Vluchtelingenorganisaties roepen op om de grenzen minder te bewaken, want er vielen dit jaar erg veel doden op het Kanaal. De ‘filantropen’ bedoelen dat waarschijnlijk goed, maar er schuilt een valsheid van jewelste achter die oproep.

In een poging om vanaf de Franse kust Engeland te bereiken, verdronken onlangs twaalf mensen. Vluchtelingenorganisaties verklaarden daarop dat grenscontroles gevaarlijke situaties creëren die tot dat soort drama’s leiden.

Migranten proberen namelijk van almaar verdere stranden op gammele bootjes hun beloofde land te bereiken. Als het dan faliekant misloopt, werpt de goegemeente beleidsmakers verontwaardigd voor de voeten dat ze ‘iets moeten doen’. Want als ze niet meteen iets doen, zijn ze slechteriken.

Wijsheid

De nieuwe politieke breuklijn tussen globalisten en nationalisten en hun respectieve drijfveren worden helder. Want niets dan dwaas medeleven is het om een beeld te zien van een drenkeling, en daardoor overgehaald te worden om vluchtelingen uit cultureel onverenigbare samenlevingen te omarmen opdat ‘niemand zo’n drama zou moeten meemaken’.

Eerst komen andere overwegingen in aanmerking, zoals onze plicht om de vrede en welvaart van de eigen mensen te handhaven

Wijsheid in de onbuigzaamheid is hetzelfde aanschouwen en zeggen: ‘Niet onze verantwoordelijkheid.’ Want hoe erg we het ook vinden voor de persoon, we weten dat beleidskeuzes niet louter stoelen op de wens om welwillend te zijn.

Eerst komen andere overwegingen in aanmerking, zoals onze plicht om de vrede en welvaart van de eigen mensen te handhaven. Nationalisten zijn niet bereid om een goede daad te verrichten voor de buitenlander als die uitmondt in meer lijden voor het eigen volk. Dat maakt ons geen monsters, maar beschermers: de belangen van onze eigen groep zetten we niet op het spel om die van een andere groep te bevorderen.

Duivelskinderen

Dat verschil onderscheidt ook leiders van volgers. Een leidersfiguur wordt niet zomaar bewogen door een sterke maar tijdelijke emotie, of door een krachtig beeld dat dikwijls doelbewust een gevoelsmatige reactie en onredelijke handeling uitlokt. Hij blijft op een afstand en vraagt zich af waar zijn prioriteiten en loyaliteit liggen. En niet: waar lag mijn vergankelijk gevoel?

Deugpronkers beroepen zich graag op hun bloedend hart voor het mensdom om patriotten als duivelskinderen te kwalificeren. Noem ons gerust ‘monsters’. Praat ons een schuldgevoel aan. Probeer ons ervan te overtuigen dat we slechte mensen zijn.

Nu we de laatste jaren toch voortdurend bezig zijn met termen te deconstrueren en om te keren, laten we een beest dan ook definiëren als iemand die zijn wijsheid niet door compassie laat overweldigen.

Bekwame leiders

Ze beseffen het niet, maar ze hebben ons, nationalisten, nodig. Niet enkel voor het behoud van hun verheven gevoel, maar ook omdat ze zich onder ons verdoemen als de keuze steeds valt op het voor de hand liggende en gemakkelijke, wat in werkelijkheid het verkeerde is, in plaats van op het voor de hand liggende en moeilijke, wat het juiste is.

We hebben nood aan leiders die bereid zijn moeilijke maatregelen te nemen die hen niet populair maken

Onze samenleving smacht er steeds naar om iemand als slechterik aan te wijzen. Meer dan ooit is er daarom nood aan verschoppelingen. Denk uit de literatuur aan Éomer van In de ban van de ring, die met zijn gezelschap verbannen werd, desondanks trouw bleef, en in de grootste ellende niet twijfelde om alles te geven.

We hebben nood aan leiders die bereid zijn moeilijke maatregelen te nemen die hen niet populair maken. Leiders die niet zwichten onder misplaatste intimidatie en dicterende druk. Er is behoefte aan een leider die niet door de knieën gaat, maar die doet wat goed is voor degenen voor wie hij verantwoordelijkheid draagt, zelfs wanneer — en vooral wanneer — diezelfde mensen de juistheid van de beslissing niet naar waarde schatten.

Suïcidaal

Er zit een luchtje aan het maatschappelijke, suïcidale vastklampen aan globale empathie en tolerantie. Als respons op akelige gevoelens klampt de massa zich zo snel en zo rechtschapen mogelijk vast aan beleidsvoorstellen die (misschien) één probleem oplossen, maar tegelijkertijd een resem bijkomende slachtoffers maken.

Maar wie maalt er nog om? Om het feit dat de dominosteen van de grenzenopening leidt tot de neergang van een veilige samenleving, van een ‘high-trust-society’, en uiteindelijk van het eens zo sterke Westen?

De zwakkeren in onze samenleving – met wie we samen een land en een toekomst opbouwen – kunnen op datzelfde altruïsme niet rekenen. Bijvoorbeeld wanneer er bij een aanval op onze ouderen wordt gemikt, wanneer jonge gasten in elkaar worden geslagen of wanneer kleine meisjes groepsverkrachtingen door buitenlandse bendes ondergaan.

De nietszeggende term wereldburgerschap verdoezelt het gebrek aan ware bekommernis om de gewone, soms gebrekkige, maar daarom niet minderwaardige mensen die ons werkelijk omringen. ‘Hoe meer ik van de mensheid in het algemeen hou, hoe minder ik van de mens in het bijzonder hou’, wist Dostojevski het te beschrijven. Wie is dan eigenlijk de slechterik?

compassie

Dwaas medeleven: geen basis voor beleid