Terwijl de wereld nog even in ademnood verkeert, geniet jij in juni van je eerste teugen lucht, lieve zoon.

Adem, we snakken zo naar adem. De coronapatiënten — die er dus nog steeds zijn — en elke andere inwoner van dit land. Vandaag wordt er dan ook geschreeuwd, getierd en geroepen om versoepelingen. Maar ten koste van wat? Vorige week is er opnieuw gevraagd aan de ziekenhuizen om op te schalen. Voor het ziekenhuis waar ik werk, betekent dat 20 bedden voor covid-19 patiënten vrijhouden. Waar we vooral rekening mee houden? Extreem besmettelijke varianten die het longweefsel van jonge mensen sterk aantasten.

Dit weekend zagen mijn collega’s er zo een paar naar adem snakken. Hoewel het aantal coronapatiënten in AZ Jan Portaels relatief stabiel blijft, stijgt het aantal in de omringende ziekenhuizen en de rest van België. De ironie wil nu dat er net dit weekend — na de bubbel van tien — geopperd werd om de terrassen vroeger open te doen dan de vooropgestelde datum van 1 mei. Want de bubbel van tien zorgt nu eenmaal voor onder andere samenscholingstaferelen in parken. Waarom de terrassen dan niet openen?

In het ziekenhuis waar ik werk als communicatieverantwoordelijke — het AZ Jan Portaels — heb ik het voorbije jaar tijdens twee besmettingsgolven héél wat dappere mensen leren kennen. Mensen die ondanks het gebrek aan beschermingsmateriaal in volle angst en onwetendheid het beste van zichzelf hebben gegeven. Dag in dag uit. Niet voor zichzelf, maar voor anderen. En nét uit respect voor die mensen én alle potentiele patiënten hoop ik dat we nu niet aan de vooravond van een derde golf staan. En als dat zo is, dat we daar nuchter en realistisch mee omgaan. Lieve zoon, je zal snel leren dat ik niet graag verbloem, maar benoem. Want de waarheid heeft een manier om ons altijd in te halen. ‘The truth is incontrovertible. Malice may attack it, ignorance may deride it, but in the end, there it is’, zei Winston Churchill. [‘De waarheid is onweerlegbaar. Boosaardigheid mag haar aanvallen, onwetendheid haar bespotten, maar uiteindelijk staat ze daar.’]

Nog even volhouden

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik merk dat het kiezen is tussen de pest en de cholera. Ook ik wil op café en de stekker uit ‘Teams’ en ‘Zoom’ trekken. Mensen niet kunnen aanvoelen of in de ogen kijken tijdens moeilijke en gevoelige gesprekken: het is en blijft zo tegennatuurlijk. Beslissingen nemen terwijl we naar vakjes op een scherm kijken: het voelt pijnlijk aan. Ik ben benieuwd naar en tegelijk ook bevreesd voor de zelfmoordcijfers, de eindeloze reeks catastrofale faillissementen én al die andere gevolgen van deze crisis, waarvan we het bestaan nog niet eens vermoeden, maar waarvan de impact nog lang voelbaar zal zijn.

Maar we moeten realistisch zijn. De vaccinatiecampagne is allesbehalve een sneltrein. En daarenboven biedt een eerste prik nog geen volledige bescherming. We moeten dus nog heel even voorzichtig zijn, geduld uitoefenen én ook niet obsessief met versoepelingen bezig zijn. Spreken over vergaande versoepelingen en ze dan terugtrekken zal nog veel pijnlijker dan de waarheid aanhoren, aanvaarden en er naar handelen. Ook al is dat niet populair. Het einde is wel degelijk nabij. Uit respect voor de zorg, de ouderen en andere risicopatiënten moeten we nog even volhouden.

Lieve zoon, je zal geboren worden wanneer er al enkele coronaversoepelingen gelden. Het postcoronatijdperk komt er wel degelijk aan. Je zal geboren worden wanneer de nood aan samen zijn en solidair leven het hoogst is. Het vanzelfsprekende zal — minstens voor even — als speciaal ervaren worden.

Voor even.