Het hierna volgende verhaal is zo absurd en hilarisch, dat het een broodje-aap-verzinsel lijkt, opgedist door anti-wokers. Niet dus. Oord van handeling: Gent, de progressiefste stad van Vlaanderen.

Café Blond is/was een bekend queercafé aan het Gentse Anseeleplein. ‘Queer’ verwijst naar al wie niet gewoon hetero is, maar ‘iets anders’. Bereid u voor op nogal wat jargon. Queers worden ook als LGBTQ+-gemeenschap aangeduid, allemaal letterafkortingen voor seksueel alternatieve voorkeuren. Parallel dook nog de term Flinta* op, hetgeen staat voor voor: Female, Lesbian, Intersex, Non-binair, Transgender en Agender.

Dat laatste heb ik moeten opzoeken: een A-gender is iemand die zich seksueel in geen enkel vakje kan plaatsen. Mocht deze zich ook daar niet thuisvoelen, dan blijft er nog het sterretje, no pun intended: de absoluut fluïde identiteit van een persoon die zich toch op een of andere manier achtergesteld voelt.

Safespace

Queers protesteren aan hun stamcafé en steken het ei-zo-na in de fik. (VRT)

Bent u mee? Oké dan. Het café in kwestie presenteerde zich niet zomaar als een drankgelegenheid, maar als een safespace, een vluchtplek dus, een veilige zone, want al deze mensen voelen zich op een of andere manier bedreigd door de buitenwereld.

Alleen privéclubs mogen mensen binnenlaten op vertoon van lidkaart. Een cafébaas mag je de toegang niet zomaar weigeren omdat je gezicht hem niet aanstaat

Eigenaar en uitbater van Café Blond was ene Kevin Goossens, die boven het etablissement woonde en ook voor portier/buitenwipper speelde. Dat ging zo: personen die volgens hem niet aan het profiel van het café beantwoordden, werd de toegang geweigerd. Je moest dus Flinta* zijn om binnen te mogen. Niet simpel: iedereen kan wel zeggen dat hij/zij non-binair is. Dus kon Kevin je ook wel ondervragen aan de ingang van zijn safespace, en polsen naar je geaardheid.

Dat ruikt naar discriminatie, en doet wat denken aan de bordjes ‘Interdit aux Nord-Africains’ die ooit sommige Brusselse herbergen sierden, en al sinds jaar en dag verboden zijn. Alleen privéclubs mogen mensen binnenlaten op vertoon van lidkaart. Een cafébaas mag je de toegang niet zomaar weigeren omdat je gezicht hem niet aanstaat.

Maar dat deed Kevin wel: gewone cis-mannen (dat zijn dus hetero’s zoals de natuur ze geschapen heeft) waren niet welkom in deze diversiteitstempel. En al zeker geen ‘witte’, want die zijn per definitie symbool van onderdrukking en al het kwaad in de wereld.

De buitenwipper buitengezet

Het werd pas problematisch toen ‘witte transmannen’ zich aanboden. Omgebouwde vrouwen dus. Die horen bij het Flinta*-gezelschap, maar Kevin had misschien zelf al een glas op en stuurde ze wandelen, daar hij dacht dat het om ordinaire cismannen ging. Het is ook niet simpel om ze uit mekaar te houden.

Groot misbaar volgde: de transmannen voelden zich gepakt en namen geen genoegen met excuses van de buitenwipper/eigenaar. Wat volgde was een totale boycot van het café door heel het cliënteel, tot Kevin zich verplicht zag de zaak te sluiten. Het moet extreem geweest zijn, want de sukkelaar werd persoonlijk gecanceld, uitgescholden en op straat genegeerd. Ook nieuwe uitbaters konden de vloek over Blond niet keren, en zo gaat het café definitief dicht en mogen de queers een nieuwe veilige plek zoeken nadat ze de oude om zeep geholpen hadden.

Het alsmaar opdelen van de samenleving in ‘bedreigde’ groepen en subgroepen, veralgemeent het slachtofferschap, maar maakt ook zoiets als normaliteit abnormaal

Nu zijn er allerlei soorten herbergen met een eigen doelpubliek: van volkscafés, over voetbal- of biljartcafés, homobars, tot chique bordelen. Niks mis mee. Het surrealisme aan dit verhaal zit hem natuurlijk in de manier hoe diversiteit omslaat tot paranoia. Iedereen mag zijn seksualiteit beleven zoals hij verkiest, voor zover het anderen niet hindert. Maar mede dankzij de diversiteitsindustrie ontaardt dit in averechtse vormen van discriminatie, met een hysterische jacht op de ‘witte cisman’ als hoofdbezigheid.

Het gesubsidieerde middenveld à la Unia en Cavaria heeft er nu eenmaal alle belang bij dat mensen zich slachtoffer van discriminatie voelen, dat is hun reden van bestaan. Gevoed door een bijna groteske doctrine van de onderdrukking -het welbekende intersectionele schema- en een voor oningewijden duizelingwekkend jargon vol letters en letterbenamingen, vormt zich een steeds grotere groep van mensen die zich ‘onveilig’ voelen omwille van hun geaardheid, en safespaces zoeken. Terwijl openbare ruimtes gewoon veilig moeten zijn, daarvoor zijn geen vluchtplekken nodig. Het alsmaar opdelen van de samenleving in ‘bedreigde’ groepen en subgroepen veralgemeent het slachtofferschap, maar maakt ook zoiets als normaliteit abnormaal. Op de duur wordt men niet meer serieus genomen als men niet onder zo’n letter valt. Kwetsbare scholieren zijn de grootste doelgroep van de gender-indoctrinatie.

De olifant

‘Witte cismannen’ hebben vandaag behoefte aan een schuilplek. (foto JS)

Na dat verhaal kijk je wel met andere ogen naar de bonte stoet die jaarlijks door het centrum van Brussel trekt, de welbekende Pride. Het begint met een mooie regenboogvlag, maar het eindigt in iets helemaal anders. Wanneer wordt een demonstratie pro-diversiteit een demonstratie tegen de normaliteit? Wanneer wordt het aanmoedigen om ‘jezelf te zijn’ een deconstructieve aanzet om je ‘slecht in je vel te voelen’ en je lichaam in vraag te stellen? En wie heeft daar baat bij?

Onderwijs en media ondersteunen de diversiteitsindustrie en neemt de discriminatieschablonen klakkeloos over, inclusief heel het jargon. Terwijl we allemaal de olifant in de kamer kennen: het zijn vooral allochtone subculturen, in het bijzonder de islamitische, die zich onverdraagzaam en agressief opstellen tegenover seksuele andersgeaardheid. Maar het taboe rond die multiculturele valkuil maakt dus dat de ‘witte cisman’ de pineut is.

Wanneer wordt het aanmoedigen om ‘jezelf te zijn’ een deconstructieve aanzet om je ‘slecht in je vel te voelen’ en je lichaam in vraag te stellen? En wie heeft daar baat bij?

Meteen is er de vraag naar een safespace voor die belaagde witte, oudere hetero-vent, het type dat buiten alle diversiteitscriteria valt. Ik schat dat zo’n 80% van mijn lezers tot die categorie verstotenen behoort. Dat schept mogelijkheden. Nu het Klein Verzet in Terlanen al een paar maanden dicht is wegens ziekte van kroegbaas Dirk, voel ik een nieuwe uitdaging opkomen. Voltijds buitenwippen: een ideale fin-de-carrière voor een Doorbraakcolumnist. Vrienden kunnen via het wit achterpoortje.

Café Blond

Help, ik ben een ‘witte cisman’