Terwijl sommigen al opperen dat er een ware cultuuroorlog is uitgebroken, is het van belang om te weten waar onze cultuur eigenlijk voor staat. De geschiedenis moet vooral dàt in herinnering brengen, en het gaat dan niet alleen over veldslagen of geniale kunstwerken. Vandaag is het vijf juli, de dag dat in 1946 het kledingstuk genaamd bikini werd voorgesteld. Even wat context.

Bombe anatomique

Op dat moment testten de Amerikanen een aantal atoombommen uit op de Bikini-atol in de Stille Oceaan. De naam van die reeks eilandjes inspireerde tot de creatie van het tweedelig badpak(je) dat enkel de schaamstreek en twee tepels afdekt met ‘eilandjes’ van textiel. Maar dan op zo’n manier dat het kledingstuk deze erogene zones net evoceert en accentueert. Ermee zwemmen is quasi onmogelijk. Je kan er enkel mee zonnebaden, een strandzetel bezetten en je lichaam tonen aan glurende mannen die fantaseren over het kleine witte, netjes geschoren heuveltje dat onder een minuscuul lapje textiel wacht op de ontdekkingsreiziger.

Het tweedelige badpak werd meteen door de paus verboden en aanvankelijk mocht je er niet eens mee het strand betreden. Dat scherpt de goesting. ‘Une bombe anatomique’: onder dat opschrift hing deze microkledij voor de Moderne Vrouw (het moest in een luciferdoosje passen) in de Parijse vitrines. Reclamemakers waren toen bijwijlen nog grappige sarcasten, want uiteraard verwijst de slagzin naar Hiroshima 1945 (‘bombe atomique’). Promotor van het eerste uur: het borstenkanon en sekssymbool Brigitte Bardot.

Een bikini is met geen enkel ander kledingstuk te vergelijken. Het is dé correctie op Rubens’ etalage van fijne vleeswaren en de porno-industrie. Dat broekje, ok, maar het bovendeel, daar gaat het om, de borsten. Biologisch zijn het melkzakken waarmee het kind gezoogd wordt, maar evenzeer is het vetweefsel om de man te prikkelen, wat toch aan de procreatie voorafgaat. Zonder erectie, geen voortplanting. De Freudiaanse vraag ‘Was will das Weib?’ wordt geparafraseerd in wat de vrouw met haar boezem doet. In de wetenschap dat géén steun er slappe flappen van maakt, en géén bedekking ze ook inactief maakt als mannenmagneet. De eerste feministen -we spreken over begin 19^de eeuw- voerden de beha in om van het knellende korset af te geraken. De dolle Mina’s in ’68 verbrandden diezelfde beha om helemaal vrij te zijn en hun borsten slap te laten hangen. Maar helaas, bevordert dat de erectie? In genen dele. Wie natuurdocumentaires over de volkeren in de Stille Oceaan heeft bekeken, weet wat ik bedoel. Houston, we have a problem.

Genderneutraliteit

Naaktrecreatie: koetje doet boe.

Want dat is precies wat de topless-feministen vandaag willen: mannen het kijken naar de boezem afleren, door een overaanbod van grote, kleine, spitse, slappe prammen, alles dooreen. Ze beogen zo waarvoor ook naaktstranden en nudistenkampen bedoeld zijn: de seksloze naaktheid demonstreren. Adam en Evan in het aards paradijs. Dus raar maar waar: met te weinig aan verliest de vrouw haar aantrekkingskracht. Het nudisme is het toppunt van zedigheid. De monokini is een gecensureerde bikini, en neutraliseert datgene wat Freud, vanuit zijn mannelijke blik, net fundamenteel achtte: de borsten als seksuele prikkel.

In Berlijn hebben enkele activisten het nu zover gekregen dat vrouwen alle publieke zwembaden met naakt bovenlijf mogen betreden. U zegt, hoera, maar pas op. Het argument pro gaat niet zozeer over vrijheid en onthechting, dan wel over genderneutraliteit en seksloze identiteit: een bh of bovenstukje toont een vrouw als vrouw, terwijl het geslacht x daar helemaal niet mee gediend is. Het zijn nu die x-en die van de seksuele connotatie van boezem en tepels af willen. Dus geen BB-gedoe. Bij uitbreiding wordt alle vrouwenkledij die er vrouwelijk uitziet, verbannen. Het liefst dragen ze een broek om de genderneutraliteit te benadrukken.

Deze vrouwen tonen hun borsten omdat ze net géén seksuele attractiviteit willen uitstralen. Dat is, bizar genoeg, ook de functie van de islamitische burkini: les extrêmes se touchent. Zowel een overmaat aan textiel, als geen, zijn bedoeld om de begerende blik te neutraliseren. Moslima’s zijn eigendom van hun echtgenoot en mogen geen signalen naar derden uitzenden, de x-genders zitten in een onbepaald lichaam en willen geen signalen uitzenden.

Splinterbom

Waarom deze dames de Elisabethwedstrijd zang 2023 niet mochten winnen

Twee manieren om ongelukkig te zijn, inderdaad. De Grieken en Romeinen hadden goede redenen om in hun tijd al de bh te ontwikkelen, niet alleen als steun voor de borsten maar ook als accentuering ervan. Met een beetje textiel erop ontstaat dan opnieuw een mysterie, het verlangen, de aantrekkingskracht en de heimelijke wens om te onthullen. Vrouwen voelen er zich méér vrouw mee en willen ook wel graag op het strand bekeken worden.

De bombe anatomique is vandaag vooral een splinterbom tegen de MeToo-kwezelarij en de ban op alle erotiek. Laat ons dit object koesteren als een cultureel icoon van de hoogste orde. Hetzelfde doet zich voor met het decolleté, de uitsnijding die de ronding van de boezem benadrukt en iets blootgeeft, maar niet te veel. Koningin Mathilde is er resoluut tegen, heeft ze al te kennen gegeven, vermoedelijk een tegemoetkoming aan de islamitische preutsheid.

De mooiste boezemparade van deze planeet, de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang, eindigde in aanwezigheid van hare majesteit dan ook in een anticlimax, omdat de eerste prijs werd uitgereikt aan een Zuid-Koreaanse smoking-met-strik genaamd Taehan Kim, en niet aan een van de sopranen die hun indrukwekkend balkon hadden ingeschakeld om de jury te verleiden. Ook deze jury van vrouwenhaters, aangevoerd door de woke-poedel Bernard Foccroulle, stond onder druk om het ordewoord van Mathilde te volgen en de decolletés te neutraliseren. Een misdaad tegen de natuur, om niet te spreken van een echte wedstrijdvervalsing.

Tot slot wil ik nog benadrukken dat er in de actuele stadsoorlogen, met moslimpubers in de voorste gelederen, dringend in grote getale seksbommen moeten gedropt worden. Het ultieme wapen tegen vandalisme en anti-westerse haat: een groots tet-offensief dat de misogyne codes totaal desoriënteert. Het is drastisch, ik weet het, maar er is nu geen tijd meer voor gewetensprobleempjes. Wij hebben de bombe anatomique in huis, misschien wel hét symbool van de verlichting, en hét tactische wapen in de strijd tegen de theocratische ontmenselijking.

borsten

Waarom de bikini hét symbool van de verlichting is

Schoonheidsideaal versus gezondheidsideaal