De klimaattop in het Schotse Glasgow is net achter de rug en een biodiversiteitstop in het Chinese Kunming is in het verschiet. En dus blijven de media en politici weer een hoop klimaatalarmisme, klimaatcatastrofes en andere doemverhalen over de bevolking uitstorten. Een elitair betweterig discours dat dreigt af te glijden naar een cultuuroorlog tussen de gevestigde orde en het klootjesvolk wanneer oude recepten zoals een belastingtsunami en dirigisme bovengehaald worden om deze ideologische problemen op te lossen.

Ideologisch probleem

Want het klimaatprobleem is ondertussen wel degelijk een ideologisch probleem geworden. Naarmate het thema leefmilieu steeds meer gekoloniseerd werd door de verliezers van de Koude Oorlog, begon zich een nieuwe ideologische breuklijn af te tekenen. We kregen klimaatgelovers versus klimaatsceptici. Een breuklijn die veel weg heeft van de klassieke links-rechts-tegenstelling met de nodige agitprop. Hoewel sterk vereenvoudigend, is er een verklaring voor. Tanende communistische en socialistische partijen profiteerden van de vaststelling dat niemand tegen het leefmilieu kon zijn. En dus ruilden het ene grote gelijk in voor het andere. Met dat verschil dat het nieuwe grote gelijk onaantastbaar leek door decennia van belangeloze goeddoenerij vanuit de milieubeweging.

Dankzij deze politieke recuperatie collaboreren de overheid en de klimaatbewuste elite (waaronder een hele schare ambtenaren en adviseurs wier broodwinning ondertussen van het klimaatdiscours afhankelijk is) met een gevaarlijke groep die tegen economische groei is. Extremisten die denken dat krimp of ‘deconomiseren’ de welvaart van een groeiende wereldbevolking zal kunnen onderhouden.

Dankzij de klimaatactivisten dreigt er een cultuuroorlog. Deze kan echter enkel worden vermeden als de zorgen van hen die zich benadeeld voelen door de klimaatpreoccupaties van de kosmopolitische elites, ook daadwerkelijk ernstig worden genomen. Vierhonderd privéjets in Glasgow van die klimaatbewuste kosmopolitische elite helpen zeker niet om de groeiende weerzin en woede bij de gewone mensen weg te nemen.

Voor de gevestigde orde

Technocratische oplossingen zoals de energietransitie, het verplichten van onbetaalbare elektrische auto’s en het verbieden van centrale verwarming op gas, dienen de belangen van de gevestigde orde. Het houdt ook een verschuiving van inkomsten van de ene economische actoren naar andere actoren (lees: multinationale bedrijven) in. Hele sectoren met een historisch gegroeide tewerkstelling zullen verdwijnen voor nieuwe sectoren waar de toegang tot werk voor laaggeschoolden miniem zal blijken.

Astronomische energiefacturen maken juist de kloof tussen de gegoeden en de rest steeds meer onoverbrugbaar. ‘De vervuiler betaalt’ klinkt mooi. Maar dient het ook het algemeen belang als die vervuilers bestaan uit verarmende middenstandsgezinnen zonder alternatief? Het bizarre opbod bij de klimaatonderhandelingen, en vooral inconsequente beslissingen zoals het vervangen van niet-vervuilende kerncentrales door CO2, stikstof en methaan uitbrakende gascentrales, ondermijnen de goodwill bij de bevolking die de economische stress ondergaat. Dat de quasi-monopolist, die goed verdient aan die kerncentrales vervolgens nog meer zal verdienen door enerzijds subsidies en anderzijds torenhoge opgeklopte prijzen, beseffen de burgers ook wel. Dat kan nooit bijdragen tot een serene sfeer.

Antikapitalisme

Voor een partij als Groen is de irrationele anti-kernenergiehouding een manier om zich vast te klampen aan de wortels van haar beweging. Zonder die milieudogma’s is Groen enkel nog een zeer linkse anti-economiepartij van tweeverdieners uit de publieke sector. Het verloochenen van die hippieroots en het sympathieke imago ervan schijnt politieke zelfmoord. Op zich lijkt het wel veelbetekenend dat het enige bindmiddel blijkbaar de groene thema’s zijn, en dus niet de linkse ideologie die Groen rond economie, migratie en diversiteit eigenlijk veel vaker bespeelt.

Eigenlijk mist groenlinks een economische filosofie. Dat is op zich niet zo vreemd. Hun aanhang lijkt op een watermeloen: groen van buiten, rood met wansmakelijke zwarte pitjes van binnen. Zeer links dus, met totalitaire kantjes. De economische filosofie van groenlinks is een gerecycleerd communisme dat keer op keer bewezen heeft dat het niet werkte. Dirigisme, belastingen en onteigeningen (o.a. door het wagenpark en de huizen waardeloos te maken met steeds nieuwe regeltjes).

Daarom vielen bij de klimaatbetogingen in Glasgow vooral de vlaggen en spandoeken van het trotskistische Internationaal Socialistisch Alternatief (ISA) op. Zoals in België steevast Comac, de studentenclub van de PVDA, zeer manifest aanwezig blijkt. Comac profileert zich als ‘klimaatactivisten’ om zieltjes te winnen. Het antikapitalisme zorgt voor die ideologische oprispingen die het ware gelaat tonen van de harde kern van de klimaatbeweging. Een facet dat de media angstvallig onbelicht laten.

Klimaatlynchen

Dat de attitude en de methodes van extreemlinks dezelfde bleven valt bijzonder op aan de acties van bendes zoals Extinction Rebellion. Deze activisten vallen letterlijk het grootkapitaal aan. Zulke groepjes telt de klimaatbeweging in overvloed. Van het leksteken van banden van SUV’s in Glasgow waar ecostrijders nepboetes onder de ruitenwisser achterlieten met de volgende boodschap: ‘ATTENTION. CLIMATE VIOLATION. Your SUV contributes to the second biggest cause of carbon emissions rise in the last decade. This is why we have disarmed your car by deflating one or more of its tyres. If SUV drivers were a nation, in 2018 they would have ranked as the 7th biggest emitter of CO2.’

Het rijden met een auto is voor deze ecoterroristen een misdrijf dat zij standrechtelijk mogen bestraffen. Het klimaatlynchen lijkt slechts enkele stapjes verwijderd.

Communisme

Dit alles klinkt verdacht veel als het ‘bezit is een misdaad’ van de communisten. Iedereen weet waartoe dit kan leiden. Dat communistische regimes op grote schaal misdaden pleegden is een historisch feit. Een feit dat vaak gebagatelliseerd wordt door haar ideologische erfgenamen (niet in het minst omdat veel oud-communisten nog steeds politiek actief zijn maar als groene, socialistische en in enkele bekende gevallen zelfs als links-liberale excellentie).

In 2010 vroegen de ministers van Bulgarije, Roemenië, Tsjechië, Hongarije, Letland en Litouwen om het ontkennen van communistische misdaden strafbaar te maken in de EU. Dan gaat het om misdaden zoals de collectivisatie van de landbouw of het deporteren van tienduizenden Litouwers naar Siberische kampen door de Sovjet-Unie na 1939. Echter, een verbod dat vergelijkbaar is met de regels voor het ontkennen van de Holocaust tijdens de Tweede Wereldoorlog waarbij zes miljoen Joden omkwamen, kwam er nooit in de Europese Unie.

Extreme klimaatgroepen en hun politieke handlangers

We moeten ons afvragen welke groepen de klimaatagenda misbruiken voor een antikapitalistische cultuuroorlog. Net als de twee belangrijkste vragen: Is dit politiek experiment het waard? en Hoeveel gaat het de maatschappij kosten? Middelen zoals klimaatbelastingen en de emissiehandel zijn qua kosten trouwens niet het ergste. De oneerlijk verdeelde kosten voor de modale burger en de constante bedreigingen door steeds extremistischer klimaatgroepen en hun politieke handlangers zijn veel ernstiger.

Het tomeloze overheidsgeweld tegen de gilets jaunes in Frankrijk (die betoogden tegen de onhoudbare kostprijs van dieselbrandstof en de verplichte fluorgele hesjes als symbool kozen) illustreert dit geweld het beste. Wie denkt dat de gilets jaunes een faits divers was, denkt best nog een keer na. De impact van wat nog komen moet aan maatregelen zal veel erger zijn dan dure diesel aan de pomp en lage emmissiezones (LEZ).

Overheden opgezweept door extremisten

Zo’n overheid, die klimaatbeleid inzet voor onsamenhangende ideologische doelen en die zich steeds laat opzwepen door extremisten, lobbygroepen en ngo’s (die vermogens aan schenkingen, subsidies en bijdragen opstrijken en dus een belangenconflict hebben), stevent vroeg of laat af op een confrontatie. Een overheid die een hoop gratuite beloftes deed op zo’n top omwille van de ronduit partizaanachtige media-aandacht. Een overheid die daarmee hoopt weg te komen, zoals eerder met het niet toepassen van de begrotingsregels van het Stabiliteitspact van de EU.

Maar dat beseffen veel van die klimaatactivisten niet. Klimaatactivisten pretenderen graag dat het Akkoord van Parijs en de slotverklaring van Glasgow afdwingbaar zijn, maar zo werkt het niet. Omdat de klimaatvraagstukken ondertussen tot het gangbare discours behoren en in het politieke bedrijf steeds meer plaats innemen, moeten we ons afvragen of we dit ecocommunisme niet een keer ter discussie mogen stellen.

ecocommunisme

Klimaatactivisme wordt cultuuroorlog