Feit: niemand heeft zich gehouden aan de bubbels die sinds een jaar zijn aangekondigd naar aanleiding van de coronapandemie. Nationaal waren we in de war. Waren het nu bubbels van vier personen of van tien? Mijn verwarring maakte plaats voor verbazing. Hebben mensen werkelijk tien mensen in een bubbel nodig om een deftig gesprek te kunnen voeren? En wat was dat irritant opgelegde groepsgevoel in de vorm van een nationale campagne? Ik huiver ervan telkens ik ze zie verschijnen. Ik zou er zelfs het land voor willen verlaten? ‘1 ploeg, 11 miljoen, allemaal samen!’ Ik krijg het al Spaans benauwd als mijn leidinggevende een voorstel voor een teambuildingactiviteit op tafel gooit tijdens een dienstvergadering.

Take-awayavonden

Feit: iedereen heeft steen en been geklaagd over de verplichte sluiting van de horeca en corona-eenzaamheid. Maar met take-awaymaaltijden hielpen we de lokale handelaar en vulden we onze magen. En dat in het gezelschap van vrienden die tot onze bubbels van vier (of was het nu tien?) behoorden. Ik kwam tot die vaststelling op zaterdagavonden toen ik geen parkeerplaats voor mijn auto kon vinden nadat ik een late dienst in het ziekenhuis had gepresteerd.

Ik moest een paar straten verder parkeren. Want in tegenstelling tot wat anderen beweren is Hasselt nog altijd een stad. Parkeren is dus even moeilijk, zoals in elke andere stad. De wandeling van mijn auto naar mijn appartement was welkom. Temeer omdat ik al elke dag tussen de vier muren van een ziekenhuis vertoef. Bovendien is frisse lucht tegenwoordig een kostbaar goed geworden voor de wereldbevolking. Het was zaterdagavond en de hele buurt had bezoek. Dat stelde ik vast aan het aantal auto’s netjes en parallel geparkeerd. Het was rond elf uur ’s nachts. In elk huis zag ik een gezelschap van meer dan vier personen met half afgedekte tafels en wijnglazen en -flessen. En gelach en plezier.

Dus ik stelde vast dat het algemeen welzijn van de bevolking best wel meeviel. Niet alleen die momentopname van mijn nachtelijke wandelingen maar ook sociale media bevestigden mijn vermoedens dat de bubbelmaatregelen niet werden gerespecteerd. En terecht ook!

Poëtische rap

Feit: we zijn coronamoe. Wij allemaal. Buiten Annelies Verlinden, minister van Binnenlandse Zaken, die dacht indoor een sprintje te kunnen lopen met aspirant-politieagenten. Wij zijn het beu om rondjes te lopen in de buitenlucht. We zouden immers ook kunnen rondhuppelen in een zaal volgestouwd met enthousiaste Zumba-leerlingen. Die trappelen dan uitbundig maar volledig aritmisch op de beats van een Amerikaanse song waar de woorden bitch en nigga poëtisch worden uitgeschreeuwd door een boze rapper. Ja, wij missen onze Zumba-lessen, beste Vivaldiregering!

Terrasrevolutie

Het leek wel alsof Jean-Marie Dedecker, burgemeester van Middelkerke en onafhankelijk parlementslid in het federaal halfrond, de enige volksvertegenwoordiger was met aandacht voor het algemeen welzijn van zijn volk. En hij beloofde zijn volk dat hij op 1 mei de horeca zou openen. Iedereen had namelijk nood aan frisse buitenlucht. Hij zat ook in met zijn handelaars in Middelkerke. Op die aangekondigde dag werd de kustplaats dan ook overspoeld met dagjestoeristen. Die wilden de terrasrevolutie in Middelkerke met eigen ogen zien.

Het volk had nood aan onbezonnen tijden, aan actie en burgerlijke ongehoorzaamheid. Het volk wilde het verzet van één burgemeester tegen de Vivaldi-elite zien om later, post-corona, te kunnen vertellen aan het nageslacht. De legende zou zijn dat iedereen (tous ensemble!) had gevochten voor zijn vrijheden vanop houten picknickbankjes die de stad had voorzien voor de dagjestoeristen. Jawel, de stad had gewoon de terrasvergunning van zijn horecahandelaren ingetrokken en wat extra stoelen en banken neergepoot op de dijk. Bediening was nog altijd verboden. Maar mensen konden gewoon een koffie in een kartonnen bekertje bestellen aan de toog van een koffiebar en zich nestelen op die ongemakkelijke stoelen. Aan de kleren te zien was het ook nog eens veel te fris om buiten te zitten, maar goed. Het volk ademde gezonde buitenlucht in.

De saaie voorspelbaarheid

Voor mij leek zelfs het stadspark in Hasselt aantrekkelijker om er in mijn eentje met mijn thermos oploskoffie te gaan zitten dan een paar honderd kilometers te rijden om daar op een terras te zitten met een veel te dure koffie in een kartonnen bekertje. Ik vroeg mij af waarom we niet even gepassioneerd de straat op gingen tegen corrupte politici, voor betere loonvoorwaarden in essentiële sectoren, uit protest tegen de graaicultuur en de subsidiefraudes, voor een onafhankelijk Vlaanderen, zoals we dat nu deden bij deze terrasrevolutie.

Dat de Vlaming zijn reden van bestaan laat afhangen van een houten picknickbankje, zich compleet voelt als hij wijn kan drinken uit een plastic bekertje, toont aan dat we als volk snel tevreden zijn. Laat de criminelen nog maar wat verder corrumperen, wij hebben een terrasrevolutie in Middelkerke! Wij zijn in feite de tragedie van de saaie voorspelbaarheid, maar we leven in ontkenning. We zijn gehecht aan onze boterhammen met confituur, onze hypotheekleningen, onze SUV’s en maaltijdcheques. En onze terrasjes.

Vlaamse kneuterigheid

Tot zover de hunkering van Vlamingen naar oude vrijheden en revoluties, dacht ik. Op houten zitbankjes koffie drinken uit kartonnen bekertjes is blijkbaar een revolutie. En de persoon die de houten bankjes plaatst is de Vlaamse held. De revolutionair in tijden van onderdrukking. Er zijn gewoon geen helden in deze crisis. Er zijn enkel mensen die geloven in andere principes en een andere strijd. En misschien is mijn referentiekader inderdaad anders: ik zie in mensen geen helden. Ik zie in mensen eerder individualisten die voor het eigenbelang streven. Een algemeen maatschappelijk belang is mooi meegenomen. Maar iedereen werkt en strijdt voor zijn eigen zaak.

Ik zou zelfs durven te beweren dat het spierballengerol tussen Marc Van Ranst en Jean-Marie Dedecker in Terzake een geënsceneerd één-tweetje was. Een populariteitswedstrijd zoals de verkiezingen. Zo sceptisch ben ik tegenwoordig dat ik goedbedoelende politici en virologen zelfs niet meer geloof.

Maar het bleef in mijn hoofd malen. Wat is toch die Vlaamse kneuterigheid waarbij mensen menen te revolteren tegen een coronarepressieve regering en uiteindelijk gewoon maar aan hun wijn en cava in de koude zilte zeelucht sippen? Blokjes kaas en salami prikkend. Met hun winterkleren nog aan, verkleumd op een koud terras. Daarbovenop een inspiratieloze flashmob. Alsof ze een coup op de regering pleegden.

In de realiteit is het zo dat ‘de Vlaamse revolutionairen’ (en geloof mij, ik kan dit niet schrijven zonder een lachbui te onderdrukken) zich nu onaantastbaar wanen met hun rugzakje op hun rug en hun stevige wandelschoenen. Hebben wij lekker die Vivaldiregering een lesje geleerd in burgerlijke ongehoorzaamheid. Kijk ons hier! Maar we zijn er nog niet: Theo Francken heeft asperges à la Flamande gegeten uit protest tegen het linkspopulistisch 1 mei-gebral (sic). Als je groentjes wilt inzetten tegen een regionaal conflict, gebruik dan alstublieft iets met meer karakter dan een slappe, bleke, smaakloze seizoensgroente.

Brusselse revolutie

Nee, dan heb ik meer respect voor de organisatoren en deelnemers van La Boum. Ook al sta ik niet achter hun beweegredenen. Zij hebben sloten pepperspray en water en buitenproportioneel geweld van de politie mogen incasseren omdat ze oprecht geloven in vrijheden. En ze verschuilen zich niet achter de brede schouders van een burgemeester die, nogmaals, niks anders heeft gedaan dan een andere burgemeester in een andere stad. Namelijk houten stoelen en tafels installeren voor de bevolking om te genieten van de frisse buitenlucht en zo bijdragen aan het algemeen welzijn.

De echte revolutie speelde zich af in Brussel. Georganiseerde rebellie in Middelkerke is zoals een volkorenboterham met aardbeienconfituur en echte boter op een dinsdagavond: saai, voorspelbaar en veilig. Dan liever de chaos, de revolte en de rebellie in het Terkamerenbos. Toch bedankt, Jean-Marie.

dagjestoerist

De revolte van de picknickbankjes