Ik schrok even toen op enkele dagen voor de herdenking van de bevrijding van Auschwitz, nu 75 jaar geleden, De Standaard op de voorpagina blokletterde: ‘Inkomsten uit GAS-boetes exploderen door slimme camera’s.’ Uiteraard heeft het een niets met het ander te maken, maar het dichtgeknepen Sanhedrin van Michael Freilich heeft ons al meermaals verrast.

GAS-boetes spijzen de gemeentelijke schatkisten en het electoraat van politici, want naast veel centen leveren ze ook stemmen op. Politici kunnen, in tegenstelling tot pv’s, GAS-boetes nog doen verdwijnen. De pestboetes kwamen er begin deze eeuw om kleine overlast efficiënter te kunnen bestrijden. Begin deze eeuw werden daarom in alle gemeenten de meest gefrustreerde regelneven van achter hun bureau geplukt en kregen ze een sheriffster van GAS-ambtenaar opgespeld.

Politici zagen brood in deze efficiënte, creatieve en vrije manier om geld uit onze zakken te stelen, zonder belastingen te moeten verhogen. De geldgeile ‘uitperspolitici’ lieten de wet uitbreiden en sinds 2013 kan men er nu ook bepaalde verkeersovertredingen mee bestraffen. Een triomf voor repressieve groene cijnspolitici, die daardoor vooral hun milieuboetes als GAS-boetes konden vermommen. Langs LEZ-zones, kniproutes en circulatieplannen werden vlijtig camera’s geplaatst en het geld stroomde binnen.

In Gent brachten GAS-boetes in 2012 nul euro in de stadskas, maar met de komst van Groen in het stadsbestuur zorgden de verGASte milieuboetes in 2018 voor een georganiseerde diefstal van tien miljoen euro. De creativiteit van politici om ons te belasten verbaast mij al lang niet meer, de manier waarop wij het lamlendig blijven slikken wel.

Tik Tak, Tik Tak

De klok van CEO Paul Lembrechts tikt niet meer op de VRT. Benjamin Dalle en de Vlaamse regering volgden als een blinde mol in een tunnel de ‘hear say’ van Luc Van den Brande, een 75-jarige christendemocratische graaikraai die halsstarrig weigert te stoppen met zakkenvullen. De VRT is een geldverslindende krabbenmand die door zijn extreem gefragmenteerde samenstelling efficiëntie ontbeert en door zijn overmatige subsidiëring, gedrevenheid en pecuniaire rigiditeit mist.

Daarenboven is het een gepolitiseerde zender die er niet in slaagt om onafhankelijk nieuws en duiding te brengen. De videoverslagen op het internet van De Kamer en het Vlaams Parlement zijn meer luminiscent dan Villa Politica met dwaze vragen van Linda De Win en idiote tussenkomsten van Wouter Verschelden. Ter Zake zou eigenlijk ‘Ter linker Zake‘ moeten heten, en De Afspraak mist elke afspraak met neutraliteit.

Privatiseer dit maoïstisch onding uit de 20ste eeuw, en ken postsubsidies toe op gewestelijk en regionaal niveau voor uitzendingen rond cultuur en onafhankelijke duidingsprogramma’s. Om in een geprivatiseerd medialandschap niet te verzanden in misbruik en manipulatie door egomaniakale zakenlui/politici genre Trump en Berlusconi, zou er een verbod moeten gelden op een rechtstreeks of onrechtstreeks aandeelhouderschap van meer dan 30 % van een mediabedrijf.

Het acnebeleid van pukkelpolitici

Sinds het Vlaams Belang een sociale partij geworden is, moeten Tom Van Grieken en zijn Vlaamse schuinridders electoraal vooral Conner Rousseau en zijn nieuwe sp.a vrezen. De sp.a is aan een snel tempo aan het verdeensen. Ecologisch proberen ze vliegen te vangen bij Groen door voor een defiscalisering van de klimaatgekte te pleiten, bij de liberalen claimen ze het veiligheidsthema op en straks volgt een soepeler instelling rond migratie.

Het adagium van Frank Vandenbroucke wordt uit de kast gehaald: ‘We kunnen het OCMW van de ganse wereld niet zijn, want dat tast ónze sociale zekerheid aan en destabiliseert ónze arbeidsmarkt’. Als Rousseau even hard naar rechts rukt als Van Grieken naar links rukte, dan verschillen beide partijen straks enkel nog in vestimentaire keuzes.

De pukkelpolitici Van Grieken en Rousseau groeien naar elkaar toe omdat hun doelelectoraat hetzelfde is, hun politieke marketinginstrumenten dezelfde zijn en ze zich bedienen van een eigen hippe, populistische dunktaal. Hun acnebeleid focust zich op de puisten in de maatschappij; het is een pejoratief particularisme dat de mand gezond wil maken door de rotte vruchten, koekoeken en parasieten eruit te zwieren. De ‘puistenpitsers’ verliezen daardoor wel de big picture uit het oog en veroordelen zichzelf tot mestruimers.

Vivaldiclan is afonisch voor Vlamingen

Georges-Louis Bouchez is het schoothondje van de Waalse bourgeoisie die zijn tabbaard en wit befje verwierf via een exclusief Franstalig ‘fils à papa-onderwijs’. Hij verfoeit Vlamingen en de Nederlandse taal maar mag zich toch een vriend van Theo Francken noemen. Hij is een warme minnaar van het miljoenen verslindend poppentheater van Laken. Een royalist die de ring van Filip I kust en de tiara van Elisabeth I oppoetst, en toch noemt Theo hem zijn vriend.

In zijn Rue des Bouchers wonen geen Vlamingen, enkel Belgen. Georges-Louis droomt ervan om de klok terug te draaien naar 1830, en de autonomie waar Vlamingen jaren voor streden, ongedaan te maken. Terug onder het juk van de franskiljons. Hij schreef daarom een informatienota voor Fluppe, genaamd: ‘Sire, il n’y a pas des flamands’. En toch noemt Theo hem zijn vriend.

Maar Bouchez is niet de enige die de uniteit van België wil benadrukken. Na de Groenen en PVDA lopen nu ook liberalen en socialisten langs beide zijden van de taalgrens elkaars nieuwjaarsrecepties plat om hun ideologische as en Belgicistisch royalistische geaardheid te benadrukken. ‘L’union fait la force’ ter bestrijding van de Vlaams-nationalistische schreeuw op de geel-zwarte zondag van 26 mei 2019. De Vivaldiclan is niet alleen afonisch voor Vlamingen, ze wil de Vlaamse Leeuw ontklauwen en een genderoperatie geven.

Onthoud het goed, de Walen zullen hun volgende verkiezingscampagne voeren met als belangrijkste thema een staatshervorming, maar dan wel één gefocust op de herfederalisering of zelfs de re-unitarisering van België.

acnepolitici

Sire, il n’y a pas des Flamands.