Italië wil iets doen aan de massale instroom van asielzoekers. Daarop bouwde het detentiecentra in Albanië, die deze week de deuren geopend hebben. Maar in Albanië zelf zijn ze daar niet zo gelukkig mee, zo blijkt uit een reportage van Doorbraak Magazine. ‘Niemand weet wat er gaat gebeuren als ze uiteindelijk worden vrijgelaten. Want uiteindelijk is dat toch de bedoeling, hé. Ofwel worden ze uitgewezen, ofwel mogen ze naar Italië.’

Italiaans premier Giorgia Meloni en haar Albanese evenknie Edi Rama sloten vorig jaar een historisch akkoord om asielzoekers in Albanië op te vangen. Wie op de Middellandse Zee wordt opgepikt en Italië (of de Europese Unie) als eindbestemming heeft, die wordt niet naar een Italiaanse kuststad gesleept, maar naar Shëngjin, aan de Albanese kust. Buiten de Europese Unie, dus.

En wat als die migranten uitgeprocedeerd zijn? Daar ligt de man in de straat van wakker, zo blijkt

Eenmaal daar kunnen asielzoekers een procedure opstarten om zich officieel te laten erkennen als asielzoeker. Zolang die procedure loopt, blijven ze opgesloten. Niet alleen in Shëngjin, maar ook een twintigtal kilometer verderop, in een grote nieuwe gevangenis in Gjadër, plompverloren op het Albanese platteland.

Uitgewezen?

Op papier is dat geen slecht idee om de massale instroom van asielzoekers op te vangen. Maar in de praktijk? ‘Waarom moeten wij die kampen eigenlijk bouwen? Omdat Italië ons dat vraagt? Dat Italië die kampen eens zelf bouwt, in Italië’, verzucht Fatos, lid van een voormalige aristocratische familie, die zijn dagen nu moet slijten in zijn doorrookte geldwisselkantoor.

En wat als die migranten uitgeprocedeerd zijn? Daar ligt de man in de straat van wakker, zo blijkt. ‘Ook al worden die migranten opgesloten, niemand weet wat er gaat gebeuren als ze uiteindelijk worden vrijgelaten. Want uiteindelijk is dat toch de bedoeling, hé. Ofwel worden ze uitgewezen, ofwel mogen ze naar Italië, maar vrij zullen ze ooit eens moeten komen’, zegt Toni, een Albanees die in Duitsland woont, maar in Gjadër met lede ogen aanziet hoe de lokale bevolking niet durft te protesteren.

Schimmige democratie

Dat mensen niet protesteren, komt door de schimmigheid van de migratiedeal tussen Giorgia Meloni en Edi Rama en door de schimmigheid van Albanië als democratie. Dat horen we van ter plekke van Besar Likmeta, een onderzoeksjournalist. ‘Albanië heeft zwakke sociale structuren. Er is geen middenveld. Een derde van de bevolking is sinds de woelige jaren ’90 zelf gevlucht – meestal de jonge en meest dynamische mensen.’

Zolang Europa af en toe wat dingen in ruil krijgt, zoals detentiecentra voor migranten, knijpt het een oogje dicht voor de problemen hier

‘Zolang Europa af en toe wat dingen in ruil krijgt, zoals detentiecentra voor migranten, knijpt het een oogje dicht voor de problemen hier. Onze politici worden door het Westen schoongewassen van hun zonden als ze in ruil daarvoor de Europese technocratie ondersteunen. Zo werkt de Albanese politieke klasse: ze gebruiken ons land als onderpand om deals te sluiten waar vooral zijzelf beter van worden.’

Toen Doorbraak Magazine in september naar Albanië reisde, waren de detentiecentra – ondanks de beloften – nog niet open. Ook waren er structurele problemen bij de bouw. Nu ze alsnog de deuren openen, blijven vele vragen onbeantwoord. De volledige reportage leest u in Doorbraak Magazine.

Benieuwd naar de reportage? Haast u naar de krantenwinkel en koop daar het nieuwe Doorbraak Magazine, of bestel hier online.

detentiecentra

Bericht uit Albanië: ‘Wat met die Italiaanse asielzoekers als ze hier uitgeprocedeerd zijn?’

Ales Bjaljatski: ‘De eerste vier dagen na de verkiezingen waren een misdaad tegen de mensheid’