De creativiteit waarmee deze generatie politici de democratie keer op keer aan zijn laars lapt tart alle verbeelding. Het schabouwelijk goor theater dat zich afgelopen weekend afspeelde is een scenario die zelfs de gefliptste scriptschrijvers van Hollywood niet kunnen verzinnen. De leugens en het breken van beloftes vonden schaamteloos plaats voor de camera’s van RTL, waar het constructief voorstel van Bart De Wever voor een stabiele noodregering van nationale eenheid plots een egocentrisch Vlaams dictaat werd.

Cordon Flandria

De Vivaldi-partijen lieten de partijbelangen primeren en/of stonden uit haat jegens N-VA een volwaardige noodregering met legitieme meerderheid in de weg. De haat haalde het van de stabiliteit, het gezond verstand én de democratie. Groen, CD&V en Open Vld zijn tot lakeien verworden van een Waals draaiboek van haat tegen het Vlaams-nationalisme. Deze Waalse aversie, ook wel ‘Cordon Flandria’ genoemd, is de kleefpasta die de Vivaldi-partijen verbindt.

Nu de Vivaldi-postjes verdeeld werden – geloof me, ze staan nu al op papier – worden de Vivaldisten plots engeltjes van saamhorigheid en verdraagzaamheid. Een hypocriete cognitieve dissonantie die zelfs de aperte leugens van Trump overstijgt.

De Vivaldisten verkochten hun ziel aan een minderheidsregering die daarenboven nog eens een uitvoerende Vlaamse minderheid heeft. De regering is samengesteld uit een meerderheid van 7 Waalse excellenties, incluis de premier, en 6 Vlaamse ministers. De Vlamingen worden als de grootste bevolkingsgroep ondervertegenwoordigd en verliezen elke stemming tegen het Waalse ‘Black Block’.

De fake regering Wilmès II

Mocht u zich afvragen hoe een democratie sluiks afdwaalt naar een dictatuur, dan heeft u daar in het weekend van 14-15 maart een mooi voorbeeld van gezien. De enige echte winnaars zijn de politieke journalisten. Zij kunnen volgend jaar boeken schrijven over de kleuteronderhandelingen die leidden tot Wilmès II, de grootste en tegelijk kleinste fake regering die dit land ooit kende.

We zijn het bijna vergeten, maar de Wilmès –regeringen zijn er gekomen in opvolging van Michel II, een minderheidsregering die sinds 21 december 2018, na amper 9 dagen en na het verliezen van een vertrouwensstemming in de Kamer, in lopende zaken terecht kwam. Voorheen hadden we in dit land al verscheidene minderheidsregeringen: Van de Vijvere (1925), Spaak II (1946), Eyskens II (1958), Tindemans I (1974).

Voornoemde regeringen waren samen met Michel II (tussen 9 en 21 december 2018) regeringen in volle bevoegdheid. Geen van deze minderheidsregeringen in volle bevoegdheid was een lang leven beschoren, het armtierig record bedraagt 133 dagen. Logisch, want minderheidsregeringen zijn ondemocratische en dus fake regeringen.

De regeringen Michel II, Wilmès I en Wilmès II zijn met hun 13 ministers de kleinste regeringen sinds WO II. Met een tekort aan 38 zetels houden ze ook het record van grootste democratisch deficit, en op de regering Spaak II na, zijn ze de enige minderheidsregeringen waar ’s lands grootste politieke partij geen deel van uitmaakt. Wilmès II is daarenboven de eerste minderheidsregering in de Belgische annalen die bijzondere volmachten krijgt van een parlement.

De lege doos van het gedoogbeleid

Wilmès II wordt gedoogd door PS, sp.a, Ecolo, Groen, DéFI en cdH. Maar in de politieke context is gedogen een term onderhevig aan betekenisverbreding. Volgens Van Dale is gedogen: dulden, toelaten, het onder bepaalde omstandigheden toelaten van wat wettelijk verboden is. Als ik de politieke commentatoren hoor is gedogen in de politieke context: ondersteunen, bevestigen, een legitieme democratische meerderheid bezorgen.

Patrick Dewael en andere Vlaamse Vivaldi-politici willen ons doen geloven dat dit een volwaardige regering is. Maar dat is ze niet. Ze is een minderheidsregering van MR, Open Vld, en CD&V met gedoogsteun van PS, sp.a, Ecolo, Groen, DéFI en cdH. Maar de gedoogsteun is naar eigen zeggen beperkt tot de coronamaatregelen, die onmiddellijk wordt omgezet in volmachten, waardoor de gedoogsteun nadien eigenlijk niets meer voorstelt. PS, sp.a, Ecolo, Groen, DéFI en cdH moeten vanaf dan niets meer gedogen, want ze hebben het parlement buitenspel gezet. Ergo, de fake regering Wilmès II, die amper 38 op de 150 Kamerzetels telt, krijgt gedurende drie tot zes maanden alle macht in handen.

Kunnen we dit land nog een parlementaire democratie noemen als een regering zonder meerderheid in België én met een minderheid van de grootste bevolkingsgroep, de absolute macht heeft? Heeft het nog nut dat de Vlamingen uit hun kot komen om hun stem uit te brengen wanneer nadien wereldvreemde, machtsbeluste postjesjagers een regering van absolute minderheid alle macht geeft? Waarom mogen Vlamingen niet fier zijn op hun Vlaams-zijn en daarvoor strijden? Wat is daar zo verwerpelijk aan? Heeft de Vlaming dan wel nog recht op een eigen mening? Telt onze stem nog?

Een tweederangs-kabinet

We hadden vandaag een volwaardige communautaire evenwichtige regering kunnen hebben, geleid door toppolitici langs beide taalgrenzen. Vandaag hadden we een regering kunnen hebben van nationale eenheid met overdonderende meerderheid in het parlement. We hadden een regering kunnen hebben, gedragen door de grootste Vlaamse en Waalse partijen. Maar de democratie haalde het niet van de groen-linkse haat tegen het Vlaams-nationalisme. Hierdoor moet de kleinste minderheidsregering ooit in onze Belgische geschiedenis nu de grootste crisis sinds WO II bedwingen.

De fake regering Wilmès II is een regering ontstaan uit een Cordon Flandria, een haat voor de mening van 42% van de Vlamingen (49% sinds de laatste peiling). Ze moet vanuit een toren van Babel, met een kabinet van vervangers van tweederangsgarnituur ons vrijwaren van een medische drama, een economische implosie, en een ongeziene financiële crisis. Wie van mening is dat deze fake regering de best mogelijke Belgische regering is om deze crisis aan te pakken is ziende blind, horend doof en wandelend lam.

Cordon Flandria

Wilmès II, een fake regering