‘Als N-VA ergens in coalitie gaat met Vlaams Belang, blaas ik alle coalities met hen op.’ De uitspraak van Vooruit-voorzitter Conner Rousseau tijdens de voorstelling van het boek ‘Wanhoop in de Wetstraat’ van Ivan de Vadder, deed flink wat stof opwaaien in alle media.

De uitspraak illustreert hoe de socialisten hun vroegere kiespubliek definitief hebben opgegeven. De situatie doet denken aan het Verenigd Koninkrijk, net voor de Brexit. De Britse kiezers werden in de aanloop naar het referendum zowat dagelijks afgedreigd door de culturele en politieke elite (het Remain-kamp). Net daardoor zagen die kiezers het referendum over Brexit als een unieke gelegenheid om die Britse elite eindelijk af te straffen voor het decennia lang negeren van hun verzuchtingen en het hautaine neerkijken op hun ideeën. Ze stemden massaal Leave. Ook al beseften ze goed dat dit hen in hun portefeuille zou raken. Ze wilden een signaal sturen naar die elite dat sommige dingen belangrijker zijn. Iets gelijkaardigs kondigt zich bij ons aan.

Ook in Vlaanderen broeden de kiezers op wraak tegen de radicaal linkse opengrenzen-coalitie die Vivaldi is. Niet alleen gaat het beleid van deze regering lijnrecht in tegen het vorige verkiezingsresultaat in Vlaanderen. De bezorgdheden van de Vlamingen lijken de allerlaatste zorg van de Brusselse elites.

Zwarte zondag

Zwarte Zondag was 24 November 1991. De Vlaamse kiezer reageerde met een stem voor het Vlaams Blok omdat hun ongerustheid over de omvang en de snelheid van de migratie door alle traditionele partijen straal genegeerd werd. De kiezers voelden zich in de steek gelaten. Hun traditionele vertegenwoordigers waren sedert de jaren ’70 helemaal in de ban van identiteitspolitiek en het bourgeois kosmopolitisme. Linkse partijen verwaarloosden hun traditionele lager opgeleide achterban in industriële gebieden ten voordele van studenten en hoger opgeleiden in de steden. Klasse was plots niet meer belangrijk, de focus lag steeds nadrukkelijker op identiteitspolitiek.

Deze keuze van linkse partijen heeft rechtstreeks geleid tot de eerste Zwarte Zondag. De kiezer is niet ‘weggelopen’ naar het Vlaams Blok, deze kiezers waren jaren eerder gedumpt en nadien verwaarloosd en hooghartig vernederd door progressief links.

In zijn boek ‘Despised: Why the Modern Left Loathes the Working Class’ beschrijft de Britse vakbondsafgevaardigde en linkse militant Paul Embery de kloof die gaapt tussen wat hij de ‘anywheres’ en de ‘somewheres’ noemt. De anywheres, dat zijn de hoger opgeleide progressieve politieke en culturele elites, de kosmopolitische wereldburgers, de verstedelijkte administratieve laptop-klasse die na hun universitaire studies meestal ergens ver van hun geboorteplek een carrière starten in de openbare sector, de media, de culturele en sociale instellingen of grote multinationals, meestal in een grootstad . Het zijn deze kiezers die onze zogenaamd ‘progressieve’ partijen gekoloniseerd hebben.

De somewheres, dat was het vroegere kiespubliek van de socialisten: de lager opgeleide arbeidersklasse en de lagere middenklasse, meestal blank, die veel meer gehecht zijn aan hun familie, hun straat, hun buurt, hun tradities en hun lokale netwerk en verenigingsleven. De mensen die hun ganse leven doorbrengen in een relatief kleine straal rond de plaats waar ze grootgebracht werden en waar ze vroeger iedereen kenden.

Deze mensen zagen vanaf de jaren ’80 hun jobs massaal verdwijnen naar lagelonenlanden, terwijl hun koopkracht in reële termen in het beste geval stagneerde. Ondertussen veranderden hun straten en buurten door migratie tegen een oncomfortabele snelheid en een ongeziene omvang. Door de seksuele revolutie vielen ondertussen steeds vaker hun gezinnen uit elkaar. Het aantal alleenstaande moeders nam spectaculair toe. Zwarte Zondag was een noodkreet aan de sociaal-democratische en linkse elites. Die kreet werd grotendeels genegeerd.

Repressie

We kunnen zelfs spreken van het tegendeel. Een maand na Zwarte Zondag, in december 1991 viel de Sovjetunie. Ook in 1991 verscheen ‘Mapping the Margins’ van Kimberlé Crenshaw (die daarvoor in op 3 februari 2020 beloond werd met een eredoctoraat aan de KU Leuven uit handen van de huidige rector Luc Sels.). Mapping the Margins wordt algemeen aanzien als het startschot van de onverdraagzame woke-ideologie. Crenshaw lanceerde het concept intersectionaliteit (beter bekend als de cultus van het slachtofferschap) dat ze koppelt met identiteitspolitiek dat diepe wortels heeft in het postmodernisme en het neomarxisme.

Nauwelijks was in 1991 de Sovjetunie verslagen of daar stond onmiddellijk de opvolger klaar: een onverdraagzame, totalitaire anti- democratische ideologie die de westerse culturele en politieke elite helemaal in de ban heeft. Vergeet vrije meningsuiting en respect voor het individu, wat we krijgen is repressie, taalvoorschriften en het cancellen van iedereen die durft ingaan tegen het links liberale eenheidsdenken. Naarmate meer activisten onze instellingen bezetten wordt in heuse Sovjet-stijl repressie opgevoerd.

Tradities

Vroeger gingen mensen naar hun werk en waren ze enkel tijdens de werkuren onderhevig aan het gezag en het gezaag van hun baas. Vandaag willen de politieke en culturele elites niet alleen bepalen hoe de werknemers zich tijdens de werkuren moeten gedragen. Ook daarbuiten krijgen ze nauwgezet instructies over welke woorden ze nog mogen gebruiken en welke gedachten nog toegelaten zijn. Hun leven, hun gewoontes en hun tradities worden hautain bespot vanop de commentaar-pagina’s van alle mainstream publicaties. Voor concrete voorbeelden over dat neerbuigend uitlachen van de eigen cultuur en tradities door de verenigde commentaarschrijvers en senior writers volstaat het om ‘Vlamingen’ en ‘Joël De Ceulaer’ in te tikken op Twitter.

De ‘mensen’ in Vlaanderen hebben dat volledig gehad. De vorige verkiezingen is gebleken dat ‘het signaal van de kiezer’ in Brussel van nul en generlei waarde is. In het onwaarschijnlijke geval dat er een alternatieve meerderheid gevonden kan worden, dan nog zijn alle publieke instellingen helemaal doordrongen van het woke gedachtengoed waardoor er in de praktijk amper iets zal veranderen. Rousseau illustreert het enige waar deze regering mee bezig is: kan de huidige coalitie na de verkiezingen mathematisch voortgezet worden, eventueel met CDH erbij?

Het spierballengerol van Rousseau tegen N-VA en Vlaams Belang is een illustratie van dit pokerspel dat nu al begonnen is en waarin de Vlaamse kiezer hoogstens een figurantenrol lijkt te spelen. De boodschap van Rousseau lijkt te zijn: wat jullie stem ook is, wij gaan ervoor zorgen dat er niks verandert. Het zal de woede en de vastberadenheid van de Vlaamse kiezers enkel verharden. Wellicht zal N-VA daardoor nog meer kiezers verliezen aan Vlaams Belang. In het cynische spel dat de Belgische politiek geworden is kan je niet uitsluiten dat dat zelfs de bedoeling is van deze uitspraak door de Vooruit voorzitter.

Hoe meer kiezers naar het Vlaams Belang trekken hoe meer kans dat Vivaldi kan verder gaan. Ondertussen stemden de Zweden voor een rechts blok en kwam in Italië Meloni aan de macht. Het ongenoegen in het Westen zit heel diep. De rekening zal ongetwijfeld volgen.

Despised: Why the Modern Left Loathes the Working Class

Het pokerspel van Rousseau