In een woestijn van onverschilligheid moet je niet schuilen voor de regen van je fouten of voor een storm van kritiek. Het Belgische gerecht vlucht achter de muur van de scheiding der machten en onder een afdak van een tekort aan middelen. Zolang er geen gruwelijk drama gebeurt die de aandacht van de massamedia trekt, strompelen ze stoemelings voort over hun flaters en blijven ze onverschillig in hun onaantastbare kluis van hoogheidswaanzin.

Het land van verdronken kalveren

We werden in een haast apocalyptische sfeer gewaarschuwd voor de storm Ciara, maar niemand waarschuwde het gerecht en Koen Geens voor de storm Julie. De moord op Julie Van Espen was een mesthoop van flaters die omwille van zijn ondraaglijke stank snel door boer Geens werd toegedekt. Maar dat was buiten de familie Van Espen gerekend. Bij deze mijn respect voor de ouders van Julie voor hun serene flegmatische aanpak, iets wat extreem moeilijk moet zijn als je in een bubbel van verdriet, ongeloof en woede zit. Hoed af, eindeloos respect.

België is het land van het verdronken kalf en we leren helaas nooit uit onze fouten, want de oplossingen die we voorstellen zijn postaudits en het bestraffen van fouten. Toen de witte marsen hun woede uitschreeuwden over de monsterlijke misdaden van Marc Dutroux en de dwalingen van ons gerecht in de marge daarvan, werd als één van de oplossingen de Hoge Raad voor de Justitie in het leven geroepen. Deze raad doet helaas niets meer en niets minder dan achter de zaken aanlopen door klachten over de werking van justitie te analyseren en daarna, als het kalf al lang verdronken is, adviezen te formuleren aan de politiek en justitie. De Hoge Raad voor de Justitie is een veredelde ombudsdienst met de slagkracht van een peuter met spierverlamming. Ook nu wordt er niet gepleit voor een orgaan dat constant en proactief justitie analyseert en audits uitvoert op de werking ervan of die falende foutenrijke rechters hun hamertje afpakt. Ook nu pleiten we niet voor een modus operandi die gruwelijkheden voorkomt, maar fixeren we ons op de oprichting van een comité J, een nieuw verdronken-kalf-orgaan.

De verkiezingen van Poetin

Als het van pierewaaiende Pieter De Crem afhangt, krijgen we straks e-verkiezingen. CD&V kan zo de electorale hand vasthouden van dementerenden in CM-rustoorden en ziekenhuizen. Edoch, misschien prevaleert straks de hackdemocratie en zal Poetin met één druk op de knop kameraad Raoul Hedebouw premier van België maken. Pieter De Crem wil het kalf van de democratie verzuipen in een electorale krabbenmand of in het bloedbad van het hacktivisme.

Jambon investeerde 2,4 miljoen euro in e-gates in Zaventem, poortjes die via gezichtsherkenning automatisch moesten openen, maar ze bleven dicht. Alle smartphones openen zonder problemen met gezichtsherkenning, maar onze prutsministers krijgen er geen poortjes mee open. Maar e-verkiezingen dat flikken ze wel. Help, hersenscellen gevraagd. Zolang we in België niet kunnen voorkomen dat slimme hackers onze bedrijven en gemeenten platleggen, zolang we niet kunnen voorkomen dat geheime diensten zoals het NSA onze telefoongesprekken afluisteren, zolang de stropers slimmer zijn dan de boswachters, stemmen we best met potlood en papier. Geloof me zoet als de Democratische Partij in de Verenigde Staten er niet in slaagt een goed functionerende app voor verkiezingen te ontwikkelen, dan kunnen onze ‘omgekeerde top’-politici het zeker niet.

Lilliputterregering met Calimerocomplex

Eind 2018 hebben de Zweedse partijen het kalf bij de keel gegrepen, de nek omgewrongen en verdronken in het maagzuur van het Marrakeshpact. Sindsdien kent België zijn ergste regeringscrisis ooit en worden we reeds 427 dagen geregeerd door dertien ministers gesteund door amper 38 van de 150 parlementsleden (25%). Deze lilliputterregering met Calimerocomplex is zelf zo laag gevallen dat ze koning Filip nodig had om België in de Verenigde Naties enig cachet en pseudogeloofwaardigheid te bezorgen. Deze regering van aflopende zaken heeft nog minder impact dan een luis op een kaalkop en België smelt sneller weg dan de gletsjer van de Mont Blanc.

Op Valentijn liet Paul Magnette huwelijksmakelaar Koen Geens weten dat hij blind blijft voor de avances van N-VA. Paul Magnette heeft het in 2018 verdronken kalf ritueel geslacht en wil het onder de armen verdelen. De armen van geest van Vivaldi in dit geval. Als je van mening bent dat politiek Vlaanderen buitenissig is, dan zijn de hyperfarceurs in Wallonië surreëel. De Waalse Studio 100-politiek doet zelfs Gert Verhulst blozen en daarvoor is al heel wat kinderlijke achterlijkheid nodig. De popsterallures van Bouchez en het naar N-VA doorgeschoten cordon sanitair van PS en Ecolo komen recht uit de verhaallijnen van Kabouter Plop.

Intussen warmt Magnette zich op voor nieuwe verkiezingen. Hij is van mening dat met hem als boegbeeld de PS hoger zal scoren dan vorig jaar onder het lei(ij)derschap van ‘Bergen Bastard’ Elio di Rupo. Ik hoop dat bij eventuele nieuwe verkiezingen 50% van de kiezers niet komt opdagen en de andere 50% blanco stemt met de boodschap: ‘Los jullie zootje zelf op’. Naar de stembus verwijzen tot je het juiste resultaat krijgt is geen democratie maar een geleide partitocratie.

Ciara

Paul Magnette is de ritueel slachter van een verdronken kalf.