Rond de tragische dood van de kleine Mawda werd meteen een grootse politieke recuperatie opgezet. Bart De Wever reageerde met te wijzen op de ouderlijke verantwoordelijkheid en wordt daar nu in bijgevallen door Jean-Marie De Decker. Die wijst erop dat ouders in 2007 terecht stonden omdat hun kind in een ongeval om het leven kwam, nadat ze het verkeerd hadden vastgemaakt in een babyzitje. Maar een kind tot drie keer toe in een bestelwagen stoppen die levensgevaarlijke toeren uithaalt, dat moet mogen. Meer nog: dat moet een permanente verblijfsvergunning opleveren. Bart De Wever zou echter te vroeg hebben gesproken. De politieke correcten mogen dus politiek recupereren zonder tegenspraak, een wederwoord mag slechts als de publieke opinie voldoende eenzijdig bewerkt is.

Geen zestien maar negenentwintig mensen

Ondertussen kregen we overigens bijkomende informatie: in Humo (29/05 p. 30) vertelt Mieke Van den Broeck, de uit het niets opgedoken advocate van de familie, dat er in de bestelwagen (zij noemt het ‘een busje’) geen zestien mensen zaten (zoals we overal konden lezen) maar 29. Negenentwintig! We mogen aannemen dat zij goed ingelicht is. Het artikel kreeg als titel mee: ‘Politici ontmenselijken migranten in de media, dan is het geen toeval dat de politie op hen durft schieten’. Ik vraag me af wie hier migranten ‘ontmenselijkt’.

Verderop ontmaskert Van den Broeck overigens zelf haar gebrek aan deontologie, daar klaagt ze aan dat ‘de MIVB de vrijspraak vraagt voor een buschauffeur die een illegaal aanreed omdat die persoon nooit in ons land had mogen zijn’ (p. 31). Iedereen die minimaal het nieuws heeft gevolgd weet dat de MIVB zich meteen van dit pleidooi van haar externe advocaat heeft gedistantieerd, en hem verplicht heeft dit argument te herroepen. Onze humane advocate is dat blijkbaar ontgaan.

Veel bruiner nog dan deze tendentieuze advocate bakt de rector van de VUB, Caroline Pauwels het in De Standaard (02/06). Eerst verdedigt zij de ondertussen omstreden brief van de elf rectoren: ‘Er is een kind overleden door een tragische samenloop van omstandigheden. Als het kan, moeten we de ouders toelaten om bij hun kind te blijven om dat verlies een plaats te geven. En dat voor zolang zij daar nood aan hebben. Onze universiteit moet voor dat humanisme opkomen. Daar zijn wij als samenleving verantwoordelijk voor.’

In Leuven ligt humaniteit moeilijker

In die passage staan al twee waarheidsverdraaiingen, en het wordt vermoeiend die te blijven ontmaskeren: het tijdelijk verblijf van de ouders tijdens het onderzoek was al verworven, de discussie ging over een permanente verblijfsvergunning. Daar laat Pauwels een opening voor: ‘Zolang zij daar nood aan hebben’. In feite verdedigt zij dus dat het in gevaar brengen van het eigen kind recht geeft op een humanitaire uitzonderingssituatie. Maar er zijn meer adders onder het gras. Zij zegt dat de universiteit, en in brede zin de samenleving, moet opkomen voor humanisme. ‘In de brief wordt menselijkheid gevraagd. Het zegt veel dat een oproep tot meer menselijkheid gezien wordt als een aanval op het beleid.’

De kwestie is dat die menselijkheid eigenlijk nergens, tenzij bij een haast verwaarloosbare minderheid, in vraag werd of wordt gesteld. Het gaat niet over humanisme, maar over hoe je humanisme organiseert. Door mensensmokkelaars ongestraft over ons grondgebied te laten denderen met een bestelwagen met 29 sukkelaars achterin? Door ons land open te stellen voor mensen die reeds in twee Europese landen (Groot-Brittannië en Duitsland) een nul op rekwest hebben gekregen omdat zij duidelijk geen politieke vluchtelingen zijn? Door een precedent te scheppen zodat wij open grenzen creëren voor iedereen die zich hier als slachtoffer weet te positioneren?

Achter dit beroep op menselijkheid gaat echter een zeer venijnige adder schuil. De interviewers wijzen erop dat de rector van de KU Leuven, Luc Sels, bij nader toezien vond dat de brief genuanceerder had gemogen. Haar reactie: ‘Ik ervaar de brief wel als voldoende genuanceerd. Ik heb Luc gisteren nog gesproken en hij gaf toe dat hij er zich niet zo goed meer bij voelde. Ik begrijp het wel. Op de VUB is dat een gemakkelijk te dragen standpunt. In Leuven ligt dat waarschijnlijk moeilijker. Hij heeft misschien dingen over zich heen gekregen waarvan ik geen last heb.’

Wij stonden op de barricades!

Wat zij hier insinueert is dat de VUB een toonbeeld van humaniteit is, terwijl de KU Leuven een achterlijk bastion van inhumane invloeden zou zijn waar die arme rector onder gebukt gaat. Verderop geeft zij zich nog meer bloot: ‘Wij zijn vrij van dogma’s (…). Dat vrij zijn van dogma’s heeft de VUB een belangrijke stem gegeven in alle debatten over de levensloop: van fertiliteit tot abortus en euthanasie. Onze wetenschappers hebben op de barricades gestaan, sommige professoren hebben zelfs in de cel gezeten omdat ze voor de legalisering van abortus waren. Als ik dan zie hoe Ierland stemt over abortus, kan ik niet anders dan denken: toch maar goed dat de VUB er is.’

Het zegt op zich al veel dat zij de legalisering van abortus als sluitend argument inroept, maar haar wrok tegen Leuven zit blijkbaar toch dieper: ‘Leuven is en blijft een machtsblok. Ik vind dat niet oké. Ik zie tekenen van misbruik van de dominante positie. Ik zie dat onder meer aan de marketingcampagnes die ze ook in andere steden voeren. Of de toegang tot de kabinetten. Er zijn ook dossiers – ik ga ze niet noemen – waar Leuven en Gent in het verleden afspraken dat ze een vetorecht hadden om nieuwe universiteiten te laten toetreden. Misschien kan dat nu opnieuw worden onderhandeld. Als je ergens wetenschappelijk goed in bent, zou je toch mee aan tafel mogen.’

Ik ga me niet uitspreken over de expansiedrang van de KU Leuven, die ingezet werd door André Oosterlinck sinds de associatie van de hogescholen overal te lande in een groter universitair geheel na de Bolognaverklaring. Of de KU Leuven het daarbij helemaal zuiver heeft gespeeld weet ik niet. Wat ik wel weet is dat zij geprofiteerd heeft van het netwerk aan katholieke scholen dat historisch gegroeid is, zodat zij haar rekruteringsveld stevig verruimd heeft. En dat de VUB die strijd overduidelijk verloren heeft. Wat ik echter ook weet is dat de KU Leuven de afgelopen jaren bijzonder succesvol is geweest qua spin-offs.

De universiteit van het Hageland

Het is zo dat Leuven amper een maand geleden door Reuters voor de derde keer op rij werd bekroond als meest innovatieve universiteit van Europa (met vooral een voorsprong in farmacie en biotech, dat is dus meer dan Imec alleen). Met België overigens als het meest innovatieve land. Gent staat op de 23ste plaats, Franstalig Brussel (ULB) op de 42ste, VUB op de 47ste (wat erg verdienstelijk is voor zulk een kleine campus) , Louvain-la-Neuve (UCL) op de 54ste, Luik op de 86ste, Antwerpen op de 96ste. Niet slecht voor wat men in 1968 vreesde dat ‘de universiteit van het Hageland’ zou worden. De KU Leuven laat overigens ook haar vroegere Franstalige zuster ver achter zich. Ik kan me voorstellen dat nogal wat ‘concurrenten’ daarbij knarsetanden.

Nu is zulk een ranking natuurlijk waard wat ze waard is, maar ook de commentaar is niet mis: ‘Het is ’s werelds oudste katholieke universiteit, maar beperkt zich niet tot religieus onderwijs’, argumenteert Reuters (waarbij het wel zo is dat ook de theologiefaculteit tot de tien sterkste ter wereld behoort). Maar nog: ‘Ze staat open voor studenten van alle geloofsrichtingen, treedt los van de kerk op en bezit een van de ruimste onafhankelijke organisaties van onderzoek en ontwikkeling van de planeet’.

De druiven zijn blijkbaar erg zuur

De verleiding is dan groot om het ‘de druiven zijn zuur-spelletje te spelen: ‘Er moet altijd gekeken worden naar kwaliteit,’ zegt Pauwels. ‘En die hebben we op de VUB. Die Leuvense drang om altijd maar te groeien, kan er bij mij niet goed in. Ik zou niet te sterk meer willen groeien. Ik vind dat we nu vooral een pioniersrol moeten vervullen.’

En die pioniersrol zou dan in de humaniteit te vinden zijn. Anders gezegd: ‘Wij vrijzinnigen zijn de verheven burgers van dit land, wie in een katholieke traditie leeft is eigenlijk een achterlijke xenofoob’, zelfs als hij toont een uitstekende wetenschapper te zijn.

Hoe zielig toch dat meerderwaardigheidscomplex van de Loge.

Bolognaverklaring

Het Leugenpaleis reorganiseert zich