Het zit er bovenarms op in het Vlaams-Belgische milieudomein. De belachelijke manier hoe de Vlaamse regering in twee dagen tijd een klimaatplan in elkaar flanste dat van geen kanten realistisch is, deed Zuhal Demir dan toch maar in covid-quarantaine gaan, kwestie van niet met beschaamde kaken in Glasgow te staan. Alsof er niet zoiets als een PCR-test bestaat: geloof me, ze had er geen zin in. De nog belachelijkere manier hoe de groenen, in casu federaal energieminister Tinne Van der Straeten, zich vastklampen aan vervuilende gascentrales, levert een ferme partij vrouwencatch op die momenteel vooral via Twitter wordt uitgevochten. Het gaat er hard aan toe, niet voor gevoelige zielen. De meeste politieke debatten onder heren zijn saai-strategische schaakspelen, maar hier borrelt de brute schoonheid van oerkrachten op. Hormonale stoom, fonteinen van oestrogeen. Een van beiden zal ten onder gaan, misschien alle twee. Dat zou pas een wreedheid van de natuur zijn. Mag ik u voorstellen.

Een Griekse tragedie

Eerst aan mijn linkerhand, de groene madam die met gas en oude vliegtuigmotoren wil stoken. De ideologische kramp van Tinne, die van geen kerncentrales wil weten, gaat terug op een verhaal van giftige kippen. Na de dioxinecrisis in 1999 kwamen Agalev en Ecolo in de regering Verhofstadt I terecht, met de kernuitstap als pasmunt.

Zonder twijfel wist Guy Verhofstadt toen al dat die kernuitstap een groene fata morgana was, maar dat waren zorgen voor later, zoals ook de gigantische staatsschuld die door de drie uitgaven van de Verhofstadtregering werden opgestapeld.

In 2003 werd Agalev van de tabellen geveegd en haalde het niet eens de kiesdrempel: het dioxine-effect was uitgewerkt, maar de kernuitstap zou nog twintig jaar als een monster van Loch Ness blijven opduiken, vooral op momenten dat het licht dreigde uit te gaan ’s winters. Het syndroom van de giftige kip en de daarop volgende afgang heeft de partij niet meer losgelaten, ook niet toen ze in een wanhoopspoging vervelde tot Groen! Met uitroepteken. Kukelu!

Het is de reden waarom ondergetekende, telkens hij in de Colruytslagerij bij de braadkippen belandt, Tinne Van der Straeten meent te zien en zich snel uit de voeten maakt. Met haar half dozijn universitaire diploma’s geen domme kip, pas op, maar die kernuitstap dus, en niet willen toegeven dat ze daarmee de klimaatdoelstellingen onderuit haalt, dat is toch een bewijs van verregaande tunnelvisie. Of waarom de 7 miljoen hoenen die met dank aan vetsmelter Verkest vergast werden, hun gram halen, tot op vandaag, als in een Griekse tragedie.

P-magazine

Over naar Zuhal Demir aan mijn rechterkant, de N-VA-coryfee waarvan de voorzitter zegt dat ze vooral op temperament drijft. Dat klopt. Een vrouw met pit. En het slachtoffer van positieve discriminatie. Ik heb altijd gezegd en zal het blijven zeggen: was Zuhal geen vrouw geweest, niet allochtoon, en geen Limburgse, dan was ze nooit minister geworden. Ook niet dom, verre van, en ook voorzien van veel diploma’s waarbij altijd weer dat verhaal van de bescheiden komaf opduikt. Commandeur in de Orde van Leopold II bovendien, toch een bizarre onderscheiding voor een N-VA-politica.

Helaas neem ik haar zelden nog serieus, sinds ze in 2015 het parlement als decor gebruikte voor een fotoshoot met pikante nachtkledij van P-magazine. Als statement kan dat tellen. Zuhal functioneert vooral hormonaal, daar is niets mis mee, maar van zodra het over inhoud en essentie gaat, zakt haar discours als een pudding in elkaar en zie ik haar alleen nog spaarzaam gekleed en met een sappig Genks accent. Ja, het zullen mannelijke vooroordelen zijn. Het draait in beide gevallen rond vlees, hoe raar is dat.

Om tot de pointe te komen van deze seksistische column: het gekibbel tussen de kip Tinne en de vamp Zuhal gaat niet alleen (meer) over gas versus nucleair, maar over twee vrouwtjesdieren op ramkoers. Mochten we die energie kunnen capteren, we zouden in een complete centrumstad de fornuizen warm kunnen houden. Helaas is de technologie niet in die mate gevorderd. Gelukkig genieten we van deze sessie slijkworstelen, vroeger ook saccochengevecht genoemd, waarin alle wapens zijn toegestaan. Wie interesseert zich nog voor de afloop, als je dit meemaakt? Politieke esthetica 24 karaats, om de termen van mijn confrater Sid Lukkassen te gebruiken.

De oplossing?

Deze vrouwelijke oerrivaliteit – volgens antropoloog Desmond Morris de echte reden waarom vrouwen zich uitdagend kleden: niet om mannen te verleiden, maar om hun seksegenoten te imponeren – zal nu in België en Vlaanderen nog een tijdje het energiedebat bepalen. Het catchgehalte waarborgt opbod en escalatie: hoe sterker Zuhal die gascentrales zal afkeuren als bevoegd Vlaams minister, des te sterker zal Tinne ze willen doordrukken. Een neveneffect van het Belgische kluwen: twee vrouwen met dezelfde bevoegdheid die elkaars bloed kunnen drinken. Waarom heeft toch niemand dit voorzien? Of net wel?

Er moet natuurlijk wel een oplossing uit de bus komen. Stop nu toch eens met bekvechten!, riep UGent-rector Rik Van de Walle in diepste verslagenheid. Neen Rik, zo werkt dat niet. De natuur is wat ze is. Een elegante oplossing zou echter kunnen zijn dat een van beiden van geslacht verandert. Dan hebben we een man/vrouw-debat, een wereld van verschil, dan kan er iets moois bloeien. Het is duidelijk wie zich moet opofferen: de minister waarvan de collega en partijgenote dat al eens voor mekaar heeft gebracht, zij het in omgekeerde richting. Maak van Tinne (van Christine) Christiaan, of Alfons (haar derde doopnaam), en binnen de kortste keren zijn we van die kippige gascentrales af. Hopelijk. De haan zal drie keer kraaien over de kerncentrales, en Engie/Electrabel blijft hoe dan ook de lachende derde. De mannen in Parijs dus, galant als steeds.

dioxinekippen

Tinne versus Zuhal: de mooiste partij vrouwencatch in jaren