Het privéleven van politici is off limits, verboden terrein. Dat hoor je wel eens, zeker nadat de ene of de andere politicus betrapt werd op een scheve schaats, in een café een dronken tirade afstak of zich tijdens een barbecue omringde met ongure vrienden. Zolang hij zijn job behoorlijk uitoefent, kan hij aanblijven.

Een vreemde opvatting over het mens-zijn. Vooreerst, omdat er niet zoiets bestaat als de politicus als ‘privépersoon’ en de politicus als ‘publiek persoon’. Wie gekozen wordt om in het parlement te zetelen, wordt niet overvallen door een acute vorm van schizofrenie, noch wordt hem bij wijze van extralegaal voordeel een kloon aangeboden. Wanneer onze eerste minister na een lange werkdag zijn schop afkuist, blijft hij dezelfde man. Of dat goed is, laten we even in het midden.

Douches met mijn vader

De manier waarop een politicus zich ‘in de privé’ gedraagt, kan daarnaast kwaliteiten aan het licht brengen die relevant zijn voor zijn ambt. Van wie, bijvoorbeeld, zijn echtelijke eed van trouw niet serieus neemt, kan immers moeilijk verwacht worden dat hij zijn verkiezingsbeloftes nakomt. Wie er niet in slaagt voor zijn gezin te zorgen, zal het moeilijk hebben om voor de natie te zorgen.

Deze vaststelling brengt ons bij de figuur van Joe Biden. En bij een dagboek, geschreven door diens dochter, Ashley Biden. In 2019 schreef Ashley, inmiddels 37 jaar oud, het volgende in dat dagboek:

‘Hypergeseksualiseerd op een jonge leeftijd. Hoe kwam dat? Werd ik misbruikt? Ik denk van wel. Ik herinner me geen bijzonderheden; wel herinner ik me trauma. Ik herinner me het huis van de Woolzacks niet leuk te vinden. Ik herinner me dat ik wat geseksualiseerd werd met Caroline (haar nicht red.); ik herinner me dat ik op jonge leeftijd seks had met vrienden; dat ik douches nam met mijn vader (waarschijnlijk niet gepast); opgewonden zijn als dat niet de bedoeling was…”

Douches met mijn vader.

Dagboek

Een Russische hoax, denkt u misschien. ‘Misinformatie.’ Neen hoor. Het dagboek is echt, de passage is dat ook. Ashley Biden bevestigde dat in een brief aan de rechtbank die uitspraak moest doen over een misdrijf waarvan het dagboek het voorwerp was. Het werd gevonden door de persoon die het huurappartement van Ashley overnam, aangetroffen tussen de achtergelaten en vergeten spullen. Toen ze doorhad van wie het dagboek was, las ze het. Daarop verkocht ze het dagboek aan een rechtse mediaoutlet, wat haar op een strafrechtelijke vervolging kwam te staan.

In een brief aan de rechtbank bevestigde Ashley Biden de authenticiteit van het dagboek en vroeg ze het terug. Dat was een probleem voor de zogenaamde fact checkers. Zij hadden het bestaan en/of de authenticiteit van het dagboek de voorbije jaren immers afgedaan als een hoax. De authenticiteit was ‘onbewezen’, dus hoefde er zeker geen verder onderzoek te worden gevoerd naar de mogelijke aanranding door de president van zijn eigen, toen minderjarige dochter.

Vreemd

Vanaf het begin — dat begin is oktober 2020, net voor de verkiezing — zat er een luchtje aan dit verhaal.

Ashley Biden heeft de echtheid van het dagboek nooit betwist. Had ze dit gedaan en de betwisting was correct gebleken, dan was dit een enorme opdoffer geweest voor Project Veritas, de organisatie die het dagboek had gekocht, en verschillende conservatieve blogs die het dagboek via een klokkenluider binnen Project Veritas hadden ontvangen.* Ashley had kunnen wijzen op de hopeloosheid van de tegenstander en de onbetrouwbaarheid van rechtse journalisten. Ze deed dat niet omdat ze het niet kon doen. Eigendom terugvorderen kan niet nadat men het bestaan ervan heeft ontkend.

Het verhaal bleek dus waar, althans wat het bestaan van een dagboek van Ashley Biden betreft waarin zij uitdrukkelijk de link legt tussen seksueel misbruik en haar douches met de president, toen senator. Of dit ook waar is, kunnen we niet met zekerheid zeggen; we stonden niet in de douche met Joe en Ashley. Maar wat we wel zeker weten, is dat Ashley Biden geen enkele reden heeft om te liegen in een privaat dagboek dat nooit het daglicht had mogen zien.

Hunter

Something’s rotten in the Biden family. Het dagboek van Ashley Biden kreeg de voorbije jaren relatief weinig aandacht. Aan de linkerzijde, omdat de mogelijke conclusies niet waar mogen zijn. Aan de rechterzijde, omdat ze het verhaal van Hunter Biden, de corrupte, aan alcohol, drugs en prostituees verslaafde zoon van de president interessanter vond.

Een rotte appel staat niet garant voor een rotte boom, dat klopt. Maar een rotte boom doet wel vaker rotte appels groeien. Volwassen media zouden zich vragen mogen stellen bij de geschiktheid van Joe Biden als ‘vader des vaderlands’. Een volwassen electoraat ook.

*Project Veritas, nochtans niet vies van wat controverse, besloot het dagboek niet te publiceren vlak voor de verkiezing. Daarop maakte één van haar medewerkers de relevante bladzijden over aan een concurrerende blog.

douches

Het geheimzinnige dagboek van Ashley Biden