Kom mensen en luister en hou nu je bek, het water dat komt jullie al tot je nek,
en geef toe dat je nat bent, doorweekt tot je hemd.
Probeer het maar niet te vermijden. En wie niet wil verzuipen is wijs als hij zwemt, want er komen andere tijden.

Wachten op Godot

De federale regering staat al een tijdje op de pechstrook van de politiek. Maar na de non-deal over pensioenen of de non-arbeidsdeal heeft de politieke absurditeit bij energie en de wel-niet-toch-een beetje-niet-sluiting van de kerncentrales een hoogtepunt bereikt. Belgische politiek is als het toneelstuk Wachten op Godot: absurde conversaties zonder plot.

De absurde politieke voorstelling van de kernuitstap duurt al 20 jaar. Zowat alle regerende partijen hebben er al een rol in gespeeld. Zowat alle politieke partijen hebben in het debat erover al van alles gezegd. Op wiens vraag en wiens initiatief die kerncentrales sluiten of open blijven. Het hangt er van af. Voor het gemak is er in deze ook geen verschil tussen regering en oppositie. Iedereen beweert maar wat. ‘Tateren, toeteren en kwaken’ zou een bekend advocaat tweeten.

De opportuniteit van energieprijzen

Het toneel leent zich dus tot de meest absurde uitspraken. Zo is er : ‘De kerncentrales draaien nog en tóch zijn de energieprijzen hoog.’ Je kan enkel hopen dat het uit domheid is dat iemand dat beweert.

Aan de grond van het probleem ligt een heel rechtlijnige overtuiging, zonder de realiteit in overweging te nemen. Kernenergie staat in de weg van een overschakeling naar 100% duurzame, hernieuwbare energie. Dus wordt kernenergie geframed als gevaarlijk, vervuilend, onbetrouwbaar en een rem op hernieuwbare energie. Er moet – tijdelijk uiteraard – overgeschakeld worden op gas, desnoods steenkool of bruinkool, anders renderen de zonnepanelen en windmolens niet.

Omdat gascentrales aan- en uitschakelen op hun rendement weegt, wordt de elektriciteitsprijs bepaald door de duurste vorm van energie. In dit geval de gasprijs. U betaalt dus niet zo veel door de kernenergie, maar door een bepaalde visie op de omschakeling naar duurzame energie.

Wansmakelijke woekerwinsten

De schandalige woekerwinsten zijn er dankzij een politieke overtuiging. Elektriciteit maken met kernenergie of met windmolens is niet duurder geworden, maar door het mechanisme dat de prijs van de elektriciteit bepaalt, krijgen ze er veel meer geld voor. De aandeelhouders van installaties voor hernieuwbare energie worden elke dag lachend wakker en gaan nog breder glimlachend slapen. Ze dromen van woekerdividenden.

Ondertussen verdoen onze politici tijd met absurde conversaties. Van een rekening van meer dan duizend euro kunnen ze wat centen afdoen. Hoera! Het helpt bijna niets en het maakt de overheidsschuld nog dieper. De burger verliest dus twee keer. Want wie moet onze energiecompensatie betalen? Inderdaad wij zelf, of erger nog, onze kinderen.

Verspil geen crisis!

Het is een totaal onverantwoorde politiek om vandaag tijdens de crisis vast te houden aan hoog gespannen groene principes van voor de crisis. Die duwen ons enkel dieper kopje onder. Net zoals Europese richtlijnen in steen lijken gebeiteld en niet bediscussieerd mogen worden, geldt dat voor de groene politiek.

Is er niet één politicus die beseft dat als het bad overloopt je de kraan moet sluiten, in plaats van de mensen meer dweilen en emmers te beloven?

Hét probleem van vandaag is dat elke politicus denkt dat je nooit zomaar een goede crisis mag verspillen. Elke politicus wil in tijden van crisis zijn/haar principes doorduwen. Extreem links droomt bij elke crisis van de start van de revolutie. Zoiets.

Minder, minder, minder

Zo geldt dat ook in deze crisis. Het is hét moment denken enkelen met een grote roeptoeter in media en politiek, om een nieuwe levenswijze door te duwen. Het moment waarop iedereen wel moet ‘consuminderen’ en besparen op energie, minder vlees moet eten, zich meer met het openbaar vervoer verplaatsen. De crisis, beste lezer is dé opportuniteit om dat eindelijk ingang te doen vinden. We zullen minder hebben, maar gelukkig zijn. We gaan niet meer skiën, we wandelen in onze gemeente. De planeet is gered. Een kleine groep gelukkigen neemt wel in alle stilte een privéjet naar Courchevel.

Het is van alle tijden om zo blind en rigoureus de eigen principes door te duwen. Napoleon wou zijn verlichte principes zo hard doorduwen dat hij de namen van de dagen en maanden rationaliseerde en hernoemde. Die tiendagenweek maakte zijn andere hoge principes onverteerbaar voor het volk. Mensen wilden die kleine dingen die houvast bieden niet opgeven.

Kaarsje, dekentje

Iedereen wil graag groene en duurzame energie. Maar niet ten koste van een warm huis in de winter. We willen niet samen in een kamer, elk onder een dekentje rond een kaars zitten staren naar de wolkjes die we uitademen deze winter. We willen niet voor de keuze gesteld worden: verwarming of een stuk vlees op ons bord.

Onze samenleving wordt gegijzeld door een kleine groep fanatieke dogmatici die samenwerken met politici zonder vaste grond onder de voeten. Die laatste lopen dan maar mee met elke politieke mode die voorbijkomt. Zonder zich ooit vragen te stellen of er enige consistentie zit in wat ze zeggen. Zoals de wind waait, waait hun jasje. Politici zonder grond, zonder kennis van hun geschiedenis, hebben geen toekomst. Ze zijn nefast voor onze toekomst. Het zijn de nuttige idioten van de politiek. Helaas zijn er zo te veel en geen herbronningscongres schijnt te helpen.

Memes zeggen alles

Deze regering staat drijfnat te zeggen dat het niet regent. De enige vraag die nog rest bij dit staaltje van Belgische/Europese absurde politiek is: hoe reageren verblufte burgers. Als ik de memes zie die rondgaan, zelfs bij mensen die zich doorgaans niet met politiek bemoeien, dan komen er andere tijden. Maar dat roepen de politici over zichzelf af. Ik weiger bij deze nu al mijn schouder om op te huilen, net als mijn huis om in te schuilen.

En ik kan mij het misbaar al voorstellen dat zal volgen als er dan echt verandering komt. Misbaar van diezelfde roeptoeters die nu hun huik naar de wind zetten. In hun jeugd zongen ze ‘Kom heren regeerders, partij-jongens kom, en blijf daar niet hangen en kijk niet zo stom… Want er komen andere tijden.’

Courchevel

De Croo staat op de pechstrook van de energiepolitiek. Maar er komen andere tijden