Geachte heer Van Quickenborne,

Ik schrijf u een open brief in de geest van dissidenten als George Orwell en Oriana Fallaci: ‘Ik open mijn grote mond. En ik zeg wat ik denk’, en dat is vandaag niet vanzelfsprekend nu de geest van de islam weer uit de fles is en de intuïties van auteurs als Dostojewski, Orwell, Huxley, Zamjatin, Raspail en Houellebecq ons elke dag in het gezicht staren zonder dat de boven ons gestelden ook maar enige urgentie voelen om de ‘Brand van Troje’, zoals Fallaci de destructie van Europa noemde, te blussen.

Europa als kolonie van de islam. Wie het niet ziet, is blind of te kwader trouw. ‘Als alle anderen de leugen accepteerden die de partij had opgelegd – als alle verslagen hetzelfde verhaal vertelden – dan ging de leugen de geschiedenis in en werd waarheid’, schreef Orwell. Vandaag is de politieke correctheid in al haar perverse gedaanten die grote leugen, en die wordt ook door u gekoesterd.

‘Moribus antiquis’

U zal merken dat deze brief wat langer is dan een soundbyte, een mailtje of een krantenartikel. Ik schrijf u ‘moribus antiquis’, dus zoals de klassieken het deden, en die namen hun tijd. De hedendaagse ‘missives’ zijn immers meestal zo ijl als lucht. Direct na lectuur zijn ze al vervlogen in de postmoderne hyperkinetiek. Ik mag hopen dat u nog wat goesting – hét sjibbolet van de postmoderne liberaal – heeft om een thema dat wat dieper reikt dan de waan van de dag tot u te nemen. Zet uw ‘verlichtingsbril’ nog eens op, en lees aandachtig, wetende dat het substantief ‘aandacht’ etymologisch wijst naar ‘gebed’. Wie bidt doet dat het liefst geconcentreerd. Wees dapper en gebruik het eigen verstand.

Ik herinner u eraan, mijnheer de minister, want u weet het allicht zelf niet meer, maar de bubbel van de politieke buitenwereld en het journaille kleuren u blauw. Dat blauw neigt vandaag naar grijs, natuurlijk niet dat van de fascistische Grijze Wolven die uw liberale partijgenoot Somers om schimmige redenen niet wil verbieden. Schrik niet: u hebt inderdaad de perceptie van liberaal, al betekent dat woord niet veel meer. Immers, liberalen lopen zo amechtig het rood/groene politiek correcte heir na dat er nauwelijks nog verschil is tussen de respectieve kleuren. Het vormt één destructief geheel, een postmodern amalgaam. Vandaar dat uw partij op de zevende plaats staat te midden van andere dwergpartijtjes. Tel uit je winst/verlies.

Vanop hun moral high horse

Ik wil u met deze ‘open brief’ iets leren, want onwetendheid en negationisme, zoals onder anderen door u vertolkt ten opzichte van de werkelijkheid, zijn eigenlijk misdaden tegen het verstand, zoals Kant dat opvatte. Hou even vol.

U overweegt islamofobie, dat u verkeerdelijk identificeert met de emotie ‘haat’ (ik kom erop terug), strafbaar te stellen. Daarmee begeeft u zich met een antiliberaal kompas in de censuur-richting én u flitst zich als opinie-inquisiteur terug in duistere tijden. Net zoals de mainstream media dat al geruime tijd doen door er op een verdoken en vloeiende manier naar te streven nog slechts één soort mening op te voeren: van degenen namelijk die, zoals in het aloude marxisme, de geschiedenis aan hun zijde hebben. We weten hoe dat is afgelopen: met miljoenen doden.

Ook de grote internetspelers (Twitter, YouTube, Facebook) en de EU doen op hun beurt een aanval op de vrije meningsuiting door vanop hun moral high horse een meningendictatuur op te leggen, en wel door de blote feiten te verbloemen, te ontkennen of door de ‘tegenstander’ a priori te demoniseren. De vijand van de EU is de modale burger die elke dag ondervindt wat multiculturalisme betekent. Die aanval wordt laffelijk via onderaanneming gevoerd: honderden medewerkers houden zich immers elke dag Stasi-gewijs bezig met opinies of tweets; over hun ‘oordeel’ ter zake mogen ze precies acht seconden ‘nadenken’. Hier zijn we oneindig ver van Spinoza of Kant…

Publiek-private samenwerking op een wel héél dictatoriale wijze

Regeringen en privébedrijven bedreigen de free speech dus in een soort duivelse samenwerking, hoe antagonistisch ze zich op het eerste gezicht ook gedragen. De staatscensuur (met als alibi in dit geval ‘islamofobie’ en ‘hate speech’) wordt geprivatiseerd via sociale-mediabedrijven: hier werkt de publiek-private samenwerking op een wel héél dictatoriale wijze. De wetten zijn er al in het buitenland: het Netzwerkdurchsetzungsgesetz (Wet Netwerkhandhaving) in Duitsland, de wet Avia in Frankrijk, de speciale regulator in de UK, de aanval op Section 230 in de VS, en ook in Australië is er nieuwe jurisdictie met betrekking tot hate speech.

Die gaat echter één richting uit, altijd wég van de islam. De Duitse minister Heiko Maas schreef het letterlijk in zijn boek ‘Opstaan, niet wegduiken. Een strategie tegen rechts’. En met ‘rechts’ bedoelt hij beslist niet de meest rechtse aller rechtse ideologieën: de islam. Orwell had het dus niet beter kunnen bedenken en zijn formuleringen van de woordzwendel die we beleven zijn profetisch gebleken. Politici echter, en zelfs één enkele bedrijfsleider, citeren de Britse auteur slechts uit een soort koketterie, uit narcistische behaagzucht, terwijl wat Orwell voorspelde zich vandaag onder hun ogen afspeelt. De slogans die hij zo profetisch optekende zijn immers operationeel geworden, o.m. via het motto ‘islam is vrede’.

Pensée unique

We noemen die hele perverse modus operandi dus ‘pensée unique’: iedereen moet verkondigen dat immigratie, diversiteit, islam, multiculturalisme, het ‘identitarisme’, de EU, et cetera een verrijking zijn voor de samenleving, ondanks een stuitend gebrek aan bewijzen hiervoor, ondanks de massa’s kwalijke gevolgen ervan voor de gewone man of vrouw en ondanks de alledaagse aanvallen van de islam op het westen, daarin gesecondeerd door de contemporaine fellow travellers, de islamofielen van dienst: academici, intellectuelen, culturo’s en politici die hun sympathie voor het communisme en hun afkeer voor het Westen in de vorm van een ander totalitarisme hebben behouden. Had Jean-François Revel het lang geleden al niet over ‘la tentation totalitaire’? En Raymond Aron over ‘l’opium des intellectuels’?

Het kwalijke in dit verband is dat media, academia atque politia vandaag de bondgenoten zijn van wat Martin Gross (de verpersoonlijking van ‘Mr. Joe Sixpack with a good brain’) ‘The Conspiracy of Ignorance’ heeft genoemd. Zij hebben een ijzeren orwelliaanse greep gekregen op de wijze waarop iedereen, maar toch vooral de deplorables, de chavs en de beaufs, moet denken, en dat vaak op straffe van uitsluiting. Het is nochtans slechts een kleine maar luidruchtige minderheid die haar totalitaire agenda probeert op te leggen maar elke actor, ook het bedrijfsleven, plooit. Er wordt een loden deken over ons denken gelegd en dat werkt verstikkend. Er worden vandaag zelfs in een mini-Kristallnacht 2.0 kinderboeken verbrand die te veel zwarte pieten toonden, en u weet: eerst boeken, dan mensen.

Islamofobie

Contemporaine liberalen echter zijn vandaag merkwaardig genoeg erg geporteerd voor censuur en autocensuur, en dat onder allerlei voorwendselen die ze niet hard kunnen maken maar die koket en chic staan, hoog vanop het morele krukje. Het komt me voor dat ze aan een soort attributiedenken doen: wat ze zelf aan door en door conceptueel en gesloten humanisme hebben geïnterioriseerd, projecteren ze (onterecht) op de Ander, in casu de islam. Want sinds die religieuze ideologie in het Westen weer zijn opwachting maakte, kowtowden alle liberalen, net zoals Franciscus de paus en Obama, als een knipmes voor dat afgrijselijke systeem.

Laat ik echter eerst iets zeggen over het begrip ‘islamofobie’. Het begrip werd gemunt door de in Rabat in 1971 opgerichte OIC (vandaag: Organisatie van de Islamitische Coöperatie), een geesteskind van de Moslimbroeders en een sui generis panislamisme. De organisatie is erg actief om het concept ‘islamofobie’ mondiaal juridisch door te zetten en u doet daar gewillig aan mee. U speelt echter in een scenario dat u niet zelf heeft geschreven. Islamofobie is een machtig politiek concept om de islamitische gevoeligheden in Europa te structureren en te versterken. De nadruk die het legt op het slachtofferschap van de moslim in Europa wordt aangewend voor een offensieve strategie, en die zien we elke dag.

Mohammedanisme

Islamofobie is ook een pseudopsychologische term om kritiek op islam en islamisering te criminaliseren. Semantisch beschouwd is er met de term iets pervers aan de hand. Om het als glijmiddel in de bange kont van het Westen te duwen, werd het tweede element van de samenstelling – bij ons dus ‘fobie’ – niet vertaald met het daartoe gebruikelijke Arabische woord voor angst, namelijk ‘rahab’, het standaardwoord voor ‘fobie’ in de Arabische wereld. ‘Fobie’ wordt vertaald als ‘fubiyya’, want dat is beter herkenbaar voor de naïeve westerse mens.

Maar er is meer. De mensen die door de islam en zijn westerse collaborateurs bestempeld worden als islamofoob zijn zelf natuurlijk niet van mening dat ze last hebben van een onredelijke angst. Integendeel: het is erg rationeel angst te hebben van en voor het ‘mohammedanisme’, een adequatere term dan ‘islam’. En daarbij: de OIC (en ook de EU) is natuurlijk niet bezorgd om het mogelijke lijden van mensen die angst of spanning ondergaan wanneer ze blootgesteld worden aan uitingen van mohammedanisme! Je zult maar leerkracht moraalwetenschappen of geschiedenis zijn en het over vrije meningsuiting moeten hebben! Denkt u daar soms aan?

Een politieke ideologie die aangewend wordt voor politiek en militair voordeel

Het meest merkwaardige aan de hele tovenarij met betrekking tot het obsolete begrip ‘islamofobie’ zijn de acht kenmerken ervan, zoals opgesteld door de Runnymede Verklaring uit 1997, die van de EU en die van de OIC zélf. Vallen alle punten van de drie verklaringen nagenoeg samen, al valt er heel wat af te dingen op de definities, dan is er iets vreemds aan de hand met het vijfde punt. Zowel in de opsomming van de Runnymede Verklaring als in die van de EU staat bij punt vijf van de definitie van islamofobie: ‘De islam wordt gezien als een politieke ideologie die aangewend wordt voor politiek en militair voordeel’.

De Europeaan die dat zou vinden, is dus volgens de definitie(s) een islamofoob. Dit vijfde punt echter is in het eerste ‘Observatory Report on Islamophobia’ (mei 2007-maart 2008) van de OIC zélf, in tegenstelling tot in de twee andere Verklaringen (Runnymede en EU), gewoon weggelaten, terwijl de andere zeven punten in de drie verklaringen nagenoeg gelijklopend zijn! Met andere woorden: de OIC beschouwt dit punt niet als een blijk van islamofobie. Het is dan inderdaad ook gewoon het islamitische uitgangspunt, de kern van de islam. De OIC heeft dus zeven van de acht kenmerken overgenomen, maar werkte niet met een nummering van één tot acht, maar met ‘kruisjes’, zodat het wegvallen van dat ene punt niet zou opvallen.

De islam is het islamisme in rust

De suffe westerse media en de EU die aan zelfopgelegde islamisering laboreren, merken dat niet eens op. De EU laat zich zelfs over islamofobie bijpraten door het Forum of European Muslim Youth and Student Organisations, een van de vele takken en mantelorganisaties van de Moslimbroeders, een organisatie waartegen in landen als Frankrijk en Oostenrijk wetgeving bestaat. U moet als oud-Amadees de truc van de mantelorganisaties toch makkelijk herkennen!

Hier en daar echter begint het licht te dagen en realiseert men zich dat de Moslimbroeders meer dan twee gezichten hebben, net zoals de islam zelf, de wachtkamer voor zowat alle soorten jihad. Het islamisme, schrijft Hind Fraihi, heeft het DNA van de islam, en de Algerijnse auteur Boualem Sansal drukte het krachtig uit als volgt: de islam is het islamisme in rust, het islamisme is de islam in actie. Welkom in dit leugenachtige universum, uitbundig verwelkomd in het nihilistische westen, zelfs door liberalen die hun vroegere Kulturkampf en hun haat tegen de katholieke kerk in de dwangbuis van het grote vergeten hebben gestopt en die vandaag een systeem met dodelijke groepsdwang uit de wind zetten ten detrimente van het door hen zo verheerlijkte individu.

Uit een soort beschaamde Wiedergutmachung

Wie begrijpt dat nog? Waarom verdedigen liberalen, al was het alleen maar uit een soort beschaamde Wiedergutmachung, niet de christenen in Mossoul, de yezidi in Sinjar of de Armeniërs in Nagorno Karabach? Ze vrijen echter liever de islam op en bezorgen dit tirannieke systeem een mooi cadeau: het criminaliseren van islamofobie.

Wie nog zou twijfelen aan het opzet van de Moslimbroederschap, leze de Belg Michaël Privot ‘Quand j’étais frère musulman’, of de Fransman Mohamed Louizi ‘Pourquoi j’ai quitté les frères musulmans’, of de Zweed Pierre Durrani, of Lorenzo Vidino in ‘The Closed Circle: Joining and Leaving the Muslim Brotherhood in the West’, maar ons continent heeft nu eenmaal de dodelijke neiging in zijn hyperhumanisme, zijn stuitende onwetendheid en zijn criminele naïviteit ervaringsexperts niet te geloven. Het projecteert de eigen, vaak christelijke en verlichtingsdeugden, op een ander systeem dat met héél verschillende uitgangspunten werkt. Het is een vorm van wat in het Angelsaksische taalgebruik ‘political postering’ wordt genoemd: het zich ijdel profileren. Het narcisme van de westerse mens is dodelijk.

De vrijheid zo dierbaar aan de liberalen wordt opgeofferd

U echter weet het als blanke man nu eenmaal ook altijd beter. U bent een van die onwetende nihilisten van de postmoderniteit die zijn negationistische ideeën met betrekking tot de islam dermate heftig in de geesten wil printen dat het resultaat letterlijk afgrijselijk is. Zo durfde een bewakingsagent in Manchester, de plaats waar zoveel jonge mensen door een moslim (Salman Abedi) werden opgeblazen, zijn oversten niet te waarschuwen voor een man die zich zeer verdacht gedroeg uit angst als racist te worden bestempeld! Die man was de jihadist die zijn bomgordel liet ontploffen en het leven verwoestte van onschuldige tieners die een concert bijwoonden. Honderd zevendertig doden en meer dan vierhonderd gewonden. Ik hoop dat u het zich nog herinnert.

U criminaliseert islamcritici in plaats van de islam, en de gevolgen zijn dodelijk, letterlijk. Trek dat schoentje maar aan. U plaatst zich niet aan de zijde van de vrije geesten binnen of buiten de islam, genre Hamed Abdel-Samad, Bassam Tibi, Ibn Warraq, Fatiha Boudjahlat, Ali Lahrouchi, Wafa Sultan of Mohamed Moumoun. U kijkt weg van de ex-moslims, of van de apostaten die angst hebben om uit de kast te komen, juist omdat de politiek ze in de steek laat en ze vogelvrij verklaart. De vrijheid zo dierbaar aan de liberalen wordt opgeofferd aan de dienstbaarheid aan een achterlijk systeem dat veel slachtoffers maakt, en dat is een understatement. U criminaliseert mensen die de islam verafschuwen en u noemt dat haat. Laten we daar toch even bij stilstaan.

‘Haat is een deugd’

We mogen niet haten, zo heeft Vincent van Quickenborne het als een soort oekaze gedecreteerd, het soort dogma zoals we dat kennen uit het communisme. U verordonneert dat haatverbod vanuit een totaal verkeerd begrepen christendom, waarmee ook liberalen met hun hyperhumanistisch gebrabbel geïnfecteerd zijn, en dat ten koste van de gewone man die er de zware lasten van draagt. U moet daar beslist Chesterton eens over lezen. Die kon overigens Flaubert met zijn uitspraak ‘haat is een deugd’ wel appreciëren. Maar wat bedoelde Flaubert daar eigenlijk mee? Een citaat: ‘Dat gelijkstellen van goed en kwaad, van mooi en lelijk, die onbenullige zachtzinnigheid, die wijdverbreide zalverigheid, is een van de plagen van onze tijd. Haat is een deugd’. Begrijpt u?

We zalven de islam. Pastoorsgewijs halen nu ook de liberalen de oecumenische trom boven waarop ze als een wilde tekeer gaan – niet tegen de criminelen maar tegen degenen die zo woedend zijn dat ze de islam haten. Begrijpt u? Kan u het transponeren naar onze postmoderne tijd waarin vandaag ook een liberaal een nazi niet zou herkennen in een uitroeiingskamp, een era waarin men het kwade (het ‘boze’ bij Dostojewski’) niet meer ziet, ook als het zoals de islam als een dolle tekeer gaat? U wilt meer? Welaan dan, nog een citaat van de ‘reactionair’ Flaubert: ‘Ach! Dierbare geëerde collega, kon u maar haten! Daaraan heeft het u ontbroken, aan haat’.

‘la trahison des clercs’

Flauberts diatribe richtte zich op een collectivistischer wordende wereld, naar een recrutengemeenschap waarin ook het denken geregimenteerd wordt. Hij kon het eindpunt nog niet waarnemen, maar vandaag zijn we daarin beland met een postmoderniteit die maar één verhaal kent en waarin liberalen zoals u, maar het is helaas een algemene ziekte geworden, laboreren aan ‘la trahison des clercs’ alsof hun leven ervan hangt. Die collaboratie zou op een dag natuurlijk nuttig kunnen zijn, want dat leven zou in de toekomst weleens van de islam kunnen afhangen.

Dat vermoedde Samuel Paty, de onthalsde leerkracht, al wel een beetje, en hij wees daarop in zijn les. Vergeet echter niet dat ook het hoofd van de welwillende collabo’s eraf gaat zodra de islam aan de macht komt. Zelfs zonder brute machtsuitoefening is de islamisering een feit: het strafrechtelijk evalueren van hate speech en islamofobie is daarvan een schrijnend exempel. Sla de angst in hun harten, schrijft de koran voor. Dat is dan prima gelukt.

In de koran zit meer antisemitisme en Jodenhaat dan in Mein Kampf

Als u dan toch zo bekommerd bent om hate speech – denk aan de negationismewet – waarom verbiedt u dan niet de vele uitingen van de koran waarin de niet-moslim als ongelovige vele kleedjes worden gepast, alle om ter verschrikkelijkst. Dat wordt vandaag nog in alle moskeeën rondgetrompetterd alsof het de normaalste zaak is van de wereld. Dus juist de mensen die de poorten willen openzetten van dat gesloten systeem worden bespot en belasterd. Vergeet echter niet: in de koran zit meer antisemitisme en Jodenhaat dan in Mein Kampf (telt u het maar na als u de guts hebt: u gedraagt zich uiteindelijk toch als een theoloog, zoals al die politici die de koran hermeneutisch besnuffelen en denken daaruit een euro-islam te kunnen distilleren).

Na de islamitische aanslagen in Frankrijk verscheen een verzoenend boekje met de titel ‘Vous n’aurez pas ma haine’: u zult mij niet zover krijgen dat ik haat. Chic is dat, maar op dat soort emoties zou ik toch geen politiek willen bouwen. Dat doen de media wel. We leven helaas in een emo-maatschappij, maar de slachtoffers van de islam verdienen meer dan kaarsjes en bloemen en holle woorden. Waarom trouwens zou de diepe emotie die ‘haat’ wordt genoemd niet mogen? Is haat alleen voorbehouden aan de islam? Zijn oorsprongsbronnen staan er vol van. En waarom zou men Hitler niet mogen haten? Kunt u mij daarop antwoorden? En is de voorbode van haat niet woede?

Na de woede komt het cynisme

Mensen zijn woedend omdat de politiek en het journaille ze in de steek lieten: dat ziet men exemplarisch terug in de cijfers die uw partij tot een lilliputter reduceren. Na de woede komt het cynisme, de haat of de frustrerende berusting. Weet u hoe dat aanvoelt? En hoe het komt dat partijen die het aandurven die haat te duiden zo’n succes hebben? Wie vandaag niet haat, heeft geen hart. U haat niet, want u bent harteloos. U ziet niets buiten de bubbel van de Wetstraat, u minacht de slachtoffers van de islam en betuigt te zijner tijd op een rituele manier lippendienst aan een of ander verlichtingsprincipe, terwijl u de dag erna rustig en lustig voortgaat met de uitverkoop en de zelfvernietiging van Europa. In Afghanistan verwoestten de taliban Boeddha-beelden, in Syrië brak men Palmyra af en in Europa de westerse levenswijze met behulp van mensen zoals u.

Eind oktober vroeg Ahmed El-Tayeb, de grootimam van Al-Azhar, internationale wetgeving om islamofobie te criminaliseren. U gaat als liberaal (in naam) gretig in op zijn verzoek. U onderwerpt zich zoals de islam het voorschrijft. Misschien kunt u in de toekomst zelfs mee aan de shariahandboeken schrijven. En ik was nog iets vergeten te vermelden: Ahmed El-Tayeb noemde en passant de decapitatie van leerkracht Samuel Paty ‘een pijnlijk incident’, een gotspe van jewelste. En uw Nederlandse liberale collega Rutte durfde wel de vileine Erdogan-cartoons uit de wind zetten, maar niet die met Mo in de hoofdrol. Ik denk dat u op hun glibberige lijn zit.

Emmanuel Macron

Macron refereerde in verband met Paty’s onthalzing aan ‘les condoléances pudiques’ van de islamwereld toen hij het had over het gebrek aan medeleven van het buitenland bij de onthoofding van Samuel Paty. Op die Macron-lijn zit u dus beslist niet. Liberalen (of althans mensen die zich vandaag zo noemen) stellen zich op als nieuwe dhimmi’s, als postmoderne ‘ansar’ van de islam. Zij schrijven nu mee aan een overgangs-sharia en aan het voltrekken van het scenario dat Houellebecq ons voortekende in zijn ‘Soumission’. In plaats van de overheid te controleren, controleren de overheidsliberalen ons en steunen ze het nieuwe islamofascisme. Wie had dat ooit kunnen denken?! Ze spelen hun nieuwe spel zoals Emmanuel Goldstein in Orwell’s ‘1984’ en merken niet eens de staatsterreur op van de pensée unique.

Laat ik u het voordeel van de twijfel geven: u bent naïef en onwetend. De cognitieve dissonantie en het narcisme doen de rest. Misschien kunnen liberalen zoals U en Bart Somers, nu al minister van islamisering, alsnog als Kwik en Flupke solliciteren bij de nieuwe imamopleiding in Leuven. En daarna kunnen jullie het liberale blauw vervangen door groen, de kleur van de islam. Het kan van een minipartijtje met behulp van de vele nieuwe moslimkiezers dan weer een grote partij maken.

Wim van Rooy

de politieke islam

Turkije zonder Atatürk

Overheidsliberalen steunen het nieuwe islamofascisme

Opgesloten parels