Met de open brief die tv-maker Bart De Pauw eergisteren op Instagram publiceerde, naar aanleiding van de tv-docu getiteld ‘Het proces dat niemand wou’, die eerst wel, dan niet, en dan weer wel mocht uitgezonden worden, krijgt deze soap zijn voorlopige seizoenfinale.

Ter herinnering: eind november 2021 werd De Pauw veroordeeld tot 6 maanden voorwaardelijk voor stalking van 5 vrouwen, en elektronische overlast tegenover 1 vrouw. Daarnaast werd hij nog aangeklaagd voor het belagen van 8 andere vrouwen, maar daarvoor werd hij vrijgesproken. Niemand van de betrokkenen ging in beroep. De Pauw loopt dus met een strafblad rond en is sindsdien inactief als tv-maker, althans niet voor de camera’s.

Communicatieblunders

Frederik Delaplace. (X)

De Woestijnvisdocu ‘Het proces dat niemand wou’ is al drie jaar op Streamz te bekijken zonder dat er een haan naar kraaide. Daarin komen een aantal vrouwen, waaronder Maaike Cafmeyer, Liesa Naert en Lize Feryn, aan het woord, die blijkbaar ook na het proces nog veel op hun lever hadden liggen, en hun wedervaren willen kaderen in een MeToo-verhaal.

Wat volgt is een aaneenschakeling van communicatieblunders, geëxciteerde reacties en onhandige excuses. Wanneer De Pauw hoort dat de reeks ook op Canvas zal uitgezonden worden, grijpt hij naar de telefoon en vraagt CEO Frederik Delaplace om die uitzending af te gelasten. Er zouden namelijk ‘verzoeningsgesprekken’ aan de gang zijn met de voormalige slachtoffers, en de docu zou ook een aantal feitelijke onjuistheden bevatten.

VRT-baas Delaplace komt uit dit verhaal als een hansworst die in een storm het stuur niet kan houden en voor elke druk plooit

Die interventie is tamelijk onhandig te noemen. Als Bart De Pauw goede redenen had om de uitzending te wraken, had dat via een kortgeding moeten gebeuren en niet via schimmige telefoontjes. Nu ruikt het naar willekeur, temeer daar De Pauw volgens docu-maakster Tess Uytterhoeven niet heeft willen meewerken aan het programma. Het wordt er niet beter op als Delaplace op diens verzoek in gaat ‘om de rust te laten weerkeren’. Mooi niet.

Er volgt een storm van protest uit de culturele hoek, die in een open brief aan mediaminister Benjamin Dalle wordt gegoten. ‘Met verbijstering, ontzetting en groeiend ongeloof’, ‘met opgetrokken wenkbrauwen’, nemen de ondertekenaars -waaronder ook een aantal VRT-medewerkers- kennis van de schrapping van het programma, en dichten de baas van de openbare omroep een ‘dubbele agenda’ toe. Waarna deze terugkrabbelt en van ‘een grote inschattingsfout’ gewaagt. Blijkbaar is daarover ook stevig gediscussieerd binnen de raad van bestuur, die hem bewoog tot een knieval. VRT-baas Delaplace komt uit dit verhaal als een hansworst die in een storm het stuur niet kan houden en voor elke druk plooit.

‘Niet tastbaar en tussen de regels’

Katia Segers en Goedele Liekens lezen Bart Schols de levieten. (VRT-De Afspraak)

Zijn positie is momenteel wankel. Oppositiepartijen Vooruit en Groen ruiken bloed en eisen zijn kop. In De Afspraak van 26 maart verschijnen Goedele Liekens (Open VLD) en Katia Segers (Vooruit) als twee wraakgodinnen, die Bart Schols uitkafferen omdat hij als VRT-werknemer de open brief niet had ondertekend. Schols zit er met zijn mond vol tanden bij. Gênant.

Als iemand veroordeeld is, en daarna nog steeds achtervolgd wordt omwille van ‘gevoelens en emoties’, dan kunnen we spreken van een heksenjacht of zelfs een vendetta

Het tekent de teneur van heel deze uit de hand gelopen koffieklets. Het punt is namelijk dat de vrouwen die zich als slachtoffers kenbaar maakten, met het proces en zijn afloop geen genoegen nemen. Want, zegt Helena De Craemer, eertijds stagaire in De Pauws productiehuis Koeken Troef! ‘…het gaat over gevoelens en over emoties en over het misbruiken daarvan. En dat zijn dingen die niet tastbaar zijn en heel vaak tussen de regels zitten. En het feit dat die dingen niet kunnen bestraft worden, of gebruikt of aangehaald worden als argument, dat is een grote tekortkoming’.

‘Tussen de regels’ dus. Lees: het gerecht heeft zijn werk niet gedaan, en de vervolging moet verder gaan. In feite stellen ze daarmee de rechtstaat op de helling, zoals Acid dat op zijn kinderachtige manier deed. Als iemand veroordeeld is, en daarna nog steeds achtervolgd wordt omwille van ‘gevoelens en emoties’, dan kunnen we spreken van een heksenjacht of zelfs een vendetta. Men kan zich ook niet van de indruk ontdoen dat het bij deze vrouwen bijkomend ging om aandachtzoekerij en het typische BV-narcisme dat ze aan hun ex-belager verwijten.

Politieke agenda’s

Gaat het nu over aandachtzoekerij van BV’s, doorgeslagen MeToo-activisme, of nog iets anders? (Streamz)

Zo is Bart De Pauw van dader naar opgejaagd wild geëvolueerd. Zijn misstappen worden gekaderd in een breder verhaal, hij wordt het symbool van toxische mannelijkheid. Wat valt er tegen zo’n framing te beginnen? Als blanke mannelijke hetero werd hij gepromoveerd tot schietschijf van de woke-industrie die alle gevoel voor proporties verloren lijkt te hebben. Ja, stalking en belaging, talloze hitserige sms’jes sturen naar vrouwen die laten blijken daar niet mee gediend te zijn, het is niet oké. Het is ook strafbaar en hij is ervoor veroordeeld.

Maar, ter vergelijking, de man met de hanekam – een kleurling, als we het toch over kleur hebben-, die een 15-jarig meisje op de trein aanrandde, loopt na verhoor weer op vrije voeten. Bij het MeToo-leger is er weinig animo voor dit soort zaken. Het past niet in het multiculturele paradigma en ook niet in de intersectionele slachtoffertabel.

Er is genoeg om zich op te winden rond seksuele intimidatie en agressie. Probeer in bepaalde Brusselse wijken maar eens als normaal geklede vrouw rond te lopen

De evolutie naar het hysterische woke-register, dat door de culturele sector voluit wordt bespeeld, met Hilde Van Mieghem in de frontlinie, maakt van deze zaak een eindeloze acte van beschuldiging. Ook als hij nog eens door het stof kruipt en wanhopig vraagt ‘Wanneer is genoeg genoeg?’. Het antwoord is: nooit. Het begint meer op een séance met leder en zweepjes te lijken, maar dan zonder stopwoord. Edoch, als men politica Katia Segers beluistert, dan begrijpt men dat de linkse cultuurelite in Vlaanderen het MeToo-verhaal wil aangrijpen om afrekeningen te maken en politieke agenda’s te creëren. Op een moment dat er electorale paniekstemming heerst in bepaalde middens.

De Pauw ging in de fout, hij is gestraft, sociaal en professioneel zwaar gestraft zelfs. Laat het doek nu vallen over deze affaire. Er is genoeg om zich op te winden rond seksuele intimidatie en agressie. Probeer in bepaalde Brusselse wijken maar eens als normaal geklede vrouw rond te lopen. Het woord ‘islam’ is in deze column nog niet gevallen, of ja, nu toch. Benieuwd wanneer cultuurminnend Vlaanderen hierover eens emotioneel wordt.

Benjamin Dalle

Bart De Pauw en de schandpaal: wordt vervolgd

Tolken voor zieke Vlaamse Brusselaars