Piratenverhaal met de charme van een spaghettiwestern

Met de nieuwe avonturen van Roodbaard keert de duivel van de Caraïben terug. De nieuwe reeks stripverhalen komen uit de pen van de Bretoense scenarist Jean-Charles Kraehn (1955) en zijn getekend door de Italiaanse striptekenaar Stefano Carloni. Het verhaal blijkt alvast een stuk moderner en volwassener dan de oude avonturen van Roodbaard.

Reeks over de vroege luchtvaart

Kraehn begon als tekenaar bij Patrice Pellerin die ooit twee albums van de klassieke Roodbaard tekende naar scenario van de geestelijke vader Jean-Michel Charlier. Kraehn vervoegde Pellerin voor de reeks Les Aigles décapitées (in het Nederlands als De onthoofde arenden uitgegeven bij Daedalus uit Genk). Spoedig tekende en schreef hij deze reeks, om vervolgens het tekenen over te dragen aan Michel Pierret.

Kraehns scenario’s spelen meestal in Bretagne waar hij het levenslicht zag in havenstad en voormalig piratennest Saint-Malô. Door de jaren heen verlegde Kraehn zijn werk meer naar scenario’s dan dat hij zelf tekende. De bekendste reeks in Vlaanderen is allicht Tramp die zich eveneens afspeelt in de Bretoense zeevaart. Toch tekende hij ook nog deel vier van de prestigieuze reeks Quintett van Frank Giroud (verschenen bij Dupuis). Met de reeks De Vliegenier (een spin-off van Tramp) schreef Kraehn een ontzettend boeiende reeks over de vroege luchtvaart getekend door Chrys Millien. Kortom Kraehn is een gevestigd scenarist binnen het Franse stripwereldje.

Karikaturale manier

Tekenaar Stefano Carloni is dan weer enkel bekend van de reeks De Vorsers die verscheen bij Daedalus. Carloni tekende met dit album in deze nieuwe Roodbaardsaga een realistisch getekende strip met scenes die vaak aan spaghettiwesterns doen denken. Zijn grote voorbeeld lijkt zonder twijfel de Franse striptekenaar Jean Giraud. Een grote naam die meerdere stijlen tekende, maar begon met de strip Blueberry naar scenario van Waalse scenarist Jean-Michel Charlier die dus ook Roodbaard bedacht en de reeks tot zijn dood in 1989 schreef.

De details in de tekeningen van Carloni zijn niet zo accuraat als bijvoorbeeld die bij Pellerin. De piratenschepen zijn meer schematisch, maar dit past dan weer bij de iets meer karikaturale manier om de realistische hoofden van de personages te tekenen. Carloni keek goed naar de tekeningen van zijn voorgangers in de oude Roodbaard-reeks. Qua tekenwerk valt er niets op dit album af te keuren. De stijl is consistent en de mimiek en bewegingen zijn ondanks de milde overdrijving geloofwaardig en aangenaam om te lezen. De inkleuring op haar beurt doet regelmatig denken aan de westerns van Sergio Leone.

Binnen een traditie

De bladindeling is vaak zeer dynamisch en prachtig opgebouwd en draagt zo ontzettend bij aan het narratieve aspect van de tekeningen. De scenografie bestaande uit gebouwen, schepen en landschappen oogt voortdurend erg fraai.

Piratenverhalen zijn uiteraard avonturenverhalen en meestal pure fictie. Dit maakt het subgenre echter niet minder aantrekkelijk. Integendeel, het past binnen een traditie qua strips, films en romans. Deze nieuwe reeks mag dan zeer modern zijn qua narratief, niettemin straalt het album nog steeds de sfeer uit van het klassieke boek Schateiland van Robert Louis Stevenson. Bijna alle piratenreeksen zijn als het ware schatplichtig aan dit boek van deze Schotse veelschrijver. De enige uitzondering qua strips is de reeks De Havik van de reeds eerder genoemde Patrice Pellerin wiens verhalen meer aan de romans van Alexandre Dumas doen denken omwille van de plots. (Al is de humoristische piratenstrip Ouwe Niek & Zwartbaard van Marcel Remacle uiteraard ook een buitenbeentje).

Frisse nieuwe start

Sergio Leone-belichting

Met deel één gehangen maar niet dood gaf uitgeverij Dargaud een oude reeks een frisse nieuwe start met een degelijk professioneel team. Het leverde een vermakelijke en ontspannende strip op die nergens teleurstelt. Dat met deze nieuwe reeks het aantal piratenstrips wel heel talrijk dreigt te worden is geen bezwaar. De fantastische nieuwe reeks Blackbeard van Jean-Yves Delitte is een totaal andere soort strip en een verhaal met een totaal andere leeservaring. Het tiende album in de reeks De Havik door Patrice Pellerin is eveneens een compleet ander soort album binnen dit subgenre.

Het succes van de filmserie Pirates of the Carribean zal niet vreemd zijn aan de honger naar piratenstrips de afgelopen jaren. Daar houdt echter elke gelijkenis met de strips op. De visueel bloedmooie tv-serie Black Sails daarentegen die zich als prequel van Schateiland presenteerde lijkt treffender gelijkenissen te vertonen.

Niet bijster veel trouwens zodat sommige treffende gelijkenissen niet storen of puur op toeval berusten. Met de nieuwe avonturen van Roodbaard kan de lezer lekker ouderwets wegdromen in een avontuurlijke wereld zonder de gedateerdheid of oubolligheid van andere Roodbaard-verhalen.