Na 127 nachten kroelend kibbelen sloft de regering Hesp I uit de oven, een croque monsieur van roomse hosties met Deense hesp en Griekse blauwe schimmelkaas. Het Vlaams regeerakkoord zet de deur naar een federale coalitie met de PS wagenwijd open, want ze komt tegemoet aan de twee belangrijkste eisen van de PS: het communautaire in de diepvries en de mogelijkheid tot meer transfers naar Wallonië. Jan Hesp verzinkt het communautaire in een praatbarak over de partijgrenzen heen. Historicus De Wever weet dat de geschiedenis ons leert dat een debat verwijzen naar Babel deze begraven is met een presidentiële zegel. Over het geldtransport naar Wallonië wordt in het regeerakkoord met geen woord gerept, het was ooit anders bij de N-VA.

300 pagina’s bla, bla, bla, bla….

De 300 bladzijden van het regeerakkoord doen me denken aan het liedje Bla, bla, bla van Ann Christy. Ze zingt daar: ‘Bla, bla, bla, bla, bla… Praten kan je wel mooi en je liegt zo oprecht, dat je haast zelf gelooft al wat je mij belooft.’ Jan Hesp legt de lat van de Vlaamse regering niet hoog. Begrijpelijk, want Jan springt nog lager dan een geblesseerde Nafi Thiam. Op de applauscongressen van CD&V, Open Vld en N-VA keurden kabinets- en parlementsmedewerkers, leden van de studiediensten, aangevuld met provinciale en lokale mandatarissen, wild enthousiast hun loonbriefje voor de komende vijf jaar goed. Gelukkig waren er ook enkele tegenstemmen van gewone leden die geen brood eten uit de partijruif.

De vloeiende interviews van Jan Hesp en zijn leenministers klinken als muziek in de oren, maar zorgen al snel voor gehoorschade. De woonbonus zijn we kwijt, de elektriciteitsfactuur zal opnieuw spectaculair stijgen door een verdubbeling van windmolens en zonnepanelen en tot slot is de inburgeringsstremming onzinnig dweilen zolang de federale migratiekraan open blijft staan. Beste Jan, er zijn in uw Vlaamse natie veel Angry Birds die varkens in uw Vlaams regeerakkoord afschieten, en ze bevinden zich niet allemaal in het parlement.

Huichelhommage

Niet alles is negatief, want er waren ook positieve geluiden. Kloekhen Almaci is super tevreden met het kil en koud regeerakkoord omdat deze in elk geval niet bijdraagt tot de klimaatopwarming. Dewinter kraait valse victorie want binnen drie jaar wordt Unia vervangen door een Vlaamse racismebestrijder. Broeders De Crem en Bogaert klinken hun liturgische kelken omdat de Vlaamse mis in de rechtse zijbeuk opgevoerd wordt, maar vergeten dat de CD&V nu het evenwicht moet herstellen met een linkse partijvoorzitter. Flaminganten zijn verheugd dat naast het hoofddoek ook de Belgische lendendoek in de kledingcontainer verdwijnt. Kris Van Dijck is dan weer in zijn nopjes met de gemeenschapsdienst voor werklozen. Zijn speciale escortvriendin ‘Lynn’ kan nu, na twee jaar werkloosheid, als gemeenschapsdienst haar burgemeester zonder stress veilig thuis afzetten.

Anuna en Greta vallen door de spijbelmand

Van alle duizenden jongeren die op straat kwamen was er maar een klein percentage dat enig idee had waarvoor ze betoogden. Zij die het wel wisten waren gebrainwasht of bezweken aan apocalypsschrik. De schandalige marketingtechnieken van de groene lobby, waarbij tieners gebruikt worden als kindsoldaten voor groene subsidies of promotie van de bio-industrie, heeft gefaald. Ook Klimaatzaak en Sign for my future zijn zandkastelen in de woestijn, die korrel na korrel wegkwijnen in vergetelheid. Meteen stuikt de electorale droom van de kudde van Kalf(o) in duigen. Groen rekende zich rijk met de perceptie van een luchtspiegeling die de realiteit niet haalde. Mocht het nog niet duidelijk zijn, Kristof, er staat geen leger jonge stemmen klaar. De tieners wilden gewoon een dagje per week niet naar de les en stemden, net als Kyra, vervolgens voor het Vlaams Belang.

De perceptie van Peter pan

Deze week werd weer pijnlijk duidelijk dat politiek een spel is voor volwassen kinderen met een Peter Pan-syndroom. In de Vlaamse speeltuin werd na een stoelendans een spelletje ‘geen letters zonder cijfers’ gespeeld. Sterke Jan is de pestkop op de speelplaats die het speelgoed pas geeft als hij wil, waarop de rest de speelplaats verlaat en Jan achterlaat om met zichzelf te spelen. Zo wordt de regering Hesp I herleid tot een Vlaamse speeltuin voor Angry Birds. In de coulissen vechten alle politieke spelers om de perceptie aan hun kant te krijgen. Helaas komt de waarheid pas wanneer de realiteit de perceptie inhaalt.

In de strijd om een gunstige perceptie is alles toegelaten. De Groenen schakelden zelfs tieners in, die ze als kindsoldaten naar het klimaatfront stuurden. Bij de CD&V worden de lokale pastoors opnieuw ingeschakeld om de magere schare jezusdwepers te indoctrineren tijdens het sermoen. Om de perceptie makkelijker tot bij de keizer te brengen, werd dan maar beslist om de stemplicht af te schaffen. Maar ik heb een boodschap voor Jan Hesp: je kan pogen het verkiezingsresultaat te beïnvloeden door de stemplicht af te schaffen, maar hoe ik zal stemmen… da gaade gij niet bepalen é… da gaade gij niet bepalen é…

Angry Birds

Hesp I, een Vlaamse speeltuin voor Angry Birds