerd. Ze is ook niet lief tegen de kinderen, maar hooghartig, uitermate streng en lelijk bovendien. Ze spreekt met een Londense tongval en niet met een upper class accent zoals Julie Andrews dat bekoorlijk deed. Toen de film in 1964 in première ging en Julie Andrews samen met Dick Van Dyke vrolijk danste met animatiepinguins of zong over ‘a spoonful of sugar’ huilde Travers in de zaal. Ze huilde van woede.

Getrouwer aan het origineel

P.L. Travers overleed in 1996. Ze zag de film ‘slechts een of twee keer’, zo vertelde ze ooit aan de BBC. De nieuwe Mary Poppins bevat nog steeds veel elementen om de auteur in tranen te doen uitbarsten. Jaja, de dansende pinguïns zijn er terug bij. Nu gooit men er nog dolfijnen bovenop. Maar ‘Mary Poppins Returns’ toont een tikkeltje meer eerbied voor de boeken dan zijn voorganger.

Emily Blunt speelt een ijzigere Mary Poppins dan Julie Andrews. En de moderne versie bezit ook een stoutere ietwat uitdagendere kant. En op een gegeven moment spreekt de magische nanny zelfs het Londense cockney, zoals in het boek. Ja, de actrice zet een mooie vertolking neer. Haar chique accent klinkt gekunstelder dan dat van Andrews, maar Blunt neemt je helemaal mee in het verhaal. En goed, de Mary Poppins van 1964 zong veel beter, maar die van 2018 loopt beter gekleed. Al is ze niet Julie Andrews.

Geen Dick Van Dyke-English

Ook de tijdssetting van de filmprent is deze keer getrouw aan het boek. Het hele verhaal vindt plaats in de depressiejaren en toont een radeloze vader die financieel van geen hout pijlen weet te maken. Zoals in de boeken. Maar de vaderfiguur Michael, gespeeld door Ben Whishaw, is jammer genoeg zowat de zwakste schakel in de acteerprestaties van ‘Mary Poppins Returns’. Nee, dan doet Lin-Manuel Miranda het veel beter als Jack, een ‘leerie‘. Dat is een kerel die zijn dagen vult met het aansteken van de straatverlichting van Londen. En zijn cockney klinkt beter dan dat van Dick Van Dyke. Het Londense dialect van Dick Van Dyke wordt in de Engelstalige wereld nog steeds als voorbeeld genomen van hoe het niet moet. Maar Van Dyke moest het destijds leren van een Ier. Dat vertelt hij toch. Lin-Manuel Miranda speelt, zingt en danst als de beste.

De film is een uitstalkast voor het Londen uit de kinderverhaaltjes. De stad is smerig door smog en telt een groot verschil tussen arm en rijk. Maar wat een stad! Daar woont admiraal Boom in Cherry Tree Lane in zijn huis waarvan het dak op het dek van een schip lijkt. Daar staat de fictieve en statige Fidelity Fiduciary Bank. De toren van de Big Ben krijgt een glansrol en op tijd en stond zie je de kathedraalkoepel van St. Paul schitteren in de zon. De openingsscène met een fietsende Jack bezingt dat wondere Londen. Het Londen waar ook Paddington Bear of Peter Pan rondhangen.

Niet vergelijkbaar met het origineel

De melodietjes, de dansscènes tot het rondlopen in een tekenfilmwereld toe ogen en klinken als de 1964-versie. Zelfs de krasse negentiger Dick Van Dyke duikt er bewonderenswaardig dansend en springend in op. Er zitten subtiele knipogen naar die eerste versie in. Het roodborstje waar Julie Andrews een duet mee zingt zie je nu als versiering op Blunts hoed. Andere details kloppen dan weer niet helemaal. Herinnert u zich de scène nog waarbij Mary Poppins zong over de duivenvrouw bij St. Paul’s Cathedral? Michael vindt als volwassen man de schuddebol terug op zolder. Gek, want in de eerste film nam Mary Poppins die bij haar vertrek gewoon mee in haar bekende taptijttas.

Trouwens, er duikt nog een negentiger op in de film. Angela Lansbury – bekend van ‘Murder She Wrote’ en die andere Disneyfilm ‘Bedknobs and Broomsticks’ – speelt een zingende ballonnenvrouw. Een figuur die ook in de originele verhalen opduikt. Walt Disney dacht oorspronkelijk aan Lansbury om als eerste Mary Poppins te spelen. Dat plan ging niet door. De scene in de huidige film was eigenlijk bedoeld voor Julie Andrews. De actrice ging niet op het aanbod in. Ook dit is dus weer een variant van het origineel.

‘Mary Poppins Returns’ wil zich niet meten met de originele film uit 1964. Het kan dat ook niet. De muziek van de gebroeders Sherman is moeilijk te evenaren. De wetende toeschouwer wordt echter nostalgisch herinnerd aan wie Mary Poppins is. En voor wie het allemaal nieuw is, die wordt opgenomen in de betoverende wereld van de vliegende gouvernante met haar upper class Engels. Niets belet je om genietend naar de originele film te blijven kijken terwijl je de nieuwe apprecieert. Waarom hoef je niet uit te leggen. Mary Poppins never explains anything!