Er zijn van die Groenen die hun lier aan de wilgen hangen. Tim Scherer is er zo een. De 26-jarige afdelingsvoorzitter van Die Grünen in Zweibrücken (Rheinland-Pfalz) gaf onlangs ontslag. En ook Ali Ertan Toprak sloeg de groene deur achter zich dicht.

Het is niet de gemeenteraadspolitiek die Scherer dwarszit, wel het beleid dat de Grünen op het deelstatelijke niveau voeren en vooral op het federale. In een interview met Focus Online, de digitale tegenhanger van Der Spiegel, lucht de jonge politicus zijn hart. ‘De Grünen’, zegt hij, ‘hebben geen begrip voor wat er bij de gewone burgers leeft. Ze kennen geen tolerantie tegenover meningen die afwijken van het groene programma. Zeker voor een ‘conservatief’ land als Duitsland is dat een probleem. Als je dan afkomt met radicale veranderingen en die goedschiks kwaadschiks er door wil krijgen, zoals dat nu gebeurt met klimaat- en migratiebeleid, stoot je de mensen tegen de borst.’

Die Grünen kennen geen tolerantie tegenover meningen die afwijken.

Er is geen terugkoppeling tussen de politiek en de stemming in de maatschappij. Zo houden vele mensen nog vast aan de nationale soevereiniteit, zelfs in Duitsland, maar de Grünen achten zich geroepen om de wereld te redden. Overigens is hun klimaatbeleid daar tekenend voor. Ze willen de industrie per se ‘bevrijden’ van fossiele energie en de mensen doen overschakelen op elektrische auto’s en warmtepompen en het landschap volplanten met windmolens. Zelfs de Duitse automobielindustrie heeft er haar bekomst van.

Morele kompasnaald

De realiteit is nu eenmaal, stelt Scherer vast, dat de meeste mensen in Duitsland ‘geen opvatting over het leven hebben die beantwoordt aan een extreem geglobaliseerde logica zoals de Groenen die voorstaan’. De Grünen willen hun moraal overal, in eigen land en in de hele wereld, opleggen. Daarvoor is de van oorsprong pacifistische partij bereid een wapenwedloop, zoals in de Russisch-Oekraïense oorlog, te schragen, ook al zijn vele mensen bezorgd voor escalatie en dragen ze uiteindelijk de financiële last ervan, zoals de energiecrisis aantoonde.

Scherer windt er geen doekjes om: ‘Een buitenland- en veiligheidspolitiek die vooral de morele kompasnaald volgt, vooronderstelt dat de verantwoordelijke actoren zich ofwel niet bewust zijn van de economische schade die daarbij ontstaat ofwel er zich niets van aantrekken’.

Migratie

Hetzelfde, naast klimaat en internationale veiligheid, geldt voor migratie. De kosten ervan – de financiële, de maatschappelijke en de culturele – dragen de gewone mensen, niet de politici die het ‘zich kunnen veroorloven’. Mensen die kritisch staan tegenover migratie, worden door de Groenen beschouwd als ‘ausländerfeindlich’ (xenofoob) of zouden er een ‘foute waarneming’ van de wereld op nahouden.

Over al die dringende kwesties mag je bij de Grünen niet spreken, zegt Scherer, of je wordt in de ‘rechtse hoek’ geduwd, en in Duitsland is ‘rechts’ nu eenmaal tot synoniem van ‘extreemrechts’ verworden, een sociaal doodvonnis dus. Scherer wil geen lidmaatschapsbijdrage aan de Grünen betalen, ook al sluit hij samenwerking op gemeentelijk vlak niet uit. Daar sta je immers dichter bij de burger.

Dubbel gediscrimineerd

Wie ook de groene deur achter zich toe heeft getrokken, is Ali Ertan Toprak, een Duits staatsburger van Koerdische afkomst, een van de meest eminente vertegenwoordigers van de Kurdische Gemeinde in Deutschland (KDG). Als telg van een Koerdisch-alevitische familie zag hij zich in Turkije, waar hij in 1969 geboren werd, geconfronteerd met een dubbele discriminatie, zowel op etnisch als op religieus vlak. Het gezin emigreerde begin jaren ’70 naar Duitsland. Toprak ging in de politiek en werd eind jaren ’90 door Cem Özdemir (Grüne), de huidige federale minister van Landbouw, aangesteld als medewerker voor integratiekwesties.

Haatspraak

Toprak botste al gauw met het extreme nationalisme van de Grijze Wolven (red. – extreemrechtse groepering uit Turkije) en het islamisme van Ditib (red. – De Turks-Islamitische Unie voor Religieuze Zaken is een van de grootste islamitische organisaties in Duitsland). De onkritische houding van de Grünen tegenover de islamitische organisaties in Duitsland maakte dat hij in 2011 uit de partij stapte. Tegenover de Stuttgarter Zeitung (9 april 2024) zei hij daarover: ‘Stelt u zich voor, u bent Deutschtürke, Deutscharmenier, aleviet, jood of een seculiere moslim, en men raadt u aan haatspraak te verzwijgen om de rechtspopulisten niet in de kaart te spelen.’

Toprak is inmiddels toegetreden tot de CDU (christendemocraten) van Hamburg en buigt zich over vraagstukken van sociale zekerheid en integratie. Hij verwerpt het ‘links-identitaire verhaal’ dat stelt dat integratie ‘de verantwoordelijkheid van de discriminerende meerderheid in de maatschappij’ zou zijn. Nee, zegt Toprak: ‘Elke maatschappij die mensen opneemt, heeft het recht verwachtingen aan het adres van haar nieuwe burgers te formuleren.’ En die verwachtingen betreffen de basiswaarden van onze seculiere maatschappij. Toprak krijgt daarvoor veel kritiek te verduren, zowel van linkse ‘antiracismeactivisten’ als van islamisten en Turkse nationalisten. Het ergste van allemaal is nog dat de Duitse politiek liberale moslims zoals hij in de steek laat: ‘Ich kenne keine Demokratie, die die Verteidiger ihrer Werte so alleinlässt wie Deutschland.’ (‘Ik ken geen democratie die de verdedigers van haar waarden zo alleen laat als Duitsland.’) Twijfel knaagt soms aan de man die niet eens het graf van zijn vader in Turkije mag bezoeken.

Ali Ertan Toprak

Groenen die er de brui aan geven