‘Al enkele jaren verblijven we in februari, maart, april in Almuñécar, op 80 km van Malaga in Zuid-Spanje. Dit jaar is alles anders gelopen. Wegens Covid-19 en de daaropvolgende lockdown hebben wij vijf weken letterlijk ‘vast’ gezeten en konden we niet thuis geraken.

Hoe de overheid dit afgehandeld heeft is een verhaal apart. Hierbij ons dagboek. Belangrijk is de opeenvolging van data en feiten en de planning van de overheid of BuZa. Ik beperk me hier enkel tot de ervaring met de overheid .

Volledige lockdown

2 februari :aankomst in Spanje

13 maart: premier Sánchez kondigt een volledige en zeer strenge lockdown af: scholen, winkels, horeca, stranden gaan dicht. Eén persoon mag één keer per week naar de dichtstbijzijnde winkel Alle andere verplaatsingen zijn verboden.Ook wandelen is niet toegestaan.

De Guardia Civil, de politie en het leger controleren zeer streng of iedereen de lockdownverplichtingen naleeft. Op overtredingen staan zware boetes. We besluiten al snel dat we onze tijd daar niet gaan uitzitten en proberen weg te geraken..

14 maart: We nemen contact met onze reisorganisatie, maar er is geen plaats meer voor een retour naar Vlaanderen.

Laconiek

Alle Belgen die in het buitenland verblijven, moeten zich registeren op de website van BuZa. Na een 20 tal uren proberen moeten we de Belgische ambassade in Madrid en het consulaat in Alicante contacteren. Zij worden ons verdere contactpunt. Alle contact verloopt via mail.

Dit is een belangrijk gegeven, want omdat telefonisch contact niet mogelijk is, loopt de communicatie eenzijdig, stroef, oppervlakkig en onpersoonlijk.

25 maart: We krijgen een eerste brief van ambassadeur Marc Calcoen om zich ‘voor te stellen’. De boodschap die hij meegeeft is vrij laconiek:

Alle toeristische verblijven moeten dicht vanaf 26 maart.
Transport over de weg nog mogelijk, Trein of busverbindingen niet mogelijk . Nog vluchten vanuit Madrid met Iberia en Vueling vanuit Barcelona en Madrid richting Brussel.. Wel repatriëringsvluchten voorzien vanuit Canarisch eilanden .
Alle verdere info te halen via www.Spaindiplomatie.Belgium.

Het net wordt dicht getrokken.

Waar verblijven we dan verder ? We kunnen gelukkig een regeling treffen met onze vriend/huisbaas en mogen nog blijven. Maar hoe geraken we weg? Auto? Huurwagen? Mag niet, te ver of je moet een geldig ticket hebben voor een terugvlucht vanuit Malaga. Taxi? Taxi’s mogen maar beperkt rijden en met maximaal één passagier. Geen ticket, geen taxi.

Zijn er nog vluchten? Vanuit Madrid ( 500 km) of Barcelona (950 km ) zou het nog lukken…. maar je moet er geraken.

Treinen of bussen in het binnenland? Deze rijden door de crisis zeer onregelmatig en zijn dus onbetrouwbaar .

Dan maar proberen een lijnvlucht te boeken? We geraken echter niet tijdig en veilig in een luchthaven en daarom besluiten we om te wachten op BuZa en het consulaat in de hoop dat zij een repatriëringsvlucht kunnen regelen. We blijven mails sturen naar het consulaat in Alicante.

We proberen ook nog eens om telefonisch in contact te komen met de ambassade in Madrid. Maar dat wordt een koude douche: ‘Heeft u een dak boven het hoofd ? Heeft u eten ? Zo ja, dan blijft u daar best zitten tot nader order.’ Het net sluit zich, we voelen ons heel erg gevangen én beetgenomen.

Grof, vernederend, teleurstelling.

25 maart: Verwarring ! Die dag krijgen we een brief van het consulaat in Alicante: ’Er is een terugvlucht op 27 maart vanuit Estland ,via Malaga/Brussel met luchtvaartmaatschappij Nordica. Kostprijs 350 euro/pers’.

Bij navraag is de maatschappij al twee jaar failliet en is er op het vluchtschema hoegenaamd geen landing voorzien in Brussels Airport. Wat is het nu? De timing is verkeerd en de informatie klopt niet

Op 28 maart horen we minister van Buitenlandse zaken Goffin ’s ochtends op Radio 1: ‘Ik zal geen enkele Belg verblijvend in het buitenland in de steek laten ‘. Goed zo. Maar de luchthaven van Malaga gaat dicht. Het net wordt nog meer dicht getrokken

Foute informatie

We geraken moedeloos en sturen nog meer mails naar de ambassade en het consulaat. We vragen of de vliegtuigen die aan de grond staan in Brussel niet kunnen ingezet worden, zo blijven die mensen toch aan het werk?

Telkens krijgen we hetzelfde antwoord: ‘Het consulaat beschikt over beperkte mogelijkheden. Wij hebben niets voorzien. Wij hebben niet meer informatie.’

En dan komt er nog meer foute info vanuit Alicante : ‘Met autoverhuurbedrijf Hertz geraak je terug thuis.’ Of nog beter : ‘Indien men u komt ophalen vanuit België , geraak je terug.’ Ook dit is klinkklare onzin en berust op foute informatie. De grenzen zijn dicht, je kan niet vanuit België naar Spanje reizen.

Via Schiphol?

Op 29 maart om 22 h 00 krijgen we een mail van het consulaat in Alicante: ‘De ambassade van Nederland organiseert vluchten vanuit Alicante naar Schiphol. U kan morgen 30 maart om 14 h 00 mee. Er zijn nog enkele plaatsen vrij. Inschrijven vanavond vóór 22 h 30’.

In die tijdspanne lukt het niet. Er is geen enkel transport beschikbaar om tijdig in Alicante (450 km) te geraken .

Op 2 april ontvangen we een brief van de Ambassadeur Marc Calcoen met een verwijzing naar de brief van de Nederlandse ambassade Marc : ‘Tot nu toe,was het omwille van administratieve formaliteiten niet mogelijk om burgers van andere EU-lidstaten mee te nemen, we hebben toch een mogelijkheid gegeven via Alicante. Spijtig zijn er mensen niet geraakt omwille van de transportproblemen naar de luchthaven’

‘Ik ben me bewust dat de transportmogelijkheden steeds beperkter zijn. Er zijn nog vluchten vanuit Madrid en Barcelona, ik wil gewoon vermelden dat ze nog bestaan. Ik wens u verder veel sterkte in deze moeilijke momenten.’

Onkunde, pesterijen, cynisme.

Op 8 april krijgen we een mail van het consulaat: ‘Op dit moment zijn er geen terugvluchten geprogrammeerd. De beslissing over repatriëringsvluchten wordt in België genomen.’ Alle hoop is weg, we zitten vast. België beslist .

9 april: We vernemen dat Brussels Airlines terug vliegt vanaf 10 mei, we kopen 2 tickets met vertrek op 11 mei. De vlucht wordt twee dagen later gecanceld. We kopen opnieuw tickets voor vertrek op 16 mei, ook deze worden gecanceld .

10 april: Het is Semana Santa in Spanje. Via de familie in België vernemen we dat een Belgische bus operator terugreizen organiseert vanuit Benidorm. Hoe geraken we daar ? Na veel vraag- en zoekwerk vinden we uiteindelijk een taxi met de noodzakelijke vergunning en kunnen we onze retour busreis naar België boeken.

Geen nieuws meer van BuZa

Op 16 april vertrekken we ’s nachts met de taxi naar Benidorm, 500 km ver. Onderweg zijn er nogmaals controles door de Guardia Civil. We geraken uiteindelijk tijdig op de bus voor een veilige en goed georganiseerde terugreis met een duur van 24 uur naar ons ‘kot’.

Om half tien ’s ochtends komen we op 17 april aan in Menen. Om 11 h 00 zijn we thuis waar ons nog twee weken quarantaine wachten!

Alles zelf moeten organiseren

Na vijf weken verblijf in strenge lockdown in Spanje en een terugreis van 35 uur zijn we uiteindelijk thuis geraakt.

BuZa heeft voor ons niets gedaan. We hebben zelf alles moeten organiseren én veel geld moeten betalen om weer thuis te geraken.

De foute informatie en communicatie, de slechte samenwerking tussen BuZa, de ambassade in Madrid en het consulaat in Alicante zijn schrijnend en typisch voor de Belgische politiek. Nederland, Zweden, Finland, Denemarken, Noorwegen hebben hun gestrande landgenoten tijdig geïnformeerd en gerepatrieerd.

Hadden wij daar geen recht op ? Waarom moesten wij aan ons lot overgelaten worden? Wij waren ‘de achtergebleven Belgen’, zo staan we nu in heel de wereld bekend. Wij waren tevens de bejaarde reizigers, tweederangsburgers én achtergebleven Belgen in het Buitenland.

Een cynisch bedrijf, die dienst BuZa !’

BuZa

Dagboek van een niet-repatriëring