Afgelopen zaterdagmiddag wat familie ontvangen, twee zonen met hun aanhangsels, plus twee kleinkinderen, plonzend in het zwembadje. Tegen vijven vonden onze buren het nodig om met luide muziek duidelijk te maken dat ze deze samenkomst niet apprecieerden en als ‘overlast’ beschouwden. Bizar, want zelf speelden we niet eens muziek, gewoon wat praten en lachen, en pas op, deze buren zijn onvervalste ‘witte’ Vlamingen, land- en streekgenoten. Eigen volk eerst.

In het licht van de actuele gebeurtenissen is dit gedrag hilarisch en pathetisch tegelijk. Terwijl er in Parijs en Brussel auto’s in de fik worden gestoken en winkels geplunderd, ergeren verkavelingsvlamingen in Overijse zich omdat hun buren bezoek ontvangen. Ik zoek er een verklaring voor, want deze mensen zijn niet aanspreekbaar. Moe van het slechte wereldnieuws, en daardoor in zichzelf gekeerd, kwaad op alles en iedereen? Het heet verzuring, in de klassieke terminologie melancholie, een teveel aan opgestapelde zwarte gal in het lichaam.

De Openbaring van Johannes

Wiki

Albrecht Dürer: Melencolia I, 1514.

Ach ja, met buren kan je pech hebben. Maar ook journalisten en opiniemakers in kopijnood laten zich gaan. In De Standaard mocht zopas ene Christophe Vekeman zijn gal uitspuwen, onder de titel ‘Overlast is voor bierfietsers het doel’. Ik dacht ‘Vekeman doet een Lukakuke en wil met een hyperbolische titel de aandacht trekken’. Maar neen, onze columnist betoogt heel serieus dat lieden, die zich al trappend op een bierkar voortbewegen en onderwijl het gerstenat tot zich nemen, dat doen om de rest van de planeetbevolking te irriteren.

Hij haalt er zowaar het bijbelboek De Openbaring van Johannes bij, ik citeer even, en val niet van uw stoel: ‘… de overlast die zij veroorzaken, en de ergernis die zij meter na meter zo schaamteloos wekken, lijkt tot overmaat van irritatie geen middel te zijn maar een doel. Hun enige doel, zelfs. Het plezier van bierfietsers bestaat erin om luidkeels op te vallen, gezien te worden en tezelfdertijd zoveel mogelijk hoofden in afkeuring aan het schudden te krijgen’.

Dit een paar keer herlezen om te zien of ik niet in een satirische valstrik was getrapt. Not. Overlast dus. Ik ben al wat van die tapkarren tegengekomen, waar mannen én vrouwen het bierbuikje preventief bestrijden middels synchroon trappen, sommigen hebben zelfs hun muzikale ondersteuning mee, maar ergeren? Komaan zeg. In welk kankerstadium moet een schrijver – die ik eerlijk gezegd tot op heden niet kende en voor de rest ook niet wil kennen – verkeren om deze vorm van leut te vergelijken met de Apocalyptische Ruiters? Vlamingen staan sowieso al niet bekend als het meest open, communicatieve volkje, maar nu een brave journalist in de super-politiek-correcte krant De Standaard de alarmklok luidt over de bierfietskar, moet ik concluderen dat de verzuring niet alleen zit wat waar journalisten haar graag situeren, namelijk bij rechts-conservatieve zeurpieten.

Nieuwe preutsheid

Belga

Burgemeester Matthias De Clerq: ‘koele minnaar van de bierfiets’.

Linksdraaiende columnisten hebben gezien de actualiteit best wel een volle dagtaak aan het ontkennen van het licht van de zon. Natuurlijk zullen ze in De Standaard veel toleranter zijn voor de brandstichtende meute van ‘jongeren’, en dus moeten de mannen aan de mobiele tap het bekopen. Misschien kan de Euro-bureaucratie ook deze vorm van ontspanning beteugelen en reglementeren. Als vuurtjes in de tuin niet mogen, als Knack u waarschuwt dat gras maaien in mei immoreel is, als vlees eten de wereld om zeep helpt, waarom zou men dan ook geen overlastboetes kunnen bedenken jegens de bierfietskar? De Gentse burgemeester Matthias De Clercq (Open Vld) gaat alvast helemaal mee in het apocalyptische perspectief, ik citeer: ‘Het stadsbestuur is een koele minnaar van de bierfiets. Met het college bekijken we of bijkomende maatregelen mogelijk zijn. Een algemeen verbod kan besproken worden, maar is juridisch niet vanzelfsprekend.’

Oef, maar er wordt aan gewerkt. Het blauwgroene Gentse schepencollege regeert als een collectie echte calvinistische kwezels. Het bannen van de leut lijkt wel een overcompensatie omwille van problemen die men niet opgelost krijgt. De échte overlast aan het recreatiedomein Blaarmeersen bijvoorbeeld. Zou het kunnen dat publieke bierconsumptie op zich in de nabije toekomst als politiek incorrect wordt beschouwd, omdat het aanstootgevend gedrag zou kunnen zijn voor een bepaalde religie die alcohol verbiedt? Het nieuwe puritanisme, eventueel gelegitimeerd via gezondheidsargumenten, lijkt dan een nul-optie om interculturele fricties zoveel mogelijk te vermijden.

Helaas lijkt die tendens in opmars. Bij links én bij rechts, vreemd genoeg. Ook op gebied van seksualiteit. Aan de linkerzijde uit het nieuwe puritanisme zich in de mannenhaat van de MeToo-beweging en het taboedenken van de wokes. Waarbij termen als ‘toxische mannelijkheid’ kwistig de ronde doen. Zelfs Mia Doornaert, die mijn testosteron-analyse over de opstand in de banlieues lijkt gelezen te hebben, heeft het over ‘toxische mannelijkheid’, waardoor ik me bepaald aangesproken voel. Wanneer is mannelijkheid, iets wat de helft van de wereldbevolking van de natuur meekrijgt, ‘toxisch’?

Oude fatsoensmoraal

VRT

Barones Mia Doornaert, een geval van ’toxische vrouwelijkheid’?

Als ze die term dan toch wil handhaven, vind ik dat Mia Doornaert regelmatig vormen van ‘toxische vrouwelijkheid’ tentoon spreidt, achter haar met veel botox weggestreken rimpels. De manier waarop de barones in De Afspraak als vanop een troon orakelt, en bijvoorbeeld over de Italiaanse meestersjoemelaar met maffiaconnecties Silvio Berlusconi niets anders weet te vertellen dan dat hij een ‘beminnelijke charmeur’ was, dat is gewoon omageile prietpraat.

Maar we wijken af. De islam lijkt steeds meer een trigger die onverdraagzaamheid als een deugd beschouwt, en de samenleving in een keurslijf van ‘overlast’-regels dwingt. Vrouwen met een kort rokje of met een bikini op het strand, of minder, moeten het nu ook weer niet gaan zoeken, luidt het, want er bestaat zoiets als respect voor een andere cultuur. Victim blaming dus.

Ter rechterzijde bespeuren we dan weer een groeiende afkeer van de vrijheid-blijheid-doctrine, die op één hoop wordt gegooid met de LGBTQ+-parade, allemaal uitingen van een decadent nihilisme dat het Avondland bedreigt. De oude fatsoensmoraal is terug, en mijn ode aan Brigitte Bardot op bikinidag kon het lezersforum van Doorbraak maar matig bekoren. Als dit zeurpietencomité een afspiegeling is van de Vlaamse grondstroom, dan ga ik zoals Johannes zelf mijn oude dag slijten op Patmos. Met een grote collectie porno uiteraard.

Wat ons weer op de verzuring brengt, en het daarbij horende gebrek aan gevoel voor humor en relativiteit. Het is niet de bedoeling dat verhalen over een walgelijke groepsverkrachting de mannelijkheid en het seksuele plezier an sich in vraag stellen. En bierfietskarren horen bij het straatbeeld van een levendige stad. En kinderen mogen buiten spelen. En van eens lachen is nog nooit iemand dood gegaan, neen, dat is niet juist, maar het is tenminste een snelle dood, in tegenstelling tot de melancholie. Vlaanderen boven!

botox

U snapt het niet: de bierfietskar is het échte probleem!