Vandaag, vrijdag 6 mei, maai ik zoals elke week mijn gazon. Ondanks intimidatie van de Maai-mij-niet-brigade, geruchten dat ‘het gras pijn heeft als je het afmaait’, die zelfs in de kleuterklas op hilariteit zouden worden onthaald, en beschuldigingen dat ik daarmee de planeet om zeep help.

Na Frans Verleyen en Rik Van Cauwelaert ging de kwaliteit er niet op vooruit.

Vlaamse kwaliteitspers

Eigenlijk is dat maaiverbod een publiciteitsstunt van het weekblad Knack, waarvan hoofdredacteur Bert Bultinck ooit zei dat het racisme in het DNA van de Vlamingen zit. Als specimen van deze laatste soort krijg ik dat blad soms ongevraagd in mijn bus, met de smeekbede om een abonnement te nemen, de glossy pulp van Weekend Knack en Knack Focus automatisch inbegrepen. Het is ook het magazine waarin ene redacteur Peter Casteels onlangs opriep om Delhaize-klanten elke energiesubsidie te ontzeggen. Iets dat ik eerst als vroege aprilgrap inschatte, niet dus.

Om maar te zeggen: het tijdperk van Frans Verleyen en de gouden tandem Rik Van Cauwelaert-Koen Meulenaere alias Kaaiman, is al lang voorbij. Ook huiscartoonist Erwin Vanmol mocht beschikken ‘omdat hij niet meer in het concept paste’. Vandaag is de linksdraaiende politieke correctheid de dominante huisideologie, waarmee het blad quasi op de lijn zit van De Standaard en De Morgen. De Vlaamse kwaliteitspers dus, met de nadruk op de vier eerste letters van dit woord. Een blad dat zelfs niet meer de ambitie heeft om te informeren, maar het eerder moet hebben van ludieke wokeness, een mix van journalistieke middelmatigheid én arrogantie.

Nu heeft ondergetekende in zijn tuin tal van hoekjes en partijen waarin de natuur het ganse jaar door haar gang kan gaan. Ik ben evenmin voor rechttoe-rechtaan saaiheid, laat staan voor veel gedoe met beton en klinkers. Onkruidverdelgers gebruik ik niet, en alle tuinafval gaat het kippenperk in, wat dan weer gratis bio-mest oplevert. Maar van ecofascisme krijgen mijn borstharen paniekaanvallen. De tuinliefhebber het plezier ontnemen van zijn stukje gazon te maaien, vind ik gewoon een schending van elementaire mensenrechten, die alleen uit de koker kan komen van stadsintellectuelen die een deftige grasmaaier nog nooit van dichtbij gezien hebben.

Culpabilisering

Vroeger kon ik er nog mee lachen, nu overheerst hier irritatie en rebellie. Dat de Vlaamse overheid én de VRT de reclamecampagne van Knack steunen, ach, België is nu eenmaal het land met door de overheid gesponsorde media en een omroep waarvan de objectiviteit zeer ter discussie staat. Diezelfde Vlaamse overheid zit vandaag echter verwikkeld in een enorm milieuschandaal – de PFOS-kwestie – waardoor heel de Antwerpse mobiliteit één groot fiasco wordt.

Om dan mensen te gaan lastig vallen met de maaihoogte van hun gazon, sorry dat ik daar zelf diarree van krijg. Het is een manier om overheidsgeklungel af te dekken met onnozele campagnes die de verantwoordelijkheid bij de burger leggen, alsof het onze schuld is dat het milieu naar de haaien gaat.

Let op de gelijkenis met de campagne ‘Help Oekraïne, kook in de microgolf’, een poging om het desastreuze Belgische energiebeleid van decennia onder tafel te vegen via een soort collectief Voodoo-keukenritueel. Deze campagne is ondertussen geruisloos doodgebloed: Europa zal nu de Russische oliekraan zelf dichtdraaien, zonder goed te weten hoe het dat tekort gaat oplossen. Ongetwijfeld duiken straks de warme-truiencampagnes op, en nog wat later de afschakelingsplannen.

Eco-infantilisme

Blijft de positie van Knack, die een journalistieke missie – waarin het faalt – vervangt door een poging om mensen zelfs thuis, in hun privé, gedragspatronen op te dringen en moreel te intimideren. Noteer dat het middelnederlandse woord thuun ‘omheining’ betekent: de tuin is een territorium, even intiem en privé als de slaapkamer.

De vrijheid binnen dat privé-domein wordt als politiek incorrect gekwalificeerd, vandaar die gazonkwestie, dit gaat niet over bloemetjes en bijtjes. Het is niet strikt verboden om uw gras te maaien, maar wie het toch doet is een natuurvandaal. Op die manier sluipt er een totalitaire trek in dit soort campagnes. Het is een hardnekkige tic van links om onder de vlag van de diversiteit het eenheidsdenken en het ideologische uniformisme op te dringen.

Groen predikt de diversiteit, bekijk ze maar eens, die leutige kandidaten voor het voorzitterschap, waar vooral de kortgerokte transvrouw Jenna Boeve opvalt. De parade van het groteske eco-infantilisme, in één beeld gevat. Maar vergis u niet, het is deze partij die het Belgische energie-wanbeleid voortzet én het bewustzijn tracht te collectiviseren via een ideologie die vooral op taal- en gedragscontrole is gericht. Daarmee komt ze in het woke-vaarwater terecht, en dan weten we hoe laat het is.

Politiek-electoraal wordt dit een kiesdrempelfenomeen, maar gelukkig is er Knack om ons bij de les te houden, onder het motto ‘durf twijfelen’. Dat laatste doen we zeker.

culpabilisering

Durf twijfelen: waarom ik in de maand mei mijn gazon wél maai

Een Vlaamse ‘Indignez-vous!’