Joanne ‘Kathleen’ Rowling, de schrijfster van de Harry Potter-boeken, voorstellen, hoeft wellicht niet. Daarvoor geniet ze een wereldwijde bekendheid, en dat niet alleen bij het jonge volkje.

In dit coronajaar was ze herhaaldelijk het doelwit van haatcampagnes door woke aanhangers (de opvolgers van de ‘nuttige idioten’ en fellowtravellers van Lenin en Stalin) omwille van enkele van haar uitspraken. In juni kantte ze zich tegen uitspraken dat vrouwen geen vrouwen mogen worden genoemd maar ‘mensen die menstrueren’. Zo wil woke het.

Vrouwen en vrouwen

In een reactie liet J.K. Rowling weten dat vrouwen vrouwen zijn en mannen mannen dienen te worden genoemd. Hierdoor trapte ze tegen het zere been van de transgendergemeenschap. Ze kreeg zelfs doodsbedreigingen. Er werden oproepen om haar werk naar de ‘cancel culture’ te verketteren. Gelukkig kreeg ze ook een groot aantal steunbetuigingen.

Begin september verscheen dan haar nieuwe detective, het vijfde deel in de Cormoran Strike-reeks, onder de titel Troubled Blood. Nog voor het lijvige boek in de handel verkrijgbaar was, ontstond er in politiek correcte kringen een hetzecampagne tegen het werk. Uit mediaberichten bleek immers dat het boek zou draaien rond een seriemoordenaar, Dennis Creed, die zijn uitsluitend vrouwelijke slachtoffers in vrouwenkledij benaderde.

Seriemoordenaar Norman Bates

Opnieuw stonden transgenders en woke-lieden op hun achterste poten. Ze voelden zich gepakt en betichtten de schrijfster — Robert Galbraith is een pseudoniem van Rowling dat ze bezigt voor haar detectives — van transfobie. Niets van aan, reageerde ze, lees eerst het boek en oordeel dan.

Er werd verwezen naar de film van Alfred Hitchcock Psycho (1960), waarin de seriemoordenaar Norman Bates telkens vrouwenkleren draagt wanneer hij toeslaat. Een dergelijke film zou thans, in deze oh, zo verdraagzame tijden, niet meer kunnen.

Ondanks alle haat, doodsbedreigingen en oproepen om het boek te verbranden was Troubled Blood, een week na verschijnen het bestverkochte boek van het Verenigd Koninkrijk. Het heeft wel iets merkwaardigs. De generatie van twintigers en dertigers die leerden lezen en schrijven middels de fantasiewereld van de altruïstische tovenaarsleerling Harry Potter, kunnen blijkbaar het echte leven niet meer aan.

Autonomie voor Cornwall

Kwaad bloed, zo de Nederlandse vertaling van het meer dan duizend bladzijden tellende boek, is allesbehalve een langdradig boek. Het verveelt geen seconde. En dat ondanks de vaak lange dialogen en ondervragingen. Rowling weet uit haar jarenlange ervaring hoe je een spannend boek dient te schrijven. Haar twee hoofdpersonen zijn privédetectives: Cormoran Strike is een oud-militair die in Afghanistan een onderbeen verloor en zich met een prothese dient te behelpen. Dat stelt hem in zijn werk regelmatig voor problemen. Anderzijds is er Robin Ellacott die midden in een griezelige vechtscheiding zit.

De detective begint in Cornwall waar Strikes zwaar zieke tante woont. Lezers van deze webstek zullen graag lezen dat we enkele bijzonderheden over het Cornish nationalisme en het plaatselijke streven naar culturele autonomie vernemen.

Beide detectives hebben er een ontmoeting met een vrouw wier moeder, een huisarts, veertig jaar geleden verdween. Na haar consultaties verliet dr. Margot Bamborough de artsenpraktijk en werd nooit meer gezien. Geen spoor werd van haar ooit teruggevonden.

Algauw was de politie ervan overtuigd dat ze het zoveelste slachtoffer was van de sadistische seriemoordenaar Creed, die in de jaren 1970 Londen onveilig maakte. Merkwaardig detail is dat de eerste inspecteur die de zaak in handen kreeg, knettergek werd en in een psychiatrische instelling terecht kwam.

Cold case

Anna, de dochter van Margot, vraagt aan Strike om de zaak opnieuw te onderzoeken. Het is de eerste cold case voor beide detectives. Met veel geduld en doorzettingsvermogen moeten ze een ingewikkelde puzzel ontrafelen. Een van de weinige nieuwe aanwijzingen die ze vinden, is het oude aantekeningenboek van de gek geworden inspecteur.

Hij was geobsedeerd door astrologie, occultisme en ingewikkelde tekeningen. De uitleg die hierbij gegeven wordt, kan door de lezer makkelijk ongelezen blijven. Deze passages doen geen afbreuk aan de rest van het boek, dat verder een vlotte spanningslijn aanhoudt. Zeker ook over het ingewikkelde privéleven van Strike en Robin. Daarnaast moeten er ook nog andere zaken gevolgd worden. Het detectivebureau kan hiervoor beroep doen op andere medewerkers.

Daverende ontknoping

Wel moeten we toegeven dat ondanks de vlotte stijl Robert Galbraith zich nogal eens verliest in details en eindeloze gesprekken met verdachten en betrokkenen. Laat je echter als lezer hierdoor zeker niet afschrikken. Gewoon doorlezen, luidt de boodschap.

Saai of vervelend is het boek echter nergens. Karakters worden puntgaaf beschreven en voorgesteld. De schrijfster bewees al dat ze meerdere verhaallijnen op een vlotte wijze kan uittrekken en beheersen. En dat bewijst ze ook in het voorliggende boek.

Maar niets is wat het lijkt. Het einde zorgt voor een totaal onverwachte ontknoping.

Het boek bezit een aangename bladspiegel met een mooie duidelijke leesletter. Voor mezelf heb ik alvast de vier overige delen van de reeks besteld. Deins als lezer ook niet terug voor de omvang van het boek. Voor mij was het het eerste spannende boek van deze omvang, maar ik heb zowat van elke pagina genoten.

Cornwall

Doelwit van haat: J.K. Rowling.

‘Square John’ Le Carré: een eerlijk man in een wereld vol leugens