Heel Spanje is in de ban van een nieuwe rage. Een waarbij vrijgezellen, of gewoon wie op zoek is naar een flirt, ’s avonds tussen 19.00 uur en 21.00 uur gaan winkelen naar de Mercadona-supermarkt en er in de afdeling groenten en fruit wat gaat rondstruinen met een omgekeerde ananas in het verder lege winkelkarretje, ten teken dat je wel ‘in’ bent voor een spannend avondje.

Een soort van Tinder tussen de tomaten, zeg maar. Een idee dat stormenderhand alle sociale media veroverde en zelfs het landelijk TVE-journaal en nadien zowaar het BBC-nieuws haalde.

Ga maar spelen

U weet, beste lezer, dat er voor deze reporter geen berg te hoog en geen zee te diep is om voor u op onderzoek uit te trekken. En dus liet ik me door mijn vrouw om precies 19.00 uur afzetten bij de supermarkt. Het begon al slecht, want ik had geen kleingeld op zak en kon dus geen euro vinden om een winkelkarretje van het slot te halen en moest dus snel terug naar mijn vrouw lopen om een euro te vragen. Ze keek me met die typische misprijzende blik aan die vrouwen reserveren voor wanneer ze hun man maar een sukkel vinden. ‘Hier, ga maar spelen’, zei ze toen ze me een euro in de hand duwde, als was ik een kind dat een ritje mocht gaan maken op het mechanische hobbelpaard dat aan de ingang van de supermarkt staat.

Alsof het nog niet erg genoeg was liet ik stuntelig de euro uit mijn hand glippen. Die viel op de grond en rolde tegen de hoge hakken van de jonge vrouw die zich net naast onze auto had geparkeerd en was uitgestapt. Ze had een kort kokerrokje aan zag ik, bukte zich elegant, raapte mijn euro op en gaf hem met een glimlach rond de rood gestifte lippen terug aan mij. ‘Ja, hallo! Dat belooft!’, zou ik vroeger, toen ik nog niet getrouwd was, zeker gedacht hebben. Ik keek naar mijn vrouw in de auto en zag dat er om haar lippen ook een lachje speelde, al was dat toch een ander soort van lachje, eerder zo een die je in spionagefilms ziet net voor de Russische spionne een gifbeker — shaken, not stirred — geeft aan de protagonist.

Ik repte me dan maar snel naar de ingang van de supermarkt, greep een winkelkarretje, keek nog snel even of mijn hemd wel goed zat en ging, hop, meteen richting afdeling groenten en fruit.

De aardappelen

Daar was niet veel volk moet ik zeggen, in elk geval niet te vergelijken met de video’s die ik op Instagram had gezien. Ik zag een bejaard stelletje lusteloos rondsloffen, maar ik kon me niet voorstellen dat die op zoek waren naar een partnerruil-experiment en bovendien hadden ze geen ananas in hun karretje liggen. Ik zag wel een dame van om en bij de 80 jaar met purper haar een beetje verloren ronddwalen bij de afdeling exotisch fruit. Ik deed snel alsof ik verdiept was in de verschillende soorten selder en probeerde vooral niet in haar richting te kijken. Ik zag uit een ooghoek tot mijn opluchting dat ze nu naar de aardappelen slofte en besloot verder geen aandacht aan haar te besteden.

Toen ik mijn kar richting exotisch fruit stuurde zag ik de blauwharige echter terug. Ze ramde mijn kar zijdeling en verontschuldigde zich. In haar winkelkar lag een bloemkool, zag ik. Ondersteboven!

Toen ze met haar tong haar lippen begon te likken besloot ik het hazenpad te kiezen en wendde ik mijn kar naar de tegenovergestelde richting

De vrouw bleef maar monkelend naar me glimlachen, en knipoogde zowaar, zodat het koude zweet me nu toch begon uit te breken. Ik zag nu ook dat ze haar lippenstift helemaal fout had aangebracht en een deel van haar bovenlip tot onder neus had meegeschilderd. Ze had ook haar rouge in vegen op de kaken aangebracht; waarschijnlijk nog snel in de auto op de parking, vermoedde ik. Toen ze met haar tong haar lippen begon te likken besloot ik het hazenpad te kiezen en wendde ik mijn kar naar de tegenovergestelde richting.

Ik kwam kwansuis in de afdeling parfumerie terecht, waar ik meteen de hupse jongedame herkende die mijn euro had opgeraapt op de parking. Ze had nu een witte apothekersjas aan en haar naam was Mari-Carmen, las ik op het naamplaatje dat ze op de stofjas droeg. ‘Het is erg rustig vandaag, Mari-Carmen’, zei ik. ‘Ja, op een dinsdag altijd hier in de Aldi’, antwoordde ze.

Mercadona

De Aldi! Mijn vrouw had me bij de Aldi afgezet in plaats van de Mercadona! Ik haastte me snel naar buiten waar een bedelaar me vroeg of hij mijn kar mocht wegzetten zodat hij de euro op zak kon steken ‘No, gracias’, mompelde ik, terwijl ik zelf het karretje terugzette en mijn euro recupereerde. Daarop besloot ik om maar snel mijn schaamtewandeling richting auto aan te vatten, de blik strak op mijn schoenpunten gericht.

Toen ik op de passagierszetel neerplofte, hoorde ik mijn vrouw naast me in een gigantische lachbui uitbarsten. De tranen van het lachen rolden over haar wangen. ‘Heb je tenminste een ananas gekocht?’ vroeg ze nog nahikkend van het lachen. ‘Nee, uitverkocht’, loog ik. Daarvoor moeten we naar de Mercadona. ‘Die is aan de andere kant van de parking’, antwoordde ze, terwijl ze haar lachtranen depte met een papieren zakdoekje. ‘Je was waarschijnlijk helemaal confuus van de juffrouw met de hoge hakjes die je een euro gaf, dat je de verkeerde supermarkt bent binnengelopen.’ ‘Snel’, zei ze, ‘het is al halfnegen, straks mis je je happy hour nog bij de Mercadona!’

Ik haastte me dan maar naar de juiste supermarkt en merkte bij het binnenkomen meteen het verschil. Het felle witte licht van de Aldi was hier vervangen door een zacht en warm soort van lichtroze. De karretjes van de Mercadona stonden in de winkel op me te wachten. Deze supermarkt zou beter passen bij Mari-Carmen van de afdeling parfumerie, bedacht ik me, terwijl ik de euro uit mijn broekzak viste en in de gleuf van het slot van de kar liet glijden.

Linzen

Op het moment dat ik me richting afdeling groenten en fruit begaf, zag ik tot mijn verbijstering dat twee mannen in een overall van Mercadona een palet vol met ananassen met een paletkar wegsleepten naar het aanpalende magazijn. ‘Waar gaan de ananassen heen?’ vroeg ik aan de man die volgens zijn naamplaatje Alberto heette. ‘We hebben van de directie de opdracht gekregen om vanaf 19.00 uur alle ananassen uit de winkel te halen’, lachte Alberto. Er was te veel te doen rond de ananas-afspraakjes en de directie vond dat negatief afstralen op het imago van het bedrijf. Bovendien werden vrouwen die gewoon nietsvermoedend een ananas in hun kar hadden gelegd ongevraagd lastig gevallen en werden we overstelpt met bezoekers die niks kochten, maar wel de gangen blokkeerden.

‘Is het wel eens tot stomende scènes gekomen, voor zover je weet?’ vroeg ik nieuwsgierig naar een sappig verhaal, immer ten dienste van u, lezer. ‘Niks van gezien’, kwam nu de andere magazijnier tussenbeide. ‘Maar Alberto hier is op een nacht wel eens betrapt door de veiligheidsagent, toen hij met Ana van de afdeling verse vis lag te zoenen op de zakken Bonzo-brokken in de gang van de dierenvoeding. Alberto lachte groen bij de herinnering aan Ana van de verse vis. ‘Dus het is gedaan met de ananaspret in de Mercadona?’ vroeg ik vertwijfeld.

‘Ach nee’, wist Alfonso, magazijnier nummer twee, ‘ze hebben al iets nieuws gevonden: nu moet je gewoon een zakje linzen in je kar leggen, dat komt van het spreekwoord “estes son lentejas, si quieres, las comes, y si no, las dejas”.’ Vrij vertaald: ‘Dit zijn linzen, als je ze lust, eet ze, indien niet, vergeet ze.’ Alfonso grinnikte toen hij het vertelde: ‘Geef toe, het is goed gevonden voor een eerste afspraakje.’

Aubergine en perzik

Ik besloot om Alberto en Alfonso aan de arbeid te laten en begaf me uit nieuwsgierigheid toch maar naar de groenten en fruit-afdeling om te zien of er nog wat te beleven viel. Alberto en Alfonso hadden hun job grondig gedaan, want er was inderdaad geen ananas meer te bespeuren. Enkele jongedames stonden doelloos rond te drentelen en knepen af en toe in een mango om zich een houding te geven. Ik vatte post bij de groenten om te zien of ze misschien een zakje linzen in hun kar zouden leggen, maar die gewoonte was blijkbaar nog niet viraal gegaan.

Hoewel er in mijn kar helemaal niets lag en ik me aan de kant uit de weg had gezet, knalde er ineens iemand hard tegen mijn kar. Ik keek verschrikt en ook wel een beetje hoopvol opzij en keek in het lachende gezicht van Antonio, een goede vriend van Estrella en mij en de helft van het homokoppel Antonio en Juan. ‘Coño, Alain, qué haces aquí? Y donde está Estrella?’ riep hij verbaasd en met gefronste wenkbrauwen uit. ‘Y tu?’ riposteerde ik. ‘Waarom kom je zover van je huis naar de Mercadona hier? En waar is Juan?’ Antonio knipoogde ondeugend. Ik zag dat hij in zijn winkelkar een aubergine en een perzik had liggen en vroeg me af of homo’s misschien hun eigen versiercode hadden ontwikkeld voor de Mercadona. Daarvoor zou ik eerder naar Torremolinos moeten trekken, al sinds de sixties dé plek voor gaycaciones.

Linzen met linzen

Ik besloot dan maar om af te druipen en terug te keren naar de auto. ‘En? Touche gehad?’ vroeg Estrella toen ik instapte. ‘En of’, zei ik. ‘En je gelooft nooit van wie.’ ‘Je hebt toch tenminste een ananas meegebracht?’ vroeg ze. Ik kon haar alleen maar teleurgesteld een aubergine laten zien. ‘En ik heb ook een zakje linzen gekocht’, mompelde ik. ‘Son lentejas, si quieres, las comes, y si no, las dejas.’ We zijn nu twee dagen later en ik ben sindsdien aan het overleven op linzensoep, linzensalade en humus van linzen. En niet eens een schijf ananas als desert.

ananassen

Romantiek rond een ananas