‘Beware the ides of march’. Een waarzegger roept het Caesar toe. In het Engels, want het citaat komt uit het toneelstuk Julius Caesarvan Shakespeare. Kijk uit voor de iden van maart. Caesar slaat de waarschuwing in de wind. Ten onrechte. Hij zal op die dag worden vermoord met vele messteken, door samenzweerders die hem zijn politieke succes niet gunnen. ‘Et tu, Brute?’ Ook jij, Brutus, roept Caesar wanneer Brutus hem de doodsteek geeft.

Ik moest eraan denken toen CD&V begin maart een zoveelste schijnbeweging plaatste. CD&V deed alsof er een staatshervorming kan komen, maar eigenlijk sloeg ze de communautaire deur hard dicht voor de komende tien jaar. Dat we eerst vijf jaar moeten praten over een staatshervorming. Om ze de volgende vijf jaar te kunnen uitvoeren. En dan kunnen we in 2029 de Belgische verspillingskraan misschien een beetje dichtdraaien. Nog tien jaar wachten dus. Terwijl de factuur van het falen intussen voor de Vlamingen blijft. Dat is wat CD&V voorstelt.

Intussen blijft het stil bij CD&V. Met de slinkse communicatie begin maart, werd het institutionele debat binnen CD&V weg geparkeerd.

Belgische middelmatigheid

We weten allemaal waaraan het bij velen mankeert in dit land. De realiteitszin om de werkelijkheid onder ogen te zien. En de ambitie om op te treden. Dat België faalt is zonneklaar, wat moet gebeuren om dat aan te pakken evenzeer. Logische staatsstructuren uittekenen die aansluiten op de twee democratische realiteiten en die iedereen aanzetten tot verantwoordelijkheid. Alles wat België vandaag niet is dus. Wat België wel is? Middelmatigheid, in het beste geval.

Maar waarom koos N-VA in 2014 dan voor de communautaire frigo? Omdat we geen meerderheid hadden om die Belgische structuren bij te sturen. Geen bijzondere, en zelfs geen gewone meerderheid. En omdat we een nieuwe strategie nodig hebben om net dat te veranderen. Want communautaire plannen hebben we allemaal. Voldoende stemmen om die te realiseren, daar ontbreekt het aan.

Meer Vlaanderen, meer Vlamingen

Decennialang hebben we de Vlaamse structuren versterkt. Vlaamse instellingen uitgebouwd, regel(tje)s verzonnen, ambtenaren aan de macht. Al te vaak rijden we ons erin vast. We hebben ons leven er te moeilijk mee gemaakt. Procedures werden belangrijker dan beleid. Maar wat erger is, het etatistische Vlaanderen is geen voldoende wervend project gebleken. Net daarom gooide N-VA het over een andere boeg, door de laatste vijf jaar niet Vlaanderen – de structuur – maar vooral de Vlamingen – onze mensen – te versterken.

Lagere belastingen voor onze KMO’s. Een strakker migratiebeleid. Minder profitariaat in de sociale zekerheid. Meer veiligheid. Een Vlaamse regering die zaait naar de zak. Daar zorgde N-VA de laatste jaren mee voor. Voldoende? Ongetwijfeld niet. Dat krijg je met regeringspartners die liever stokken in de wielen steken en op de rem staan. Maar dat we de Vlamingen een smaakje hebben gegeven van hoe het anders én beter kan, dat zie je wel.

Hebben we daarmee België sterker gemaakt? Aangetoond dat België wel werkt? Vlamingen zijn best wel slimmer dan dat. Zij zien heus wel in dat België ons afremt. Dat niet België zorgde voor meer veiligheid, maar wel Jan Jambon. Dat niet België de belastingen deed dalen, maar Johan Van Overtveldt. Dat niet dit land, maar Theo Francken de grenzen strakker stelde. Dat Geert Bourgeois zorgt voor kwaliteit in een woestenij van Belgische absurditeiten. Niet België zorgde voor beterschap, maar wel het besturen met Vlaamse recepten. Dat zorgde voor verandering.

Verlekkeringsfederalisme

Die opgebouwde geloofwaardigheid van onze ministers moeten we nu inzetten om het bewustzijn bij meer Vlamingen te doen ontwaken. Daar gaat het om. We kunnen bewijzen dat op z’n Vlaams besturen tot mooiere resultaten leidt. Mensen verlekkeren, dat hebben we gedaan, zodat zij voortaan in grotere getalen voor de Vlaamse recepten kiezen, letterlijk, in het stemhokje.

Het is de spiegel van wat we in B-H-V tijden zagen. Toen wandelden mensen door een communautaire deur – de boosheid dat B-H-V maar niet deftig gesplitst raakte – naar een sociaaleconomisch verhaal dat Vlaanderen en alle Vlamingen verder kon versterken. Vandaag nemen we onze Vlamingen op sleeptouw met een maatschappelijk en sociaaleconomisch hervormingsverhaal, richting communautaire aha-erlebnis. Het bewustzijn daarover aanscherpen bij meer Vlamingen moet zo zorgen voor meer stemmen en dus meer Vlaanderen.

Belgische verrotting

Sommigen vinden dat we in 2014 federaal aan de kant hadden moeten blijven staan. Dat we de Vlamingen overgeleverd hadden moeten laten aan de PS. De sociale zekerheid en onze pensioenen niet hadden moeten bijsturen, maar naar de verdoemenis hadden moeten laten gaan. De verrotting van België in de hoop zo mensen af te keren van de Belgische politiek en hen richting Vlaanderen te duwen.

De PS vrij spel geven, het werkt niet. Integendeel, het zorgt ervoor dat we twee keer verliezen. Onze Vlamingen zien hun pensioen en koopkracht smelten voor de zon, én ze keren hun rug naar alle politici op elk niveau. Terwijl we hen net moeten verleiden om voor Vlaanderen en Vlaamse bestuursrecepten te kiezen. Maar dan moeten we dat ook stevig kunnen doen.

Orde op zaken

Dat CD&V haar Vlaamse overtuiging wegparkeert, is te betreuren. Dat ze de kiezer nu al buiten spel wil zetten, is een echte schande. Ooit waren CD&V en N-VA kartelpartners. Vandaag lijkt CD&V de messteken te verkiezen. De iden van maart, alles in de hoop N-VA toch maar te doen bloeden. Dat alle Vlamingen daardoor het slachtoffer worden, lijkt bijzaak… Et tu, CD&V? Houden jullie de Vlaamse deur mee open?