De giftigheid van woke zorgt af en toe voor rare hersenspinsels, zoals een soort psychedelische paddenstoel. Met verbazing hoor je dan gedachten door je hoofd trekken, waarvan je vroeger veronderstelde dat ze jou nooit parten zouden spelen.

Net als Londen was Parijs in de jaren negentig een gewezen hoofdstad van een vergaan Europees wereldrijk. In die steden vond je toen al mensen van over de hele wereld terug. Wanneer ik het Parijse hoofdkantoor van de firma waar ik toen voor werkte bezocht, ontmoette ik geregeld verschillende collega’s afkomstig uit de diaspora van de voormalige Franse koloniën. Ik herinner me een aantal dames van Maghrebijnse en Vietnamese origine, naast een aantal vrouwelijke zwarte collega’s. En nee, geen van hen werkte voor de schoonmaakdienst, het ging om volwaardige productmanagers.

Evenmin werden ze aangeworven in het kader van positieve discriminatie na luid roepen, tieren of brullen. Zij verdienden hun job gewoon op basis van hun vaardigheden en diploma’s. En ja, er werd in die tijd al eens een mop over en weer verteld. Nou wat? Met een goede grap lachte iedereen hartelijk mee. Bij een flauwe haalde je de schouders op en je werkte verder. Dat was toen normaal en vanzelfsprekend in een wereldstad als Parijs.

Vergiftigde gedachten

Wat een triest contrast met de wereld vandaag. Toen ik onlangs door de wandelgangen bij een zakenpartner in Parijs stapte, kwam ik een zwarte man tegen. Plots flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd die ik verre van leuk vond. Eenmaal ze er zaten, kreeg ik ze niet meer weg, hoezeer ik ook mijn best deed. Ik bleef opgezadeld met een waterval van vragen: zag die man mij nu als een vijand, als een ‘witte’ onderdrukker? Zou hij opspelen bij het eerste mogelijke verkeerde woord? En wat zou dat verkeerde woord deze keer mogen wezen? Waar zou het vallen? Bij de koffiemachine, wanneer een losse babbel ineens onverwacht en ongewild ontaardt?

Of je er nu om vraagt of niet, je hoort vandaag ineens tot een kamp. Door een simplistische binaire benadering van onze maatschappij zet woke mensen systematisch tegen elkaar op. Zelfs de eens zo natuurlijke verdraagzaamheid tussen collega’s van diverse origine in een wereldstad als Parijs, lijkt verdampt.

Slavernij

Natuurlijk moet je niet meteen in iedere zwarte medemens een potentiële activist zien. Neem nu bijvoorbeeld een van mijn voormalige zwarte collega’s als Eliane, afkomstig uit Martinique. Tot vandaag vormt dit eiland nog steeds een Frans overzees departement.

Eliane vertelde onlangs hoe ze zelf intussen walgt van woke en hoe ze meer en meer met tegenzin terugkeert naar haar geboortegrond. Ware het niet dat haar moeder daar nog leefde, of ze bleef er misschien gewoon weg. Ze getuigde hoe haar jeugdvrienden sinds de komst van het woke activisme haar systematisch de rug toekeren. Ze zien haar vandaag een beetje als een verraadster. Ze maakt immers mooi carrière in Frankrijk, het land van de onderdrukkers. Zij verwijten haar dat ze collaboreert, en wat nog meer. Dat zij wel hard werkte op school, en de anderen niet zozeer, vergeten ze graag.

Eliane beschreef ook de graffiti die je er intussen overal op de muren kan zien, met slogans als “non à l’esclavage” (neen aan de slavernij, een verwijzing naar de plantages van weleer). In een adem vertelde ze erbij dat ze weet hoe deze vergiftigde atmosfeer Franse toeristen beetje bij beetje wegjaagt. Jammer, want ze vormen een belangrijke bron van inkomsten voor de lokale economie. Maar dat vinden de activisten daar blijkbaar niet zo erg. Integendeel, ze vinden het juist goed, want daardoor kunnen ze hun eiland sneller “ontwitten”.

Antichrist

Dat woke en zin voor realiteit niet echt samengaan, werd al meerdere malen uitvoerig beschreven. Net als het feit dat je het ook kan zien als een soort religie. Woke wil hierbij mensen verlossen en bevrijden, een thematiek die je eveneens in het christendom terugvindt. Maar deze religie doet dit wel met leuzen als “Wij zijn allen broeders en zusters”. Mede hierdoor werd mededogen een algemene waarde van onze samenleving. Het bracht bij zowel gelovigen als ongelovigen een stelselmatig voortschrijdend inzicht teweeg: we schaften beetje bij beetje de slavernij af, formuleerden de universele rechten van de mens, de sociale zekerheid en ga maar door.

Deze christelijke traditie en haar directe en indirecte verwezenlijkingen werken nog steeds door in onze cultuur. Woke wil in feite iets soortgelijks bereiken, maar het doet dit dan wel met slogans in de stijl van “Onverdraagzaamheid tegen de onverdraagzamen”. Het staat hiermee diametraal tegenover de traditie van naastenliefde. Met woke gaan we daardoor terug naar af, het zaait gewoon verdeeldheid en werkt op langere termijn alleen maar destructief. Je kan woke dan ook wegzetten als soort religie van de haat: de komst van de antichrist op aarde.

Trek ze allemaal een pij aan

Het zou ons aller leven eenvoudiger maken wanneer wokies en alle aanverwante deugdenkers gewoon aan zichzelf toegeven dat ze een religie achternalopen, en daarom net als de paters vroeger een pij aantrekken die bij hun specifieke congregatie past. Voor de LGBTQIA+ aanhangers zie ik er eentje zitten met een regenboogmotief, zwart satijn past bij de fanatici van Black Live Matters. Turkoois blauw zou de klimaatactivisten sieren, net als donkergroen de biodiversiteit fanaten en de eenvoud van wit katoen de veganisten. Vergat ik er een paar?

Meteen krijgen we zo extra kleur en fleur op straat, en wordt woke nog een beetje plezant. Elke dag lijkt dan wat op carnaval. Voor ons simpele burgers wordt het leven er meteen ook wat makkelijker op. Je ziet direct wie welke zere tenen heeft zodat je er in een mooie boog omheen kan trekken. En alle zwarte medemensen, holebi’s, enz. die zich niet met een pij tooien, kunnen we opnieuw zonder wantrouwen tegemoet treden en met liefde omarmen. Voor alle anderen rest ons dit schietgebedje: “Heer, vergeef het hun want ze weten niet wat ze doen”.

binair

Laat je niet gek maken door woke