Polarisatie ontstaat als mensen slechts gekleurde informatie tot zich nemen die vooroordelen bevestigt, met een filter tegen alternatieve gegevens. ‘Links’ maakt zich daaraan schuldig, vandaag in de vorm van een vaak hatelijke ‘woke’-ideologie die de schuld voor alles wat er fout loopt in de schoenen schuift van de Bange Blanke Man.

Wat ‘rechts’ niet lijkt te beseffen, is dat het vaak precies hetzelfde doet. Een typisch voorbeeld is een artikel van Paul Bäumer in ’t Pallieterke van 15 juli over onze cryptotrots, Frank Vandenbroucke (waarbij ‘trots’ staat voor ‘trotskist’).

Van de ‘Vierde’ naar de Navo

Eerst dit: ik koester geen enkele sympathie voor VDB, nu niet en ook niet in het verleden toen hij nog openlijk uiterst links was. Hij behoorde tot de RAL (Revolutionaire Arbeidersliga). Dat was de vijand van de partij die toen nog mijn voorkeur genoot, AMADA/PVDA. Het verschil tussen beide was dat de trotskisten een intellectualistische stroming vormden binnen het links radicalisme, en het maoïsme een impulsieve. Daardoor liep AMADA met zijn analyses steeds achterop om met vertraging tot dezelfde conclusie te komen als de RAL (bijvoorbeeld over de vakbonden). Maar de partij verrekte om dat toe te geven. Het maakte het de trotskisten wel gemakkelijker om zich als technocraten te ontwikkelen en overal te infiltreren – ‘de lange mars door de instellingen’.

Daarom kon het ook dat toen onze minister van Buitenlandse Zaken Willy Claes in 1994 geroepen werd om secretaris-generaal van de NAVO te worden, hij zijn post doorschoof naar een gewezen aanhanger van de ‘dictatuur van het proletariaat’, die verdedigd had dat het Warschau Pact slechts een defensieve reactie was op de agressieve NAVO. Het kon toen, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, snel verkeren. Bäumer, die overigens vaak voortreffelijke artikels neerpent, zet dat nog eens in de verf en hij stelt dat VDB nooit een duidelijke lijn heeft getrokken onder zijn marxistisch verleden, maar ermee heeft volstaan dat hij overgestapt was van RAL/SAP naar sp.a omdat zijn splinterpartij machteloos was en geen enkele structuur kon veranderen. In dat opzicht was hij in hetzelfde bedje ziek als gewezen Labour-voorzitter Jeremy Corbyn die ook uit een trotskistische Vierde Internationale kwam, zij het een andere dan VDB.

Het licht van de zon ontkennen

Paul Bäumer dan. Hij onthult niets dat niet al lang bekend was, maar kleurt wel de feiten, zeker als het gaat om de houding van de RAL (en dus VDB) tegenover Israël. Zo citeert hij hun partijblad Rood uit 1976 (15, p. 8) als dit schrijft dat ‘meer en meer Arabische steden omsingeld worden door joodse wijken, waardoor een nieuw soort getto’s ontstaat’. Laat dit nu waar zijn, en sindsdien toegenomen zijn door de nederzettingenpolitiek van Netanyahu. En ook ettelijke malen veroordeeld zijn door de VN Veiligheidsraad (die je natuurlijk ervan kan verdenken een ‘woke’ organisatie te zijn).

Maar het feit is er: het radicale zionisme streeft inderdaad naar een stelselmatige verjoodsing van het Palestijnse grondgebied, ten koste van de Arabische bevolking, en je zou dit artikel van Rood dus bijna als visionair kunnen betitelen (al was die voorspelling nu ook weer niet zo moeilijk). Ik zie niet in waarom Bäumer zijn eigen artikel wil ontsieren door te suggereren dat dit een foutieve visie zou zijn. Zoals ik niet inzie waarom hij een uitspraak van Eric Corijn – ook niet bepaald mijn vriend – in hetzelfde nummer als absurd wegzet, namelijk dat Menahim Begin – premier van Israël van 1978 tot 1983 – een terrorist zou zijn (geweest).

Om ter hevigst Duitsgezind

Op 22 juli 1946 heeft Begin een bomaanslag van zijn organisatie Etzel/Irgoun gecoördineerd op het King David Hotel in Jeruzalem, waarbij 92 mensen het leven lieten. Hij heeft zijn betrokkenheid nooit ontkend, maar hanteerde wel het excuus dat de Britten op voorhand telefonisch verwittigd waren, maar het hotel niet hadden ontruimd. Een typische woke aanpak: als je maar een excuus inbouwt, dan mag je misdrijven begaan. Hij had trouwens tijdens de oorlog al verklaard dat de zionisten de Britten moesten aanvallen alsof zij niet in oorlog waren met Duitsland. Als je rekening houdt met het cynische plezier waarmee de zionisten de Duitsgezindheid van Grootmufti Amin al-Husseini achter zich aansleuren, dan kan dit tellen.

Blijft het feit dat het terrorisme in het Palestijns conflict – in de zin van niet emotioneel uitgebarsten, maar op voorhand beredeneerd geweld – aanvankelijk eerder uit zionistische dan Palestijnse hoek is gekomen. Zodat zelfs de boude bewering van Corijn dat Israël als staat gebouwd is op terreur, niet eens fout is. Begin was trouwens niet de enige terrorist die de leiding kreeg over Israël. Tussen 1983 en 1992 was het premierschap voor het grootste deel in handen van Yitzjak Shamir, die in 1942 niet slechts de Britse gezant lord Moyne had laten ombrengen, maar in 1948 ook de Zweedse VN-gezant graaf Folke Bernadotte. Die had via het Rode Kruis nota bene 31.000 gevangenen, onder wie vele joden, weten te redden uit de nazikampen.

Allebei boter op het hoofd

Nu was Corijn in dubbele zin hypocriet: vele staten zijn het resultaat van terreur, denken we maar aan de Sovjet-Unie waar Corijns grote voorbeeld Trotski de matrozenopstand van Kronstadt in 1921 – in 1917 nog het bolwerk van de bolsjewistische samenzwering – met terreur had laten neerslaan. Maar waar het hier om gaat is niet wie de ergste terrorist is, maar wie zuivere argumenten gebruikt. En nu hanteert Bäumer een typische woke manipulatie waarbij hij een trieste geschiedenisvervalsing binnensmokkelt in een voor de rest correct verhaal.

En dat vind ik fout. Verzoening is nooit mogelijk als iedereen zich vastklampt aan het eigen grote gelijk en zich daarbij blind maakt voor de redelijke en juiste argumenten van de tegenpartij. In de meeste conflicten hebben beide partijen boter op het hoofd. Slechts als beiden bij zichzelf die last uit het verleden verwijderen, kunnen ze in de zon gaan staan en na verloop van tijd de zon ook voor de andere laten schijnen. Woke zou dan ‘hope’ kunnen worden.

Etzel/Irgoun

Rechtse ‘woke’ is even schadelijk als de linkse