Pieter De Crem redde zijn vel door triomfantelijk de scalp van Jan Jambon aan de schandpaal te nagelen en de gieren er op los te laten. De vraag waarom De Crem en Geens gedurende meer dan twee jaar Oost-Indisch doof bleven voor Slowaakse schreeuwen naar gerechtigheid, verdween zo op de achtergrond.

Amnesie wast leugens wit

Het valt op dat N-VA-politici het vaakst en het hardst roepen: ‘Ich habe es nicht gewusst’ of ‘I am Manuel, me know nothing’. Zowel Theo Franken als Jan Jambon bedienen zich van het amnesie-excuus, de ene in de zaak Kucam, de andere in de zaak Chovanec. Tijdens een interview met VTM klonk het bij Jan nog: ‘Nooit, neen nooit heb ik daar weet van gehad’ en ‘Nooit of nooit heb ik de ambassadeur ontmoet.’

Nadat journalisten dieper en dieper begonnen te graven en de waarheid naderden, kwam beetje bij beetje het geheugen van Jambon terug. Plots had hij toch een e-mail ontvangen met als bijlage het PV van het voorval. Plots was er toch een ontmoeting en kort gesprek over de feiten met de Slowaakse ambassadeur. Maar sorry, hij was het oprecht vergeten. Goed nieuws voor alle politici. Voortaan kan je niet meer liegen, je kan enkel nog vergeten. Niet Dash, maar amnesie wast alle leugens witter dan wit. Als iemand vreemdgaat en daarover liegt, zal hij de scheiding niet ontwijken door te zeggen: ‘eerlijk waar, ik was vergeten dat ik op een ander klaarkwam.’

Sterke Jan, zwakke Jan

Bij N-VA dacht men met Sterke Jan goed vlees in de kuip te hebben. Maar Jambon blijkt een ongezouten zwak leider, wiens broek meermaals tot aan de knieën zakte van schaamte. Na de aanslag van 22 maart 2016 wees hij onterecht naar de verbindingsofficier van de federale politie in Turkije. Dat allochtonen na de aanslagen op straat dansten, bleek zijn wilde fantasie die op hol was geslagen. Tijdens de verkiezingscampagne murmelde hij dat na drie jaar werkloosheid men eerst zijn huis moest verkopen voor men een leefloon kon krijgen, maar dat stond nergens in het N-VA-verkiezingsprogramma.

Tijdens het sponsordiner van Doorbraak in oktober vorig jaar liet hij weten dat hij bewust documenten achterhield voor de oppositie. Als minister-president zat hij in het parlement videospelletjes te spelen en brulde hij dictatoriaal ‘da gade gij niet bepale’. In een toespraak lanceerde hij de absolute lullificatie dat asielzoekers met achterstallig kindergeld ‘makkelijk een huis kunnen kopen’. En recent nog verspreidde hij de aperte leugen dat Erika Vlieghe akkoord ging om de bubbel van vijftien te behouden. Hij vergeet nogal veel en begrijpt nogal wat verkeerd, me dunkt.

We moeten beter doen

Wat we in Vlaanderen doen, moeten we beter doen, wist Gaston Geens. Maar wat nu plots iedereen ontdekt, schreef ik hier al enkele weken geleden. De regering-‘Hesp I‘ doet het niet beter, ze greep het coronafalen van de federale overheid niet aan om haar Vlaams beleid te laten excelleren. De zwakke aanpak in de woonzorgcentra, de mondmaskers, de stationaire mobiele testteams, de gebrekkige rapportering van de cijfers, het krakkemikkige contactonderzoek, het ontbreken van een kader voor terugkerende Vlaamse vakantiegangers… de lijst is lang.

Door de zaak-Chovanec en de vorming van een 11-11-11-regering is een sierlijke uitgang naar een federale portefeuille voor Jambon geen optie meer. Karl Drabbe sprak nog vriendelijk van een Vlaamse kabinetsherschikking, maar eigenlijk staat dit gelijk aan het een wegpromoveren van Jambon door onbekwaamheid. Wellicht moet hij straks met zijn staart tussen de benen langs de poort van de schaamte de arena verlaten.

De elfendans

De 11-11-11-regering van Egbert Lachaert moet de medische crisis, de economische crisis en de klimaatcrisis opponeren en tegelijk het socialisme, liberalisme, ecologisme en de christendemocratie van de kiesdrempel vrijwaren. Bonne chance.

Door de N-VA te negeren en een regering met Vlaamse minderheid te forceren, beseffen de Walen niet dat ze de Vlaamse citroen te hard uitpersen. De traditionele Vlaamse partijen zijn door het Waalse chauvinistische haantjesgedrag geërodeerd tot elfjes met het kaliber van ambetante muggen op een warme zomerdag. Als ze bij de volgende verkiezingen door hun onnozel gezoem aan de oren van de Vlaming onder de kiesdrempel geklopt worden, kan Elisabeth van België naar de RVA om haar dopkaart.

Ondanks stoere verkiezingspraat van N-VA en sp.a blijf ik ervan overtuigd dat ook na 17 september, Wilmès en haar regering in eeuwige zaken, al dan niet uitgebreid, gewoon doorgaat. Er loopt dan misschien een clown rond in het Witte Huis, wij hebben een volledig circus in de Wetstraat.