Zondag staat België-Engeland op het programma in het kader van de Nations League. De spots zullen vooral gericht staan op de Engelse spits Marcus Rashford.

Die scoorde de voorbije tijd op twee fronten. In de groene rechtboek met een hattrick – in een kwartier dan nog – tegen Red Bull Leipzig in de Champions League. Buiten het veld met zijn strijd tegen kinderarmoede in Groot-Brittannië: zijn petitie ‘to end child food poverty’ haalde een miljoen handtekeningen.

End Child Poverty

Dit gebeurde dankzij de inzet van duizenden cafébazen, restauranthouders en lokale ondernemers. Het was pas de vijfde keer in de parlementaire Britse geschiedenis dat een petitie meer dan één miljoen handtekeningen kreeg: End Child Poverty. No Child should be going hungry haalde 1.108.908 sympathisanten. Het was een herhaling van zijn actie in de zomer van 2020.

Toen moest ‘prime minister Boris Johnson’ toegeven aan de druk van Rashford, vorige week herhaalde het zich. Net voor de wedstrijd Everton – Manchester United nam Johnson de moeite om Rashford persoonlijk te bellen en hem mee te delen dat de regering 400 miljoen pond extra zou spenderen om de periode van december tot volgende zomer te overbruggen.

Daarna tweette hij volgende woorden met een profetisch gehalte: ‘I very much welcome the steps that have been taken to combat child poverty in the UK. I will fight for the rest of my life for it, because in my mind, no child should ever go hungry in the United Kingdom.’ (‘Ik verwelkom ten zeerste de stappen die ondernomen zijn in de strijd tegen kinderarmoede in het VK. Ik zal voor de rest van mijn leven hiervoor vechten, omdat volgens mij geen enkel kind ooit honger zou mogen lijden in het VK.’)

Gestrekte trap in bovenhoek, zonder twijfel

Laten we het even over Marcus Rashford hebben. Zelden gezien tafereel: na een 0-2 verlies in de heenmatch, zet een 21-jarige jongeman zich zelfverzekerd achter de bal. Penalty, het is minuut vierennegentig, bij een 1-2 stand. Scoren is kwalificeren. Er heerst ongeloof bij de spelers van PSG, ze protesteren fel. In het tumult blijft hij verbazend kalm. Zelfs nadat de scheidsrechter hem verplicht de bal volledig op de stip te leggen.

Hij staat tegenover Buffon, voor velen op dat moment de beste doelman van de wereld. Het schijnt hem niet te deren: lange aanloop, gestrekte trap met rechts in linkerbovenhoek. Buffon kansloos. Voor het eerst in de geschiedenis van de Champions League plaatst een club zich na een thuisnederlaag met twee doelpunten. Dat was in februari 2019, de achtste finale tussen PSG uit Parijs en Manchester United.

Boris Johnson terug naar af

Zelden gezien tafereel bis: Marcus Rashford, de 22-jarige spits van Manchester United – Mancunian van geboorte en sinds zijn zevende aangesloten bij de Red Devils – en Engeland gooiden zich volop in het verzet. Hij werd het gezicht van de strijd tegen kinderarmoede in Engeland. Dat gebeurt wel vaker met een voetballer. Het is echter zeldzaam dat die zich openlijk kant tegen de eerste minister. Nog straffer: hij stuurde ‘prime minister’ Boris Johnson met rode kaken terug naar af.

De immer gevat gebekte ‘Brexit Boris’ diende deze keer met de staart tussen de benen terug te keren op een dwaze beslissing. Zijn regering schrapte aanvankelijk 130 miljoen euro uit het budget. Dit betekende het einde voor de gratis schoolmaaltijden tijdens de zomermaanden voor arme kinderen.

‘Het systeem is niet gemaakt om gezinnen zoals het mijne te laten slagen’

Rashford verwees naar zichzelf in een zeer persoonlijke open brief die hij aan alle parlementsleden stuurde.
We citeren de treffendste passages: ‘U moet begrijpen: zonder de vriendelijkheid en de vrijgevigheid van de lokale gemeenschap zou ik niet de Marcus Rashford zijn die je vandaag ziet: een 22-jarige zwarte die het geluk heeft carrière te maken in het spelletje waar hij zoveel van houdt.

‘Mijn tocht om er te geraken is een bekend verhaal voor veel gezinnen in Engeland. Mijn moeder werkte fulltime en verdiende een minimumloon om ervoor te zorgen dat we altijd een goed avondmaal op tafel zouden hebben. Maar dat was niet genoeg. Het systeem is niet gemaakt om gezinnen zoals het mijne te laten slagen, ongeacht hoe hard mijn moeder ook werkte.’

‘Volgens schattingen van de Food Foundation zouden 200.000 kinderen met een grommende maag het Wembley Stadium kunnen vullen. Zoals velen werk ik samen met Fare Share, een organisatie die instaat voor voedseldistributie. Toen de scholen door de lockdown moesten sluiten hebben we met onze campagne zelf drie miljoen maaltijden uitgedeeld aan de meest kwetsbaren van het Verenigd Koninkrijk. Ik realiseer me dat het gewoon niet goed genoeg is. Dit gaan niet over politiek, dit gaat over menselijkheid. Kunnen we het er niet allemaal over eens zijn dat geen enkel kind met honger naar bed mag gaan?’

Solidariteit van lokale ondernemers en van… Jürgen Klopp!

Bijzonder opvallend was de solidariteit van de zogenaamde ‘lokale ondernemers’. Ondanks het feit dat ze zelf zware inkomstenverliezen leden als gevolg van de Covid 19-pandemie stonden ze op voor de zwaksten van hun gemeenschap. Rashford trapte vaak tegen het zere been van conservatieve parlementsleden. De eveneens uit Manchester afkomstige rockzanger Tim Burgess van de band The Charlatans sprak duidelijke taal: ‘Marcus Rashford is een held van deze tijd. Parlementsleden moesten zich schamen voor het feit dat een voetballer meer doet voor mensen in nood dan zij.’

Marcus oversteeg de voetbaltrivialiteiten: zelfs coach Jürgen Klopp van aartsrivaal Liverpool FC sprak lovende woorden en schaarde zich volop achter het initiatief én tegen de plannen van de regering-Johnson.

Over hem werd geschreven: ‘Marcus Rashford has done more to fight child poverty in six months, than any politician in 25 years.’ (‘Marcus Rashford heeft meer gedaan in de strijd tegen kinderarmoede op zes maanden dan eender welke politicus in 25 jaar’) Op de puinhopen van de politiek ontstond hier dus een nieuwe maatschappelijke beweging die de klassieke tegenstellingen oversteeg en mensen bij elkaar bracht rond de meest essentiële en humane basisbehoefte.

Internationale sportpersoonlijkheid van het jaar 2020

Marcus Rashford gaat op zijn 22ste dus al de legende in. Hij stapt daarmee in de voetsporen van andere culthelden van Manchester United, de club van de ‘glamorous rebels’ en ‘The Theatre of Dreams’. Billy Meredith, George Best, Bobby Charlton, Eric Cantona, David Beckham, Ryan Giggs…met zichzelf worstelende individualisten met een mening, die bij momenten de samenleving veranderden. En voetbalden met een ode aan de verbeelding.

Zo ook Marcus Rashford. Zijn voetbalkunsten staan buiten kijf. Vroeg of laat is hij kandidaat voor de Ballon d’Or. De internationale sportpersoonlijkheid van het jaar is hij vandaag al. ‘Just look what we can do when we come together. This is England in 2020.’ Dit is Marcus Rashford vooral.

Food Foundation

Marcus Rashford geeft Boris Johnson rode kaart voor kinderarmoede