De Belgische Staatsveiligheid (VSSE) publiceerde recent haar ‘intelligence report’, dat hier eerder al ter sprake kwam in de column van Johan Sanctorum. Eén van de hoofdpunten in dat rapport – naast onder andere Oekraïne en China – was het rechtsextremisme in België.

Blijkens het rapport volstaat het tegenwoordig om als rechtsextremist te worden bestempeld wanneer je tot een groep mensen behoort die – ik citeer- ‘de overheid of andere symbolen van het “establishment” viseren met hun discours of acties: de pers – die ze de ‘mainstream media’ of ‘linkse leugenpers’ noemen -, academici met voornamelijk de virologen en uiteraard politici.’

Tjonge. Wie dus kritiek heeft op de ‘hoofdstroom media’ of de ‘staatsvirologen’ is extreem. Ondanks het feit dat er inmiddels een lawine aan internationaal wetenschappelijk bewijs is dat de staatsinterventie met betrekking tot Covid, de aansluitende uitrol van de vaccinatie en de kritiekloze verslaggeving ervan door de mainstream media een regelrechte aanfluiting was.

Veiligheid voor welke staat?

Je kan dan ook meteen de vraag stellen welke staat de Staatsveiligheid beveiligt. Is dat de democratische staat, vertegenwoordigd door de volksvertegenwoordigers, zetelend in het Belgische parlement? In dat geval bewaakt ze dus ook de veiligheid van rechts en links, gematigd dan wel extreem. Of verdedigt de Staatsveiligheid alleen de belangen van de zittende meerderheid in het parlement, zijnde de regering? Bewaakt ze de veiligheid van alle burgers, of alleen die van – ik noem maar wat – de zogenaamde gestelde lichamen? En wat als er morgen een rechtse meerderheidsregering aan het roer komt? Draait de VSSE dan als een windhaan en wordt er op andere – linkse – doelwitten scherpgesteld?

Het is verontrustend te noemen dat in dit ‘Intelligence Report’ zoveel containerbegrippen op elkaar worden gestapeld, zonder dat er enige nuancering aan te pas komt. Op basis van datzelfde rapport blijkt er gelukkig geen probleem te zijn met de drugsoorlog en granaataanvallen in Antwerpen, de verwante safe-house perikelen van minister Van Quickenborne (0 vermeldingen), het Islamterrorisme (0 vermeldingen) of de militante antifa-beweging (0 vermeldingen) of het klimaatextremisme, die openlijk en via de bevriende mainstream media al mogelijk gewelddadige protesten hebben aangekondigd. U kunt wat dat betreft dus gerust op twee oren slapen, zolang u maar mensen vermijdt die ‘mainstream media’ of ‘establishment’ in de mond nemen.

De burger is een extremist

Overigens is dat fenomeen niet alleen vast te stellen in België; ook in Nederland klasseert de regering bij monde van vice-premier Kaag iedereen die het niet eens is met het overheidsbeleid – in casu het covid- en stikstofbeleid – als een anti-overheidsextremist. En dat ondanks het feit dat er van extremisme, aanslagen of bedreigingen geen sprake is. Toch niet vanuit deze hoek, in Nederland werden de politiek moorden ofwel door groen-rode extremisten gepleegd (Pim Fortuyn) of door islam-extremisten (Theo Van Gogh).

Het zorgelijke in deze is dat de bron van de groeiende onvrede bij een zeer groot deel van de bevolking niet wordt benoemd. De ‘mensen’ voelen zich niet langer vertegenwoordigd door hun overheid, ze begrijpen het beleid niet, de EU is een ongrijpbare mogol, de kloof tussen de burger en zijn overheid is enorm, de burger voelt zich onbegrepen en het wantrouwen dat daaruit vloeit komt als een boemerang terug in zijn gezicht geworpen door dossiers zoals dit, van de Staatsveiligheid. Plots is de burger een extremist en moet de overheid voor hem vrezen. Hij moet gevolgd en berispt worden.

Geen zelfreflectie

Wanneer burgers het gevoel krijgen dat zaken worden opgelegd zonder dat zij er zeggenschap over hebben, ervaren zij dit handelen van de overheid als ondemocratisch. Het verzet kan vervolgens ook ondemocratische vormen aannemen. De reactie van de overheid moet daarom niet zozeer gericht te zijn op de repressieve aanpak van anti-overheidsgevoelens, maar op preventie, die de voedingsbodem van dit sentiment tegenover de overheid wegneemt.

Het ontbreekt volledig aan enige reflectie op het eigen handelen van politiek en overheid. De overheid mag legitieme anti-overheidsgevoelens die het resultaat zijn van het eigen onkundige handelen, niet weg zetten als extremisme. In plaats daarvan moet zij zich maximaal inspannen om het vertrouwen van de burger terug te krijgen.

Nu zitten we in se met een anti-burger overheid die extreem is in haar denken tegen haar eigen onderdanen.

anti overheid

Het groeiende anti-burgerextremisme van de staat