Huurmoordenaar is een beroep met een geringe sociale status, maar het kan erger: je kan ook projectontwikkelaar zijn. In aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen wordt deze beroepscategorie beladen met alle zonden van Israël en dat zijn er de laatste tijd nog meer dan vroeger.

Projectontwikkelaars eten te veel en doen dat te vaak samen met politici in de verkeerde cateringtenten, om maar iets te zeggen. Ze schenken steden slechts lelijkheid, terwijl er vroeger louter schoonheid heerste, waardoor cultuurdragers in Antwerpen zich genoodzaakt voelden de bevolking op te roepen hun stad terug te nemen. Dat kan onder meer door voor de communisten te stemmen.

Op de korrel genomen

Opvallend is dat projectontwikkelaars vooral op de korrel worden genomen door mensen die zelf projecten ontwikkelen en daar overheidsfinanciering voor ontvangen. In de culturele sector kun je, net zoals aan de universiteit trouwens, projectontwikkelaar zijn zonder het risico van een faillissement te lopen. Ik heb daar geen moeite mee: net als overlijden is failliet gaan een onappetijtelijk nevenproduct van de menselijke existentie dat ik zelfs mijn grootste vijanden niet toewens.

Toch werpt het risicoloze bestaan van cultuurmensen en academici een schaduw op sommige punten van kritiek die ze leveren

Toch werpt het risicoloze bestaan van cultuurmensen en academici een schaduw op sommige punten van kritiek die ze leveren. Het is niet bijzonder lastig prachtige projecten van liefde en verbroedering voor te stellen, utopieën voor de glinsterende samenleving van morgen uit te tekenen, terwijl je met de financiële haalbaarheid ervan geen rekening moet houden en zelf altijd wordt doorbetaald. Of je nu geniale ideeën hebt, banale of helemaal geen. De meritocratie is niet alles, zeer zeker, maar de afwezigheid ervan evenmin.

Ouderwetse argumenten

Ik heb geen bijzondere sympathie voor projectontwikkelaars. Wel voel ik enige deernis met hen. Omdat hun beroep niet zo sexy klinkt als dat van balletdanseres. Maar ik heb ook minder ouderwetse argumenten.

Projectontwikkelaars moeten rekening houden met een eindeloze reeks regels en regeltjes, met adviezen van allerlei overheidsorganen die lange rapporten schrijven en elke rechtszekerheid ondergraven, met bezwaarschriften allerhande die vaak door gesubsidieerde ngo’s worden geschreven of gestimuleerd. Dat heeft alvast drie nefaste gevolgen.

Moeilijk overleven

Om te beginnen hebben kleine projectontwikkelaars het moeilijk om te overleven. Alleen grotere bedrijven kunnen zich de luxe permitteren een arsenaal aan experts en specialisten aan te werven om zich voltijds op onze eindeloze regelgeving te storten. Compliance met alle regeltjes die geacht worden ons bestaan meer glans te geven, is peperduur en dreigt belangrijker te worden dan het beoogde project zelf. Kortom, enkel grote ontwikkelaars beschikken over het geld en de kennis om met de ondoorzichtige regelgeving om te gaan. De overheid beschermt de grote vissen door de kleine op te eten.

Ontwikkelaars zitten daardoor met gronden of gebouwen die ze hebben aangekocht maar die, lopende alle procedures, geen cent opleveren

Vervolgens duurt het almaar langer voor de nodige vergunningen worden afgeleverd en het bouwproject kan beginnen. Ontwikkelaars zitten daardoor met gronden of gebouwen die ze hebben aangekocht maar die, lopende alle procedures, geen cent opleveren terwijl de aangegane leningen wel met intrest aan de bank moeten worden terugbetaald. Dat dreigt tot cashflowproblemen te leiden die na een tijd onoplosbaar worden en mogelijk uitmonden in een faillissement of een verkoop aan nog grotere, vaak buitenlandse bedrijven.

Gewone man betaalt de prijs

Zo belanden we uiteindelijk bij de gewone man, waar onze cultuurdragers beweren veel voeling mee te hebben en die ze willen beschermen tegen het kwaad van het grootkapitaal. Welnu, die ‘gewone man’ betaalt de prijs. Hij betaalt die direct, door alle opgelegde renovatiemaatregelen om de lucht schoon en de planeet leefbaar te houden. Dat is bekend, algemeen geweten. De overheid beseft dat en probeert schuchter gas terug te nemen en sommige maatregelen te verzachten.

Maar de gewone man betaalt natuurlijk ook indirect. Hij betaalt de juristen en administratoren die de projectontwikkelaars in dienst moeten nemen. Hij betaalt de bezwaarschriften van bezorgde burgers die uit ingeboren deugdzaamheid projecten vertragen of onmogelijk maken. Hij betaalt de verloren tijd, het sluimerende geld, de ingewikkelde regelgeving om de wereld te verbeteren.

Ik zei het al, ik koester geen bijzondere liefde voor projectontwikkelaars. Maar nog minder voor de overheden en hun regelgeving, die projectontwikkelaars maken tot wie ze hen verplichten te zijn.

cultuurmensen

Projectontwikkelaars aller landen, verenig u!