Het is me wat: de politieke islam en zijn oorlog tegen vrouwen. Vrouwen mogen enkel ademen volgens de regels van de islamisten. En dat in een openluchtgevangenis genaamd Turkije. Daar zal de bevolking, van jong tot oud, niks anders zal kennen dan de genderrestricties van de politieke islam. De regeltjes worden ingevuld door oude, vieze imams die kleine jongens bepotelen en zich vergrijpen aan kleine meisjes in de aula van de moskee.

Het lot van een meisje

Je wordt geboren als meisje en je lot is al bezegeld. Je baarmoeder is enkel goed om zonen op de wereld te zetten. Al te vaak heb ik moeders gehoord die zuchtten bij de geboorte van hun dochter en baden dat het lot van hun dochter gunstiger zou uitvallen dan hun eigen lot. Geen enkele keer hoorde ik een moeder hetzelfde voor haar zoon bidden. Een bevolking die vooral gelooft in het lot en niet in de eigen emancipatie is al gedoemd om levenslang onderdrukt te worden. Daarom ben ik ook furieus op de Europese Turken die de grillen van de misogyne islamist Erdoğan enkel in besloten kring bekritiseren. Die de andere kant op kijken om toch maar jaarlijks naar het vakantiehuisje aan de Turkse Riviera te kunnen verkassen. Maar daar kom ik zo meteen op terug.

Erdoğan houdt woord

Turkije trekt zich terug uit het Verdrag van Istanboel. Dat had de autocraat Erdoğan afgelopen zomer al aangekondigd. We kunnen hem best op zijn woord geloven als hij aankondigt dat de rechten van de vrouw nog verder worden teruggeschroefd. Van verontwaardiging en protestbetogingen bij de vrouwenrechtenactivisten is hij niet onder de indruk. Hij drijft zijn vrouwonvriendelijk beleid verder door. Ik kan hier blijven schrijven over de slachtoffers van femicide. Maar er verandert niks.

Wat houdt het Verdrag eigenlijk in? Het is een mensenrechtenverdrag dat de bescherming van vrouwen garandeert tegen huiselijk geweld en andere geweldplegingen. In een land waar er dit jaar alleen al meer dan 70 vrouwen zijn vermoord, was dat het enige houvast voor vrouwen in benarde situaties. Die worden gekenmerkt door slapeloze nachten en smeekbedes om niet gekeeld te worden door hun partners. Zij wachten in angst op de dag dat de dood ze komt groeten met een wapen. In de vorm van een vuist of voet die tig keer inramt op hun schedel. Of een schietwapen dat met één schot hun hart, dat al duizenden malen werden gebroken, doorboort. Het zal Erdoğan en zijn harem worst wezen.

Cynisme

Maar om de verontwaardiging bij ‘die marginale activisten’ (want zo worden mensenrechtenactivisten genoemd binnen de AKP-kringen) wat te temperen, snelt de ondervoorzitter van de AKP, Fatma Betül Sayan Kaya, een lid van de harem van Erdoğan, de Turkse vrouwen tegemoet met een voorstel om een Ankara-conventie op te stellen. Daar zullen de Turkse familiewaarden nog meer op de voorgrond treden. Het Verdrag van Erdoğan als vervanging voor een internationaal mensenrechtenverdrag.

Kaya was overigens in 2017 minister van Familiezaken. Ze was ook de Turkse minister die had gezorgd voor een diplomatiek incidentje met Nederland. In een ander communiqué sprak de minister van Familiezaken Zümrüt, een ander lid van de AKP-harem, zich uit over de actuele toestand van de vrouwenrechten in Turkije. Vrouwenrechten zouden al gegarandeerd zijn in de Turkse grondwet. Het is cynisme waar ik dagelijks op kauw en teer.

Turkse dienstmaagden

Het gaat niet om vrouwenrechten. Het heeft nooit om vrouwenrechten gegaan. Die fameuze familiewaarden volgens de politieke islam zijn ons allemaal bekend. De dociele vrouw aan de haard als rolmodel voor een vrome generatie van dienstmaagden. Gehuld in lange sluiers, met de ogen naar de grond gericht. Je krijgt ook wel een beeld van die waarden als je struint door sociale media. Daar zie je wat voor neanderthalers die zogenaamde familiewaarden volgens het islamisme onderschrijven.

Onder de ziekelijke hashtag #morardinizmi, (refereert naar een hematoom na een kwetsuur, letterlijk vertaald: zien jullie al blauw?) vierden die Erdoğan en de terugtrekking uit het Verdrag van Istanboel. Als repliek antwoordden de vrouwen en vrouwenrechtenactivisten dat ze al blauw zagen van de vele kwetsuren. Met daarbij foto’s van de slachtoffers van femicide. Je bent een onmens als een foto van een moeder met twee blauwe ogen je Siberisch koud laat.

Waar zijn de moderne mannen?

Het waren ook vooral en uitsluitend mannen die de terugtrekking met een perverse obsessie voor Erdoğan vierden onder die hallucinante hashtag. Ik dacht bij mezelf: er moeten ook mannen bestaan die modern en moslim zijn. Ik ken ze wel. Het zijn zij die de orthodoxie en de misogynie van Erdoğan niet steunen. Die overal en altijd roepen dat de islam vóór vrouwenrechten is. Die trots stellen dat de vrouw in de islam op handen wordt gedragen.

Kwam ik even van een koude douche thuis toen ik enkele Turkse moslimmannen in België en Nederland benaderde om het over de actualiteit in Turkije te hebben. Wil je praten en foeteren over het beleid van Erdoğan, dan kan dat in besloten kring volgens die mannen. Wil je er iets over schrijven, dan ben je een activiste volgens hun vrouwen. En elke man die ik aansprak zei dat hij natuurlijk voor vrouwenrechten was. En dat we best even de Ankara-conventie moesten afwachten en dan pas moesten handelen.

Toen ik opwierp dat de slinger van de femicidegolf allang was doorgeslagen en dat wachten geen zin meer had en dat moderne mannen zoals zij nu ook eens moesten reageren op de wankele positie van de Turkse vrouwen, kreeg ik het antwoord dat ik min of meer had verwacht. Het klassieke antwoord luidde: we hebben familie in Turkije. We willen elk jaar naar Turkije op vakantie. Het is te gevaarlijk om je openlijk als opposant te uiten. Er was zelfs één man die mij verweet dat ik gekozen had voor België en dat ik Turkije had losgelaten omdat ik het land al sinds 2005 als vakantieland vermijd. Hij vond dat ik die opoffering niet van zijn familie mocht verwachten.

Een historische kwetsuur

Het is de angst die regeert en die zorgt voor irrationaliteit. In een tijd waar Melek Ipek, een overlevende van femicide, zich moet verantwoorden waarom ze haar man heeft vermoord. Ook al zijn de blauwe ogen en andere littekens van martelingen zichtbaar, toch kijken die zogezegde moderne mannen weg. Wetende dat hun dochters ook slachtoffer hadden kunnen worden als ze in Turkije zouden opgroeien.

Het Verdrag van Erdoğan, gestoeld op de familiewaarden van de politieke islam, zal de Turkse vrouw een historische kwetsuur bezorgen. De geschiedenis van de moderne Turkse vrouw begon in het jaar 1923, met de oprichting van de seculiere Republiek Turkije, en eindigt hierbij in het jaar 2021 in het Nieuwe Islamitische Turkije.