De biecht van Dejan Veljkovic

Na het Pano-interview met Dejan Veljkovic is er nu ook een boek van de spelersmakelaar over de wantoestanden in het Belgisch voetbal.

‘De Biecht van Dejan Veljkovic’ is even vernietigend voor het voetbalbestel als het tv-gesprek. Het is echter geen journalistiek product, maar een eenzijdig verhaal dat meer dan eens argwaan opwekt.

Spilfiguur van voetbalschandaal

Dejan Veljkovic is voor de buitenwereld de spilfiguur in het grootste voetbalschandaal in het nationale voetbal. Het boek is een poging om dat beeld bij te stellen. Hij was niet de enige schurk in dit verhaal en er was eigenlijk geen ontkomen aan, beweert hij. Bullshit.

Al op pagina 7 maak ik me behoorlijk boos. ‘Ik ben blij dat operatie Propere Handen heeft plaatsgevonden’, laat hij optekenen door Wim Van den Eynde. ‘Het is een breuk met het verleden en een nieuwe start. (…) Ik trad binnen in een wereld van fraude en corruptie. Een wereld waarin ik me steeds slechter voelde, maar waar ik moeilijk uit kon raken. Daarom voelde Operatie Propere Handen voor mij ook als een bevrijding.’

Regels van het spel

Laat me niet lachen. Veljkovic had op ieder moment uit het voetbal kunnen stappen of beslissen voortaan correct te werken. Nee, hij verdedigt zich als volgt: ‘Het systeem bestond al voor ik erin stapte en indien ik erin wilde functioneren, moest ik de regels van het spel aanvaarden. Het was dat, of niet meespelen. Maar ik heb het spel niet gecreëerd.’

Ja, zwart geld heeft altijd bestaan in ons voetbal. Onderzoeksrechter Bellemans maakte dat begin jaren ’80 al duidelijk, toen hij ook de omkoopaffaire Standard-Waterschei uit 1982 blootlegde. Veljkovic was (is?) zeker ook niet de enige makelaar die in het zwart werkte en de kluit belazerde.

Zo moeten we ook nog te weten komen van het gerecht wat het aandeel was van Mogi Bayat en Christophe Henrotay in de affaires. Tot nader order weigeren we echter te geloven dat er alleen maar op deze manier wordt gewerkt in het voetbal en dat al hun collega’s en alle mensen in het voetbal ook misdadigers zijn.

Verleidingen van het grote geld

Hoe dan ook, Veljkovic kon alleen zijn ‘ding’ doen als velen in het voetbal hun medewerking verleenden. Hij voert in het boek een bijna eindeloze stoet clubleiders en trainers op die naar hartenlust mee graaiden. Van vele namen werd al jaren gefluisterd dat ze zich voor alles en nog wat (in het zwart) lieten betalen. Van sommige namen schrik je echter. Het is blijkbaar moeilijk in dit wereldje om aan de verleidingen van het grote geld te weerstaan.

De bedragen die Vejlkovic noemt zijn indrukwekkend. Maar peanuts vergeleken met wat er internationaal gebeurt. Er zijn voorbeelden bekend van makelaars die 40 miljoen euro verdienden aan één transfer en ook daar verloopt niet alles altijd heel koosjer.

Het voetbal leeft echter al meer dan honderd jaar boven de wet. Je komt er met alles weg. Er is intern geen enkele controle en als het heet onder de voeten wordt, zijn er altijd wel voldoende politici die te hulp snellen. En de meeste supporters vinden alles goed. Ze zouden de duivel in hoogst eigen persoon bij hun club binnenhalen als dat sportieve successen zou opleveren.

Onvervalste maffiastijl

Dejan Veljkovic heeft jarenlang, in onvervalste maffiastijl, al zijn transacties schriftelijk bijgehouden. Het meeste van wat hij beweert, is dan ook wellicht waar en als spijtoptant kan hij zich bovendien geen echte (bewijsbare) leugens permitteren.
Zijn ‘biecht’ lijkt echter nooit heel oprecht en enkele keren wellen twijfels op.

Dat hij scheidsrechter Sébastien Delferière ongenadig aan de schandpaal nagelt en probeert diens collega Bart Vertenten de hand boven het hoofd te houden, klinkt verdacht. Hij kan echter Vertenten niet afschieten als hij vol wil houden dat hij zelf ook niet betrokken was bij de matchfixing rond de wedstrijd KV Mechelen-Waasland-Beveren van vier jaar terug.

Helemaal onfris

Helemaal onfris ruikt het hoofdstuk over Stephan Keygnaert, de chef-voetbal van Het Laatste Nieuws. In het memorandum komt de naam immers niet voor in de ellenlange lijst van begunstigden. Hij staat ook niet in de schriftjes, waarin Veljkovic elke cent die hij zwart betaalde heeft genoteerd. In het boek beweert hij de journalist 5.000 en 3.000 euro gegeven te hebben. In het justitieverslag zou alleen sprake zijn van 5.000 euro.

De Servische makelaar ontkende ook een telefoongesprek met een collega van Keygnaert waar in hij aankondigde ‘deze kapot te zullen maken’. Helaas voor hem, hij werd op dat moment door het gerecht afgeluisterd.

Keygnaert ontkende de betalingen, maar gaf toe dat hij een paar schoenen en een broeksriem had laten betalen door de makelaar. Oerdom om je integriteit, het enige wapen van de journalist, zo te grabbel te gooien. Maar dan kom ik meteen ook bij mijn grootste bezwaar bij dit boek.

Eenzijdige versie

Dit is geen journalistiek werk, maar de eenzijdige versie van Veljkovic opgeschreven door Wim Van den Eynde. Ik ben misschien naïef, maar vind dat je als journalist niet als ghostwriter moet optreden voor een schurk. Je werkt immers met hem samen en geeft hem legitimiteit. Vreemd dat de VRT daar geen bezwaar in zag.

Wie dit boek gelezen heeft, zal alleen maar concluderen dat het voetbal geen cent overheidshulp meer mag krijgen. Er is de jongste jaren echter al een en ander veranderd. Er is een clearing house voor transfers gekomen en de clubs moeten zich schikken naar de preventieve Antiwiswaswet. Belastinggeld mag echter nog alleen naar infrastructuur en jeugdopleiding gaan, niet meer naar spelerslonen en al zeker niet naar makelaars.