Toen gisteren Johan Vande Lanotte opdook als deus ex machina van Sihame El Kaouakibi wist ik het zeker: hier is niet alleen stront aan de knikker, de knikker ligt in de aalput. Ze had net zo goed advocaten, annex politieke foefelaars, Geert Versnick of Pierre Chevalier kunnen laten opdraven om haar onschuld te bewijzen.

Vermoeden van onschuld

Sihame grijpt echt naar alle wapens die voor het geoefende oog doen uitschijnen dat ze schuldig is. Eerst was er de ‘Bart de Pauw’-video, waarbij ze met een Oscarwinnende prestatie sentimenteel haar onschuld uitschreeuwde en fijntjes, doch bewust, het praesumptio innocentiae of onschuldpresumptie verkrachtte. Ze zei: ‘ We hebben lang geleden met elkaar afgesproken dat in dit land elke burger onschuldig is tot het tegendeel bewezen is.’

Neen, dat is niet wat we afgesproken hebben, beste Sihame. We hebben afgesproken dat er een juridisch vermoeden van onschuld geldt, níet dat er een feitelijke onschuld aanwezig is tot de rechter uitspraak heeft gedaan. M.a.w. wie finaal schuldig wordt bevonden, was ook schuldig tijdens de procedure. In tweede instantie grijpt ze naar de truc Vande Lanotte en beroept zich bovendien op de auteur van deze schimmige techniek. Ten gronde is de truc een moddercampagne op basis van valse informatie, met als doel de handen proper te wassen.

De truc Vande Lanotte

Johan Vande Lanotte paste deze techniek voor het eerst toe in 1996. Toen maakte hij Knack-journalist Chris De Stoop met de grond gelijk naar aanleiding van diens boek Haal de was maar binnen. Toen het boek in de bevoegde Kamercommissie aan bod kwam, deelde Johan Vande Lanotte een vernietigende nota uit waarin hij alle punten van kritiek die De Stoop in zijn boek had neergeschreven, neersabelde. Chris De Stoop liet later noteren: ‘Vande Lanotte beschuldigde me op televisie van leugens. Ik kreeg de hele regering over me heen en begreep er niets van. Het was alsof het licht van de zon werd ontkend.’ Nadien bleken alle beschuldigingen aan het adres van Johan Vande Lanotte correct, maar Chris De Stoop werd nooit echt schoongewassen (bron: Knack 11 december 2013)

In 2012, met het verschijnen van het boek De Keizer van Oostende van VRT-onderzoeksjournalisten Wim Van den Eynde en Luc Pauwels, waar ondergetekende een deel van het onderzoekswerk voor zijn rekening nam, deed hij de truc nog eens over. Hij misbruikte schaamteloos the professional courtesy van uitgevers om een boek nog voor de release te bezorgen aan journalisten en collega’s, en organiseerde een dag voor de publicatie van het boek een persconferentie waarbij hij zonder enige schroom een nota voorlegde met 63 leugens, halve waarheden, mis(af)leidingen en suggestieve beweringen. Zo herleidde hij het boek onterecht tot boulevardjournalistiek.

Hij vond echter wel één cijferfoutje (23 miljoen i.p.v. 26 miljoen schuldaflossing in eerste fase van de datio in solutum mediacenter) en een verkeerde bewering i.v.m. met het ontbieden van Willy Bosman op de superministerraad van Gembloux. Enkele jaren later bleken, met uitzondering van die twee kleine foutjes, alle beschuldigingen in het boek juist. Maar ook hier leeft bij de algemene bevolking, onterecht, een omgekeerde perceptie. Zo zie je maar hoe een in basis inhumane truc gebaseerd op valse informatie een reddingsboei is voor politici. Mark Twain had het bij het rechte eind toen hij zei: ‘It’s easier to fool people then to convince them they where fooled.’

Laster en eerroof

De VRT-journalisten waren niet de enigen die Johan Vande Lanotte moreel kielhaalden. In 2014 publiceerde Van Halewyck het boek Dwarsligger, waarin Marc Descheemaecker als oud-spoorbaas een volledig hoofdstuk wijdde aan de dubieuze kapriolen van Johan Vande Lanotte. Ikzelf volgde, in opdracht van Jean-Marie Dedecker, de dossiers van Johan Vande Lanotte jarenlang minutieus op. Ik heb hem in die periode slechts enkele keren op een waarheid kunnen betrappen.

In 2014 werd ik samen met Jean-Marie Dedecker gedagvaard voor laster en eerroof. Maar de rechtbank veroordeelde ons niet. Logisch, want voor de waarheid kan je niet veroordeeld worden. Alle gegevens in overweging nemend besloten de rechtbank van eerste aanleg en nadien het hof van beroep dat mijn beschuldigingen in diverse columns geen laster en eerroof waren en dat er wel degelijk een feitelijke basis voor bestond. Het vonnis van het hof van beroep was daarover het duidelijkst: ‘…Zoals hoger vastgesteld waren er minstens gegevens voorhanden (onder meer de aard van de in de schoot van de vennootschap uitgeoefende activiteiten), op grond waarvan kon worden verondersteld dat Johan Vande Lanotte wellicht aandelen bezat (en dus een belang had) in N.V. Electrawinds…’

Hiermee kwam de rechter aan de hand van voorliggende feiten tot dezelfde conclusie als mezelf, namelijk dat er mogelijk sprake was van belangenvermenging. Bevrijd van de rechtszaken schreef ik in 2018 een vervolg op De Keizer van Oostende, genaamd De Valse Profeet. Via onderstaande link naar mijn website kan u dit boek gratis lezen. Het wachtwoord voor toegang is, wat had u gedacht: PINOKKIO.

De verborgen expertenverslagen

Terug naar de zaak El Kaouakibi. Vande Lanotte start met te zeggen dat het rapport dat hij zal afleveren volledig zijn verantwoordelijkheid is. Dit heeft twee redenen. Primo, als hij dan toch foute conclusies trok, kunnen ze juridisch niet tegen El Kaouakibi gebruikt worden. Secundo, hij geniet bij de mainstream media een professorale status met blind geloof in wat hij zegt. Ik zou niet weten waarom. Misschien moet het journaille de vier boeken geschreven over zijn mismanagement, wanbeleid, belangenvermenging, fraude met overheidsgeld en subsidiemisbruiken er even op nalezen. Dan vallen de oogkleppen hopelijk af.

Daarna wekt Johan Vande Lanotte vertrouwen met de bewering dat het rapport gestoeld is op bevindingen van topfirma’s, experten in hun vak. Het betrof: Sonny Luypaert, directeur triple-S-consulting en voorzitter ACFE en Abdellatif El Boudaati, executive director Figurad bedrijfrevisoren. Maar de rapporten van deze experten krijgen we niet te zien, we krijgen een rapport Vande Lanotte. Een zogenaamde synthese met de belangrijkste besluiten uit de rapporten van de experten. Voor de duidelijkheid: we krijgen dus geen bewijzen, we horen en zien enkel de beweringen van Johan Vande Lanotte. Het spijt me voor de liberale kopstukken die het rapport Vande Lanotte als bewijs van onschuld aangrijpen, maar ik kan op basis van het negatieve trackrecord van Vande Lanotte niets voor waarheid aannemen zonder de rapporten van de experten in zijn geheel te lezen en/of effectieve bewijzen onder ogen te zien.

Moddercampagne

Dan kwam de moddercampagne waarbij de mensen van i-Force, het onafhankelijk kantoor van de eerste audit, subtiel als onbekwame pipo’s afgeschilderd worden. Verschillende keren benadrukt Vande Lanotte hun onbekwaamheid en sleurt hen door de modder. Het kantoor is er niet om zich te verdedigen en mag dat hoogstwaarschijnlijk niet om de zaak niet in gevaar te brengen. Hier valt Johan Vande Lanotte terug op een eeuwenoud principe: als u de feiten aan uw zijde hebt, argumenteer dan de feiten. Als u de wet aan uw zijde hebt, argumenteer dan de wet. Als u geen van beide heeft, valt u de getuige aan.

Zonder twijfel deed Vande Lanotte aan cherrypicking en nam hij bepaalde elementen uit de expertenrapporten die hij vervolgens anders voorstelt dan ze zijn. Het abstraheren van bepaalde feiten creëert ipso facto reeds een misrepresentatie van de zaak. Wanneer je er nog een twist aan geeft, krijg je zelfs een verkeerd beeld. Geen probleem voor El Kaouakibi. Geen probleem voor de experten. Johan Vande Lanotte neemt de volledige verantwoordelijkheid voor zijn nota. En zou tijdens de rechtszaak blijken dat er discrepanties zijn tussen de expertenrapporten en de nota-Vande Lanotte, dan zal dit nooit tot bij het brede publiek geraken. Dat is net de betrachting.

Valse verklaringen in de pers

Ignace, komaan, dat durft Johan Vande Lanotte toch niet, zomaar valse verklaringen afleggen, hoor ik sommigen denken. Sta mij toe te schetsen met een voorbeeld. Begin januari 2014 engageerde Johan Vande Lanotte een onafhankelijke revisor om aan de hand van de aandelenregisters te constateren of hij al dan niet aandelen of aandelenopties van Electrawinds bezat. Iets wat ikzelf en Jean Marie Dedecker beweerden, een aantijging die een grove belangenvermenging inhield. Alle kranten kopten eind januari ‘De revisor stelt dat Vande Lanotte geen aandelen, opties of warrants heeft, ook niet via zijn familie of via vennootschappen.’

Maar op de rechtszaak kregen we het volledige rapport van de revisor te zien en toen bleek dat Johan Vande Lanotte de pers had voorgelogen, want in het besluit van de revisor stond te lezen: ‘Wij ontvingen een copij (sic) van bovengenoemd document “Aandelenregister Electrawinds”(op de volgende bladzijde “Aandelenregister LDS NV”). Wij maken voorbehoud voor het feit of dit het enige aandeelhoudersregister is en of de bezorgde copij een copij is van het volledige aandeelhoudersregister. We maken tevens voorbehoud omtrent de volledigheid van de historiek van het aandeelhoudersregister en of de diverse aandelentransacties correct zijn weergegeven in het bezorgde aandelenregister.’ Begrijpt u nu waarom ik de nota-Vande Lanotte niet geloof?

Rookgordijn

De persconferentie van gisteren is een rookgordijn waarachter de waarheid zich nog steeds verschuilt. Een verdienstelijke poging om alles te herleiden tot slecht management en een abominabele boekhouding van El Kaouakibi. Het verborgen houden van de rapporten van de experten en het met geen enkel bewijs staven van de voorgelegde beweringen in de nota-Vande Lanotte, gekoppeld aan zijn bedenkelijke reputatie, versterken mij in het geloof dat er meer aan de hand is.

Ik behoud het juridisch vermoeden van onschuld van Sihame El Kaouakibi zoals het in een rechtsstaat behoort. Doch op basis van de feiten en de gebrekkige bewijsvoering bij de weerlegging van de beschuldigingen, is mijn feitelijk vermoeden nog steeds dat El Kaouakibi schuldig is.

El Kaouakibi

Het spel van het profitariaat

Het rookgordijn van Vande Lanotte en El Kaouakibi