‘De polemist en de president’: voor wie de Franse kiesstrijd wil begrijpen

Koen Dillen heeft een boek geschreven. Het gaat over Frankrijk en politiek. Tot zover niets nieuws. Ik moet bekennen dat ik weinig kennis heb van de Franse politiek. Te veel blabla, te ver van mijn bed. Een grote vergissing, zo blijkt na het lezen van ‘De polemist en de president. Zemmour, Macron en de verrechtsing van Frankrijk’.

Dillen schetst namelijk een prachtig beeld van de geschiedenis van de Franse presidentsverkiezingen van de laatste veertig jaar. Hij zetelde van 2003 tot 2009 voor het Vlaams Belang in het Europese parlement. In 2007 en 2008 bracht hij -onder pseudoniem- twee opgemerkte biografieën uit van Franse presidenten, respectievelijk Nicolas Sarkozy en François Mitterand. De Doorbraaklezer kent hem van zijn gesmaakte bijdragen over de Franse politiek. Zijn passie voor het politieke reilen en zeilen bij onze zuiderburen maakt van hem een kenner van formaat.

Geschiedenis van de Franse politiek in de Vijfde Republiek

De titel van het boek doet vermoeden dat het voornamelijk over Eric Zemour en Emmanuel Macron gaat. De eerste helft van het boek is echter voornamelijk gewijd aan de Franse politieke geschiedenis die geleid heeft tot de opkomst van deze twee presidentskandidaten die buiten het klassieke Franse politieke landschap vallen. Zemmour is geen lid van een partij en Macron richtte voor zijn presidentschap de nieuwe formatie ‘La République en Marche‘ op, een poging om over partijgrenzen heen de krachten te bundelen.

Die geschiedenis leest als een schurkenroman en is doorspekt met corruptieschandalen, buitenechtelijke relaties en nepotisme. Enkel dat eerste en laatste lijken politieke carrières te fnuiken. Voor liefdesaffaires geldt nog steeds de gevleugelde uitspraak van ex-president Mitterand: Et alors?, de titel van een ander lezenswaardig boek over de ruimere Franse zeden en gewoonten. Echtelijke ontrouw mag dan niet tot de val leiden van politici, maar het schijnt hen wel bijzonder vatbaar te maken voor alle mogelijke vormen van politiek verraad.

Van de bittere strijd tussen Jacques Chirac en Edouard Balladur over de vadermoord op Jean-Marie le Pen door dochter Marine tot het verraad van Macron aan Hollande, alles passeert de revue. Ook de interne strijd binnen de linkse partijen, die er voor zorgt dat tot op heden geen enkele linkse kandidaat kans maakt op het presidentschap. Of het moet Jean-Luc Mélenchon zijn, de communist op leeftijd die nog maar eens een gooi doet naar het presidentschap.

Opkomst van nieuwe fenomenen: Macron en Zemour

Dillen schetst hoe de linkerzijde onder druk van Mélenchon afdwaalt van ‘la Laïcité‘, de typisch Franse vorm van absolute scheiding tussen religie en politiek, door te flirten met het islamogauchisme. Een flirt die de Franse bevolking maar matig weet te appreciëren. Tegelijkertijd tracht Marine Le Pen haar Rassemblement National salonfähig te maken door de scherpe kantjes wat weg te vijlen en zich meer sociaal-economisch links op te stellen. Een oefening die haar de relatie met haar vader en bijzonder populaire nichtje Marion Maréchal kostte.

Uit het boek blijkt echter dat de massamigratie na de Tweede Wereldoorlog Frankrijk veranderd heeft. De autochtone bevolking ontvluchtte de grootstedelijke banlieues, die ingenomen werden door migranten. Zij ruilden die in voor verder gelegen buitenwijken. Het provinciale Frankrijk, La France Profonde, voelt zich in de steek gelaten door de politiek die zich steeds concentreerde op wat er in de grote steden leefde.

Deze twee groepen zijn de grote verliezers van de globalisering en betalen de prijs hiervoor. Uit hun middens komt de protestbeweging van ‘Les Gilets Jaunes‘. Dit deel van de bevolking, dat zich genegeerd voelt door het establishment, heeft de laatste decennia een ruk naar rechts gemaakt. Zij herkennen hun land niet meer en willen de oude Franse waarden in ere hersteld zien.

Door de poging van Marine Le Pen om zich linkser te profileren om tegemoet te komen aan de verzuchtingen van de sociaal-economisch verzwakte autochtone Fransen, heeft de populaire publicist Eric Zemmour een opening gezien op rechts waar hij nu inspringt. Hij stelde zich in november officieel kandidaat voor de slag om het Elysée, de ambtswoning van de Franse president. Tot groot ongenoegen van Le Pen, maar tot even groot vermaak van zittend president Macron. Die ziet die verdeeldheid op rechts wel zitten en ziet zijn kansen op een tweede termijn toenemen.

Onmisbaar werk voor Frankrijkvolgers

Dillen schetst in zijn boek verder een duidelijk portret van zowel Macron als Zemmour, de twee figuren die momenteel het meest de gemoederen van de Fransen beroeren. Voor mij is een nieuwe wereld opengegaan. Een wereld van complexe relaties, politieke spelletjes en de ongekend hevige emoties die gepaard gaan met de moeder aller verkiezingen, met als inzet de sleutel van het Elysée.

Dit boek is een aanrader voor ieder die de strijd om het presidentschap in Frankrijk wil volgen. U krijgt een flinke dosis Franse politieke geschiedenis en -voor het eerst in onze contreien- een uitgebreid portret van Eric Zemmour, de getalenteerde polemist en hét politieke fenomeen van Frankrijk. Met zijn radicaal discours over immigratie, islam en identiteit confronteert hij de Franse kiezer met een ‘beschavingskeuze’. Of hij hiermee als kind van Joodse Algerijnse ouders de poorten van het Elysée weet open te beuken, zal de toekomst uitwijzen.

Verkrijgbaar in onze webwinkel.