In 2013 belde Frits Bolkestein, voormalig Winnaar van de Prijs voor de Vrijheid in 2010, mij op. Hij vertelde mij dat hij een ‘nieuw talent’ had gezien. Hij zou aanwezig zijn in het Europees Parlement waar dat talent een toespraak zou houden. Ik moest ook komen.

Thierry Baudet

Ik vroeg hem: ‘Wie is dat dan’? Hij zei: Hij heet Thierry Baudet. Ik kende hem niet persoonlijk en dacht dat Bolkestein een nieuwe Franse filosoof had ontdekt. Hij had vroeger voor Shell in Parijs gewerkt en kende het Franse ‘discours’. In Nederland, een land dat de taal van Molière niet meer meester is, haalde hij tijdens politieke debatten graag Franse filosofen aan. Op VVD-congressen was dat het moment om in de richting van de bar te bewegen.

Ik ben gegaan en zag inderdaad Thierry Baudet. Hij sprak op een bijeenkomst waar ook Nigel Farage aanwezig was. Farage werd toen gezien als een ‘achterblijvertje van de geschiedenis’ want het ‘Verenigd Europa’ had de toekomst. Drie jaar later zou dat beeld drastisch veranderen, met Farage als ‘voorloper van de geschiedenis’.

Baudet sprak het gezelschap toe over het belang van de ‘Natiestaat’. In het Europees Parlement is dat woord taboe. Een vloek in de kerk. Het toverwoord is er ‘De Verenigde Staten van Europa’ met een bekende Vlaming als luidruchtig profeet. Onlangs sprak hij de menigte toe over een federaal Europa; in een volledig lege zaal van het Europees Parlement in Straatsburg. Ik zal zijn naam niet noemen om de sfeer niet te bederven

Ik vroeg me af: Wie is nu die Baudet? Bij de familiegeschiedenis van Baudet kom ik echter niet in Frankrijk uit, maar in België. De vader van Thierry was musicus, zijn grootvader historicus. Het geslacht heeft een vooral academische leidraad. Met een wiskundige, geneesheer en leraar.

In 1795 trok Pierre Joseph Baudet naar Nederland om aan de Franse dienstplicht te ontkomen. Hij was kostschoolhouder, wiskundige en schrijver. Hij hield zich onder andere bezig met ballistiek die in de tijd van de napoleontische oorlogen een nieuwe impuls kreeg. Hij ontvluchtte ‘la Grande Armée’ en ontkwam zo aan de grote misser in de militaire geschiedenis: een mars naar Moskou. Doorgaans geleid door veldheren die zich verkijken op de landkaart en hun winterjas vergeten.

Pierre Joseph woonde in Brain-le-Comte in Henegouwen, in België dus. In Vlaanderen is die gemeente bekend als ’s Gravenbrakel. Het is een landschappelijke gemeente, net onder Halle. Precies op de taalgrens die in 1962 werd vastgesteld in wat heet: ‘een Belgisch compromis’. Professor Els Witte schreef daarover: ‘tienjarige taaltellingen deden de taalgrens verschuiven, vooral ten nadele van de Vlamingen’.

Weinig verrassend, uiteraard. Als je het woord ‘Belgisch compromis’ hebt gehoord, dan weet je: ‘de Vlamingen hebben betaald’. Wellicht had men Brakel net beneden de taalgrens moeten laten vallen en ’s Gravenbrakel er net boven. Dan had het ‘Orakel van Brakel’ in Henegouwen kunnen orakelen, en hadden we Thierry Baudet qua herkomst ‘een Vlaming’ kunnen noemen.

Een interessante vraag is of Pierre Joseph ooit Vlaams heeft gesproken of verstaan voordat hij naar Nederland vertrok? Frans was natuurlijk de taal van de gestelde lichamen, maar wat sprak de volksmond in ’s Gravenbrakel? In 1963 kregen zes gemeenten rond Brussel taalfaciliteiten. Er was echter ook een voorstel voor taalfaciliteiten in Waterloo, Eigenbrakel en ’s Gravenbrakel. Er werd dus, zij het in minderheid, Vlaams gesproken. De Franstaligen wezen dat voorstel meteen af. Van wederkerigheid was geen sprake. Waals-Brabant moest homogeen Franstalig zijn. De taalfaciliteiten rond Brussel waren ‘uitdovend’. Maar 55 jaar later zijn ze er nog steeds. Zie hier, een typisch Belgisch compromis.

Forum voor Democratie

Pierre Joseph heeft nuttige kennis meegenomen naar Nederland die Thierry Henri Philippe hanteert voor andere doeleinden. De ballistiek. Maar dan in politiek opzicht. Hij richtte een partij op — ‘Forum voor Democratie’ — en behaalde vorig jaar bij parlementsverkiezingen twee zetels ‘uit het niets’. Volledig met sociale media, buiten gevestigde media om.

In opiniepeilingen staat zijn partij nu in de top 3 – met zo’n 15 virtuele zetels — achter de VVD die echter achteruitboert. U zult begrijpen, dat het Nederlands politieke establishment in paniek is. Thierry Baudet is zijn grootste bedreiging sinds de opkomst van Pim Fortuyn. Baudet vuurt politieke projectielen af die om de haverklap doel raken. Het establishment reageert met ‘demonisering’.

Vrijheid

Wat drijft Thierry Henri Philippe? Dat is in een woord: ‘vrijheid’. Laat ik de woorden van voormalige Amerikaans president Ronald Reagan in herinnering roepen. Op 30 maart 1961 zei hij in een toespraak tot de Kamer van Koophandel in Phoenix, Arizona: ‘Freedom is never more than one generation from extinction’. In het Nederlands klinkt het nog mooier: ‘Vrijheid is nooit meer dan één generatie verwijderd van haar verwijdering’.

Onze vrijheid, vooral vrijheid van meningsuiting, is in gevaar. Wegens:

Partijenkartel. Onze politieke systemen worden beheerst door enkele machtsgroepen, partijen en elites. Baudet typeert dat als ‘partijkartel’; de Nederlandse uitdrukking voor een particratie. De Duitse staatsrechtsgeleerde, Hans-Herbert von Arnim, noemde het een ‘meer-partijen dictatuur’. De burger heeft steeds minder te kiezen. Gevestigde media conformeren zich aan dat partijkartel. Welke keuze men ook maakt, dezelfde figuren komen altijd terug. Ook in Vlaanderen een bekend verschijnsel. De oude zuilpartijen zakken weg, vooral de socialistische partijen in Europa.
Een federaal Europa. De ‘Verenigde Staten van Europa’ wordt een Europa-wijd kartel van niet gekozen figuren die een einde willen maken aan de ‘natiestaat’, waarin democratische rechten zijn vastgelegd. De EU wil domineren, en beschouwt lidstaten als provincies. Zij moeten luisteren of, indien nodig, in het gareel worden gehouden met intimidatie en economische sancties. Desnoods grijpen machthebbers naar ‘proportioneel geweld’, met de zegen van de EU.
Culturele capitulatie. Het multiculturalisme draait de democratische rechtsorde om waarbij de meerderheid zich moet aanpassen aan de minderheid die steeds hogere eisen formuleert. Westerse waarden eroderen, ze worden ondermijnd door een ‘cultureel relativisme’. De Nederlandse waarnemend minister van Buitenlandse Zaken, mevrouw Kaag, verscheen onlangs in volledige islamitische kledij voor president Rouhani van Iran. Gevolg van die zelfonderwerping: de rechten van vrouwen komen onder druk te staan, de vrijheid van meningsuiting en van religie eveneens. Onze culturele elites geven toe, beetje bij beetje. Ze capituleren. Tot de kern van de vrijheid weg is.
Massa-immigratie. ‘Progressieve partijen’ zien massieve immigratie – die verder gaat dan de absorptiecapaciteit van een land – als methode om een land sociologisch te transformeren. En als methode om nieuwe kiezers te winnen. Dit gaat veel verder dan de wettelijke en gerechtvaardigde opvang van vluchtelingen, in de zin van de Conventie van Geneve. Zij zien immigratie als middel tot diversiteit, en sociale verandering die een einde moeten maken aan de heerschappij van ‘witte mannen’. ‘Demography is destiny’. Vreemd genoeg zijn de leiders van die partijen zelf ‘witte mannen’. Maar hun progressieve regeltjes gelden altijd voor anderen.

Als wij nu, in dit tijdsbestek, vrijheid niet verdedigen en beschermen, dan kunnen wij over enkele jaren onze kinderen alleen nog vertellen wat vrijheid ook al weer was. De toekomst van onze kinderen wordt gedicteerd door identiteitspolitiek, diversiteitseisen, genderquota, voorkeursbeleid voor tal van ‘groepen’, correctiecursussen voor dwarsliggers, en therapie voor huilebalken in safe spaces. Onze erfenis is dan niet een trotse generatie, maar een onvrije generatie in de gevangenis van politieke correctheid.

Wij hebben daarom nood aan een jonge politieke generatie die onbeschaamd voor vrijheid opkomt. Tot die generatie behoort Thierry Henri Philippe Baudet.

Romanticus

Opvallend. De 35-jarige Baudet heeft al circa tien boeken op zijn naam staan. Waaronder de roman Voorwaardelijke Liefde. Naast politicus is Baudet ook ‘romanticus’ die in zijn boek beschrijft hoe Gregor, een aantrekkelijke promovendus, door tweelingzussen wordt overtuigd bij te verdienen als ‘gezelschapsheer’.

Dat kan beperkt blijven tot een diner, maar ook uitlopen op meer. De voorwaardelijke liefde wordt in de roman echter steeds onvoorwaardelijker; bij het lezen breekt je bijna het zweet uit. De leden van dit hoofdbestuur zouden het niet aankunnen. Zelfs voor professor Boudewijn Bouckaert zou het tempo te hoog liggen.

Europa en de natiestaat

In zijn proefschrift, De Aanval op de Natiestaat, beschrijft Baudet hoe vergaande Europese integratie de natiestaat uitholt, en omtovert tot een buitengewest van het Europees machtscentrum in Brussel. Toen het proefschrift, mede begeleid door professor Paul Cliteur, in 2012 op tafel lag, leek de thesis nog uit de lucht gegrepen.

Niet zozeer in Nederland, als wel in Vlaanderen waar Europese integratie altijd werd gezien als een uitweg uit de greep van de Belgische staat. Europa zou Belgische problemen doen verdwijnen. De Belgische staat zou ‘verdampen’. De geijkte slogan werd daarom: ‘Europa zal Belgisch zijn, of het zal niet zijn’.

Vanaf het moment dat België een jaar lang werd geregeerd door een demissionaire federale regering, strandde die stelling. Belgische problemen verdampten niet vanzelf in Europa. In tegendeel, ze bleven ‘Belgische problemen’. Daarop kreeg de uitspraak dat ‘Europa Belgisch zal zijn, of niet zijn’ ineens een andere lading. De EU leek eerder op een ‘uitvergroot België’; een ‘België XL’, zei de N-VA-leider Bart De Wever, al in de tijd waarin hij zelf nog XL-maatpakken droeg. De EU is hetzelfde als ‘Belgische compromissen’: het Noorden moet altijd betalen.

Europese integratie richt zich vanaf een zekere ‘kritische massa’ tegen de natiestaten. Dat zien we nu. Duitsland liet in 2015 ruim een miljoen immigranten toe, totdat landen in Midden-Europa de doorgang blokkeerden. Brussel berispt en bestraft nu staten in ‘Mitteleuropa’ omdat ze zich onttrekken aan het Europees immigratiebeleid. Deze landen willen niet de culturele transformatie ondergaan zoals in Zweden of Duitsland. Ze willen hun ‘eigenheid’ bewaren. Van de EU mag dat niet. De Nederlandse EU-Commissaris Frans Timmermans werkt in de rol van een EU-gendarme. Dat schrikt het Oosten niet af want hij begint tegelijk steeds meer te lijken op ‘Paulus de Boskabouter’.

Elke stap ‘vooruit’ in de EU bespoedigt nu haar eigen ondergang. Het is zoals ‘De Toren van Babel’. De euro werd gezien als drijfas van integratie maar wordt steeds meer wurgpaal. Veel muntunies met landen die te verschillend zijn, zijn mislukt. De eurozone telt te veel landen met onderling te grote verschillen. De eurozone toont een diepe Noord-Zuid kloof; die gelijkloopt met de oude, historische cultuurkloof in Europa. Morgen zijn er parlementsverkiezingen in Italie. Keert de 81-jarige Berlusconi terug, zij het na ingrijpende plastische chirurgie. Hij lijkt steeds meer op de Berlusconi in ‘Madame Tussaud’. Brussel is al bang.

Een muntunie kan alleen slagen op basis van een begrotingsunie, met beperkte tekorten en beperkte schulden. Latijns Europa is dat niet gewend en weigert. Nu wil het, aangevoerd door Frankrijk, een Europese Transferunie met een permanente geldstroom van Noord naar Zuid. Ik hoef in Vlaanderen niet uit te leggen wat dat betekent. Belgi¨ is een transferunie waarin Vlaanderen betaalt. Nederlanders beseffen nog te weinig waar een ‘transferunie’ toe leidt: tot een betaalunie.

Nederland komt in dezelfde positie in een Europese transferunie, als Vlaanderen in België. Durft Nederland als ‘frontstaat’ op te treden tegen de Europese transferunie en ‘nee’ zeggen; ook als Duitsland meegaat? De politieke elite niet. Gisteren gaf premier Rutte een toespraak in Berlijn. Hij sprak zich uit tegen een transferunie. Vervolgens steunde hij het voorstel om een ‘Europees Monetair Fonds’ op te richten, voor steun aan landen in problemen. Frankrijk bepleit het EMF om de macht van het Duitse parlement te omzeilen dat toestemming moet geven bij Duitse betalingen aan steunoperaties. Het EMF zou dat zelf moeten doen, zoals het IMF. Rutte eist echter ‘unanimiteit’ bij beslissingen tot steun. De Fransen zullen daarvan maken: ‘gekwalificeerde meerderheid’. Daarmee is Nederland uitgespeeld.

De bevolking begint wel nattigheid te voelen. Als Nederland onderdeel wordt van de Europese transferunie kan het worden overstemd en tot betalen worden gedwongen. Het wordt een pinautomaat waarin Latijns Europa de kaart met de pincode heeft.

Europese samenwerking moet terug naar wat wenselijk en mogelijk is, naar het houdbare: namelijk een ‘Gemeenschap van Soevereine Staten’. De natiestaten bepalen zelf op welke taken ze samenwerken, vooral op grensoverschrijdend vlak, en werkt voor de rest met ‘coalitions of the willing’. Macht moet niet naar de EU maar terug naar natiestaten. Zij zijn de ‘dragers’ van samenwerking; niet een bureaucratie in Brussel die steeds meer begint te lijken op de ‘Toren van Babel’.

Verkiezingen

In zijn strijd voor vrijheid staat Thierry Henri Philippe – in het Frans zou men zeggen ‘THP’ – voor belangrijke electorale slagen. De kennis van politieke ballistiek komt wederom goed van pas.

Op 21 maart zijn er in Nederland gemeenteraadsverkiezingen. Die zijn doorgaans minder belangrijk dan in België. Maar deze keer kan het anders zijn: Amsterdam. Baudet woont in Amsterdam en zijn Forum doet er mee. Amsterdam is een linkse stad en links is er Leitkultur. Alle besturende partijen zijn onderling inwisselbaar. Van oud links, tot liberaal links en groen links: samen aan de macht. Waarnemend burgemeester Van Aartsen van de VVD wil zelfs ‘salafisten de hand reiken’. Hij kent waarschijnlijk niet de grootste hobby van salafisten: ‘handen afhakken, vooral de uitgestoken hand van ongelovigen’.

Oppositie bestaat eigenlijk niet. Gevolg: Amsterdam heeft een schuld van ruim 4 miljard euro. Het Forum dient zich nu aan als enige oppositie. Plotseling is er een keuze. Het establishment en zijn media zijn woedend. De scheldwoorden ‘racist en fascist’ vliegen langs de grachten. Er zit een verrassing in. In 2014 was de opkomst in Amsterdam 50,3%. Logisch, er viel niets te kiezen. Die andere 49,7% krijgt nu een keuze. Als het Forum voor Democratie in Amsterdam doorbreekt, vindt het politiek establishment er zijn Waterloo.

De schrik rond het Binnenhof is groot. Het Forum staat hoog in de peilingen. Het establishment heeft vorige maand het ‘raadgevende referendum’ afgeschaft op voorstel van de regering Rutte III, en met minieme meerderheid in het parlement: 74 tegen 71 stemmen.

In het eerste ‘raadgevend referendum’ stemde Nederland tegen het Associatieakkoord tussen de EU en Oekraïne. Brussel was razend en premier Rutte moest ‘geitenpaadjes’ zoeken in de Nederlandse Senaat om het akkoord er toch door te krijgen. Zijn conclusie was daarop: weg met het referendum. Stel dat een referendum wordt gehouden over de Europese transferunie! Dat wordt weer ‘nee’.

Opmerkelijk was dat D66, de partij die sinds 1966 strijdt voor meer directe democratie, instemde met de afschaffing. Jarenlang had D66 gepleit voor het referendum, maar keerde zich ertegen toen het resultaat tegenviel. Eigenlijk vindt D66 de gewone bevolking ‘te dom’. De bevolking heeft echter een scherp gevoel voor de eigen beurs. De Zweedse bevolking stemde bij referendum tegen toetreding tot de eurozone. De Zweden bleken daarbij slimmer dan hun leiders. Zweedse toppolitici bleken ‘dom’.

Volgend jaar maart zijn er verkiezingen van de Provinciale Staten. Op basis van die resultaten wordt de Senaat samengesteld. Baudet wil het Forum in alle provincies laten aantreden om een hefboom te krijgen in de Senaat die overigens nu al volstrekt verbrokkeld is. Enkele zetels kunnen het verschil maken. En in mei volgend jaar zijn er Europese verkiezingen; een kans voor een alternatieve visie op het ‘Europa van de natiestaten’.

Tijd om te kiezen

Het is niet uitgesloten dat de gevestigde partijen in de EU volgend jaar een ‘melt down’ ondergaan die men nu al ziet bij de socialistische partijen in Frankrijk, Nederland, Duitsland en Belgie. Dat wordt tijd. Onlangs kroonde Martin Selmayr, de kabinet chef van Commissievoorzitter Juncker, zichzelf tot secretaris-generaal van de Europese Commissie. Een soort ‘Duitse Napoleon’. Selmayr kon dat doen omdat hij de ‘geest’ is achter Juncker wiens ‘geest’ meestal verdwijnt in de cognacfles.

We zitten op een kritisch moment in onze geschiedenis. Om met de woorden van Reagan te spreken: ‘het is tijd om te kiezen’. Voor een open, tegensprekelijk debat; of een politiek correct debat. Voor eenheidsmeningen of diversiteit van opinievorming. Voor democratie; of particratie. Voor ontplooiing; of bevoogding. Voor vrijheid, of onvrijheid

Baudet is literair romanticus en politiek pragmaticus tegelijk. Een zeldzame combinatie. Hij werft voor idealen en doet aan politieke machtsvorming. Wie alleen het eerste doet, wordt roepende in de woestijn. Wie alleen het tweede doet, wordt Frank Underwood, hoofdrolspeler in House of Cards. De kunst is het tweede ten dienste te stellen van het eerste. Politieke macht om vrijheid te beschermen.

Politieke machtsvorming is niet eenvoudig. De weerstand van de gestelde lichamen is groot, de pers incluis. Het proces is moeilijk bestuurbaar en lijstvorming is vrijwel altijd de zwakste schakel. In de zaal zitten veel ‘ervaringsdeskundigen’ die dit kunnen beamen.

Wij hebben dus hoge verwachtingen van de prijswinnaar. Onze huidige vrijheid is een enkele generatie verwijderd van haar afschaffing. Vrijheid kan overleven, dankzij de vitaliteit en energie van een jonge generatie: standvastig, principieel en wervend. Daarom verdient Thierry Henri Philippe Baudet, als teken van aanmoediging en hoop, de Prijs voor de Vrijheid 2018.

Derk Jan Eppink sprak op zaterdagavond 3 maart 2018 deze tekst uit als laudatio bij de uitreiking van de Prijs voor de Vrijheid 2018 van denktank Libera!