De conservatieve beweging in de Verenigde Staten worstelt met een eenvoudige vraag zonder eenvoudig antwoord.

Mannen en vrouwen zijn voor elkaar gemaakt, in die zin dat uitsluitend man-vrouwrelaties nieuwe mannen en vrouwen voortbrengen. Homoseksualiteit is natuurlijk, in die zin dat het voorkomt in de natuur, maar gelukkig voor de mensheid, een minderheid blijft. Op mondiaal niveau vinden mannen en vrouwen elkaar ‘interessant’ genoeg om de aardbol steeds dichter te bevolken, al ligt de situatie in de Verenigde Staten en West-Europa net wat anders.

Kindjes maken

Op beide continenten neemt de bevolking toe. Maar die toename komt vooral door de enorme aantallen migranten die de zuidelijke grenzen van zowel de Verenigde Staten als ‘Fort Europa’ oversteken. Latino’s — personen met roots in Latijns-Amerika — zijn met voorsprong de snelst groeiende demografie van de Amerikaanse republiek. Doorheen de poreuze grenzen van Spanje, Griekenland en Italië sijpelen dan weer honderdduizenden nieuwe Europeanen binnen, hoofdzakelijk afkomstig uit de Arabische Wereld en het Sub-Sahara.

Noord-Amerikaanse en West-Europese mannen en vrouwen lijken steeds minder geïnteresseerd in de productie van volgende generaties. Westerlingen van conservatief pluimage wijten dat aan de progressieve tendensen binnen de Amerikaanse en Europese samenleving: de evolutie naar een tweeverdienersmodel, de subsidiëring van de abortusindustrie en, niet op z’n minst, de uitholling van het huwelijk als hoeksteen van gezin en maatschappij.

Huwelijkscontract

Hoe langer je met een wereldlijke, utilitaristische en 21ste-eeuwe bril naar het huwelijk kijkt, hoe vreemder het instituut lijkt. Twee personen besluiten hun vermogens en vooruitzichten wettelijk met elkaar te verstrengelen, zonder noemenswaardig voordeel. Partners kunnen immers ongehuwd samenwonen, kinderen krijgen en goederen en schulden in onverdeeldheid nemen. Ze kunnen dat op een manier die geen notariële of rechterlijke actie vereist wanneer de relatie spaak loopt.

Het huwelijkscontract, zowel het burgerlijke als het kerkelijke, is het belangrijkste slot op de familiale deur. Man en vrouw smelten samen tot één family unit, een spirituele en vermogensrechtelijke joint venture die in het teken staat van de volgende generatie. In die optiek is het logisch dat het huwelijkscontract er één is dat maar moeilijk ontbonden kan worden.

Rode pil

Conservatieve Amerikanen werpen van oudsher op dat het traditioneel gezin de beste kans biedt op zowel persoonlijk geluk als op welvaart en welzijn binnen de ruimere gemeenschap. Man en vrouw gaan een moeilijk te verbreken verbintenis aan, waarna ze een drietal kinderen op de wereld zetten en die opvoeden tot respectabele burgers. Dat betekent niet dat iedereen aan deze standaard moet voldoen, wel dat de standaard op maatschappelijk niveau als nastrevenswaardig gepromoot dient te worden.

Deze visie op gezinsleven wordt vandaag onder vuur genomen door de zogenaamde rode pil-vleugel van de conservatieve beweging (‘conservatief’ hier ruim omschreven). De ‘rode pil’ (‘red pill’) is een referentie naar The Matrix die in 1999 uitkwam. De populaire film toont een dystopische toekomst waarin de mensheid onbewust gevangengehouden wordt in de ‘Matrix’, een gesimuleerde realiteit die machines hebben gecreëerd om mensen in een kunstmatige slaap te houden terwijl ze hun lichamen als energiebron gebruiken.

Op een gegeven moment wordt het hoofdpersonage de kans geboden om te ontsnappen uit de Matrix. Als hij dat wil, tenminste. Neemt hij de blauwe pil, dan wordt hij wakker in zijn gesimuleerde bed, zonder idee van wat er werkelijk gaande is. Neemt hij de rode pil, dan leert hij ‘De Waarheid’. Op sociale media wordt de ‘rode pil’ al enkele jaren gebruikt door conservatieven als metafoor voor de omarming van de harde realiteit en de verwerping van de zalige onwetendheid.

Fouten

De harde realiteiten betekent volgens deze red-pillers – vrijwel altijd mannen – dat huwen in de 21ste eeuw een bijzonder domme beslissing is. Niet zozeer voor de vrouw als voor de man. En niet zozeer omwille van het huwelijk als omwille van wat volgt op het huwelijk: de echtscheiding.

In de Verenigde Staten bestaan grosso modo twee echtscheidingsregimes: één op basis van een ‘fout’ die door de andere partner werd begaan (‘fault-based divorce’) en één zonder dat men een ‘fout’ van zijn of haar wederhelft moet aantonen (‘no-fault divorce’). Het hoeft geen betoog dat de no-fault divorce het huwelijk zijn bindende kracht ontneemt. Wanneer één echtgenoot de band om eender welke reden (of zonder reden) kan verbreken, verandert de plechtige belofte van eeuwige trouw in een niet-afdwingbare inspanningsverbintenis.

Met deze evolutie zouden de red-pillers kunnen leven, ware het niet dat de boedelscheiding die volgt op de verbreking van het huwelijk de hele onderneming, volgens hen, niet de moeite waard maakt.

Californië

We nemen Californië, goed voor bijna vijftien procent van de Amerikaanse bevolking, als voorbeeld. Californië is, zoals vermeld, een ‘no-fault’-jurisdictie. Vrouwen die van hun echtgenoot willen scheiden, kunnen dit doen zonder aan te tonen dat die laatste aan zijn echtelijke plichten had verzaakt. Koppels die in Californië uit de echt scheiden doen dat twee keer zo vaak op aangeven van de vrouw dan op initiatief van de man.

Het huwelijksrecht van The Golden State bepaalt dat de (belangrijkste) broodwinner van het koppel de minder welvarende ex-partner onderhoudsgeld verschuldigd is. In tachtig procent van de gevallen is dit een vermogenstransfer van de man naar de vrouw. Die transfer komt bovenop de 50-50-splitsing van de huwelijksboedel, die bestaat uit de beroepsinkomsten van beide partners. Aangezien mannen nog steeds meer verdienen, is deze opdeling eveneens nadelig voor de doorsnee echtgenoot en voordelig voor de doorsnee echtgenote.

Kindjes opvoeden

Het conflict over de verdeling van activa en passiva verbleekt doorgaans bij de strijd om het belangrijkste resultaat van het huwelijk: de kinderen. Hoewel de wet inzake het hoederecht geen onderscheid maakt tussen moeder en vader, toont de rechterlijke praktijk een duidelijke bias ten voordele van de moeders. Zij krijgen vier keer vaker het hoederecht toegewezen dan hun ex-echtgenoten.

Betekent dit nu dat mannen beter single blijven en een leven van materiële genotsbevrediging voorop moeten stellen? Red-pillers antwoorden affirmatief, traditionele conservatieven afwijzend. De uitkomst van de discussie zal een belangrijke invloed hebben op de culturele én politieke identiteit van de Verenigde Staten. Want wat wijlen Andrew Breitbart al wist klopt nog steeds: politiek ligt stroomafwaarts van cultuur — en wie de politiek wil veranderen, verandert eerst de cultuur.

Het Amerikaboek ‘Amerika Ontrafeld’ van Roan Asselman is verkrijgbaar via deze link!

fault-based divorce

De Amerikaanse ‘red pill’-beweging: moeten mannen trouwen?