In ‘Spare’ vertelt prins Harry hoe zijn lid ooit bevroor van de kou buiten. Het deed vreselijk pijn en niets leek te helpen. Hij belde een vriendin om advies en zij raadde aan er crème van Elizabeth Arden op te smeren.

‘Elizabeth Arden?’ vroeg Harry. ‘Dat deed mijn moeder altijd op haar lippen en jij zegt dat ik het op mijn eikel moet doen???’

Wie ook maar iets van Freud afweet, denkt nu: Say no more…

Royalty boeide me nauwelijks, tot de Driestuiveropera die prins Harry en zijn Meghan ervan hebben weten te maken. In no time hebben zij zich tot ‘the couple you love to hate’ weten te maken – het paar dat je graag haat.

Er viel een bijna pervers genoegen te beleven aan het schelden op het stel. Niet alleen omdat ze zichzelf aan één stuk door belachelijk maken, maar ook omdat ze iedereen behalve zichzelf de schuld geven van hun grotendeels denkbeeldige tegenspoed. Of omdat ze zich voortdurend beklagen over hoe de media hun privacy kapotmaken, maar tegelijk de kassa laten rinkelen door die privacy aan de hoogst biedende media te verpatsen. Harry klaagt over Engelse tabloids die lak hebben aan privé, en dumpt in één moeite door het integrale privéleven van zijn familieleden en detail in zijn boek.

Hij wordt op internet al ‘de prins van de lolcows’ genoemd: newspeak voor mensen die veel en graag van over zichzelf praten, en dat doen met een verbluffend en lachwekkend gebrek aan zelfinzicht. (‘lol’ = laughing out loud)

De titel ‘Spare’ verwijst naar Harry’s rol als jongere broer en reservekoning. Een rol die sinds broer William kinderen kreeg op de achtergrond is geraakt: diens kinderen gaan voor bij een eventuele troonopvolging. Over prins William wordt in het boek verreweg het meeste vuil gespuid. Alle Engelsen kennen inmiddels het verhaal van de vechtpartij in de keuken, waarbij William zijn jongere broer een ketting van de hals zou hebben gerukt en ‘met zijn hoofd in de hondenbak’ zou hebben geduwd. Ook zou William zijn jongere broer hebben gedwongen zijn baard af te scheren voor het huwelijk met Meghan. Volgens Harry alleen maar omdat hij dat zelf voor zijn huwelijk ook had moeten doen. Als het al waar is, wie wil dit weten?

Beardgate

Harry noemt dit in Spare letterlijk ‘beardgate’, maar nog veel erger is het oeverloze gezeur over wat hij ‘tiaragate’ noemt: een onduidelijke affaire die destijds de kranten haalde, over de tiara die Meghan mocht uitkiezen uit de kroonjuwelen om te dragen tijdens haar huwelijk. De bruid had ‘haar kapper al over laten vliegen uit Parijs voor een test met de tiara’, schrijft Harry, die ineens om welke reden ook niet beschikbaar was. Waarop de prins volgens ingewijden in grote razernij ontstak, hofdames uitschold en schreeuwde ‘wat Meghan wil, krijgt ze ook!’ In Spare staat dat hij dat juist niet heeft gedaan. Nee, het was een typisch voorbeeld van hoe het paar door de andere royals werd dwarsgezeten. Bent u nog wakker?

In de stroom interviews met Harry op de Amerikaanse televisie vertelt hij onvermoeibaar hoe gelukkig hij wel niet is met Meghan in Californië, ver van zijn afschuwelijke familie. Zijn lichaamstaal lijkt een ander verhaal te vertellen, vooral zijn manier van praten met samengeknepen lippen, bijna tussen zijn tanden door. Hij lacht veel, als een boer die kiespijn heeft. De man is razend, vooral op zijn familie. Hij lijkt zijn vader en vooral diens jeugdvriendin Camilla Parker Bowles, de huidige ‘Queen Consort,’ diep te haten.

Camilla spookte al op de achtergrond toen Diana nog maar net met Charles was getrouwd, en verving haar later definitief. Harry beweert dat Camilla nu van hem en Meghan af probeerde te komen door hem tot Gouverneur-Generaal van Bermuda te laten benoemen.

De prins heeft inmiddels laten weten dat hij en Meghan nooit meer naar Engeland zullen terugkeren. Daarmee lijkt hij vooral zijn familie de wind uit de zeilen te willen nemen, mocht het paar niet uitgenodigd worden voor de kroning dit jaar. Waar het na dit boek naar uitziet.

Taliban

Omdat Harry zo nodig moest opscheppen over de 25 stuks taliban die hij eigenhandig zou hebben omgelegd, zal de beveiliging rond die kroning vele miljoenen duurder uitpakken. Of Harry zelf nu wel of niet komt.

Engelands beruchtste haatprediker, Anjem Choudary, heeft hem een ‘moslimmoordenaar’ genoemd en de gelovigen opgeroepen wraak te nemen op alle Windsors. En al voor Harry’s boek in het Pasjtoe is vertaald, schijnt het bij de taliban thuis al te rommelen over de inhoud.

‘Als je een happy ending wil, hangt het er vanaf waar je het verhaal laat stoppen’, zei Orson Welles ooit. Wat dat betreft kan het ieder moment stoppen voor Harry en Meghan: Spare schijnt alle verkooprecords te breken. Op de eerste dag gingen er 400.000 over de toonbank. Het breekt ook saaiheidsrecords, al wil dat niet zeggen dat de duurste ghostwriter ter wereld (Pulitzer prijs winnaar J.R. Moehringer) zijn geld niet waard is geweest. Hij ving vijf miljoen dollar voor deze ‘autobiografie’. Dat hij bijvoorbeeld met droge ogen kon neerschrijven hoe Harry bij zijn geboorte zijn moeder de naam van Meghan al heeft horen uitspreken, blijft een raadsel, maar verkopen doet het dus wel…

Spare is de emotionele incontinentie van een ridder van de droevige figuur, geschreven in wat wel ‘airport style’ wordt genoemd: stuiverromans die je leest op een vliegveld. Harry raakt niet uitgepraat over zijn eigen trauma’s, die afgezien van de voortijdige dood van zijn moeder, vooral luxeproblemen lijken. Behalve de diehards onder de royalty fans hebben de meeste Engelsen na Spare geen goed woord meer over voor de ooit zo populaire prins. Dat lijkt wederzijds: Harry heeft niets op met het gewone volk, dat – zegt hij – zo stom is dat ze alles geloven wat er over hem in de krant staat.

De prins staat met één been in het verleden, waarin de privileges van zijn ‘koninklijke bloed’ vanzelfsprekend waren, en met het andere in het heden, waarin het jezelf via grootspraak te gelde maken het hoogste goed is. Nu hij zichzelf met ruim 400 pagina’s vol clichés verkwanseld heeft, is de kloof tussen hem en zijn familie praktisch onoverbrugbaar geworden. Is dat wat hij werkelijk wil? In een recent interview met The Telegraph zegt hij over genoeg materiaal te beschikken voor een tweede boek. Er zouden allerlei onthullingen zijn die hij nog voor zich heeft gehouden, en die ‘de koning en prins William hem nooit zouden vergeven’.

Zelfgenoegzame man

Soms is het moeilijk vast te houden aan de natuurlijke weerzin tegen deze zelfgenoegzame man die alleen om zijn naam van grote bedrijven goudgeld krijgt om zijn licht te laten schijnen over zaken waar hij niks van weet. En in privéjets en helikopters naar milieuconferenties vliegt om het plebs de les te lezen over hun milieuonvriendelijke gedrag. En niet ophoudt te mekkeren over ‘institutioneel racisme en onbewuste vooroordelen’ van de Engelsen, waarvan vooral zijn vrouw het slachtoffer zou zijn.

Ondanks zijn boek vol egocentrische nonsens blijft Harry ook dat kleine jongetje dat plotseling midden in de nacht op weinig subtiele manier te horen kreeg dat zijn moeder dood was. En meteen moest aantreden om voor het oog van de natie achter haar kist te lopen. Hij schrijft hoe hij de hand van zijn vader wilde pakken, maar verschrikt raakte door de onmiddellijk losbarstende orkaan van klikkende fototoestellen die dat gebaar wilden vastleggen. Misschien heeft dat zijn levenshouding beïnvloed: het idee dat iedere behoefte aan genegenheid wordt afgestraft. Wat medeleven wekt, is dat hij zo slecht lijkt toegerust op wat het lot voor hem in petto had.

Zoals het grootste drama van Harry’s leven, dat onbesproken blijft in Spare. Zijn moeder, voor wie hij een bijna religieuze liefde koestert die van elke bladzij druipt, liet hem voor ze stierf in zekere zin al in de steek. Dat staat nergens. Wel dat hij nog tien jaar na haar dood heeft gedacht dat zijn moeder alleen maar ondergedoken zat, en terug zou komen.

Tot zijn 22ste dus…

beardgate

De ridder van de droevige figuur: prins Harry’s autobiografie