Politieke akkoorden sluiten wordt in België almaar moeilijker. Niet alleen federaal trouwens, want het duurde lang vooraleer met mateke en zijn vrienden een Vlaamse regering op touw kon worden gezet. Aan Franstalige kant verliep dat veel sneller.

Voor één keer deden de Walen het beter: de roep om verandering van MR en Les Engagés, die de verkiezingen op 9 juni wonnen, was blijkbaar zeer groot. De indruk ontstond zelfs dat ook de Brusselse regering van die nieuwe Franstalige politieke realiteit zou profiteren: het zijn immers drie traditionele partijen die er de de hand moeten schudden.

Maar helaas, ook de vorming van de Brusselse regering loopt niet van een leien dakje, al zijn de gemeenteraadsverkiezingen al meer dan een maand achter de rug. Terwijl die nieuwe regering er echt wel moet komen: de begroting is er een regelrechte ramp. Om het dan nog niet te hebben over de almaar grotere onveiligheid op straat en de toenemende schietpartijen in een aantal buurten.

Verbaasde waarnemers

Meer dan één politieke waarnemer in het zuiden van het land is wel eens verbaasd over de invloed van PTB die plots zo belangrijk werd. Zelfs al heeft die partij in juni en oktober niet echt potten gebroken. Uiteindelijk zullen enkele Waalse en Brusselse gemeenten of steden meebestuurd worden door de zeer rode jongens en meisjes rond Raoul Hedebouw.

Ze profiteren daarbij van het feit dat de contacten tussen MR en PS almaar moeilijker verlopen. De traditionele vrijzinnige vriendschappen tussen socialisten en liberalen blijken weinig of geen rol meer te spelen. Helemaal anders dus dan in de tijd dat de tsjeven nog tsjeven waren…

Ik was absoluut niet verbaasd over de coalitiekeuze van de huidige en nieuwe burgemeester van Bergen, Nicolas Martin (PS). Hij is de gedoodverfde opvolger van Elio Di Rupo (PS), maar zonder diens charisma. Een meerderheid voor de ‘Doudoustad’ van PS met de gezworen vijand, de hyperliberaal Georges-Louis Bouchez, was eigenlijk al bij voorbaat uitgesloten.

Nieuwe kansen

Dat heeft daar meteen kansen gecreëerd voor een echte linkse meerderheid met PTB en Ecolo. Het had anders kunnen zijn als Bouchez zich wat minder agressief had opgesteld. Minder ex-Miss Belgique, Julie Taton, en meer leefbaarheid, veiligheid en betere mobiliteit. Of een nieuw station dat eindelijk operationeel is.

Di Rupo is in Wallonië een monument: niemand vergeet hoe hij premier werd na meer dan vijfhonderd dagen crisis

Interessant ook: voor zijn laatste gemeenteraad in Bergen, een stad die hij lang helemaal onder controle had, kwam er voor Di Rupo een onverwachte en verrassende warme hulde van de voorzitter van MR. Een toffe boodschap voor Elio, die voortaan alleen nog in het Europees parlement zetelt. Di Rupo is in Wallonië een monument: niemand vergeet hoe hij premier werd na meer dan vijfhonderd dagen crisis.

De bocht van Bouchez is trouwens interessant. Vooral omdat hij misschien eindelijk begrijpt dat PS-bashing zich uiteindelijk ook tegen zijn partij kan keren.

Goed nieuws

Er is nog goed nieuws uit het zuiden. In Luik komt er niet alleen een college met de drie traditionele partijen — zonder PTB dus — maar er is ook een intern akkoord om in de provincie niet samen te werken met PTB. Een klein cordon sanitaire, maar dan op zijn Luiks. Wat overigens haaks staat op het commentaar van onze kwaliteitskranten, die vinden dat dat PTB-cordon in Wallonië niet hoeft. PTB’ers zijn volgens Le Soir geen racisten, noch negationisten. En ze zijn volgens dezelfde bron al zeker geen voorstanders van de communistische dictatuur.

Dat soort analyse mag. Maar wat als de communisten echt aan de macht komen? Krijgen we dan toch een déjà vu? Of is het IJzeren Gordijn een fabeltje? Geloven de communisten nog in een rood Eldorado?

akkoorden

Cordon of geen cordon?